Dział
Płazy i gady
Ilość znalezionych haseł: 400
(zoologia leśna, gady), w Europie 20 % gatunków gadów uznaje się za zagrożone wyginięciem; 40 % gatunków wykazuje stały spadek liczebności. Jako przyczynę najczęściej podaje sie antropogeniczne zmiany środwiska i zabijanie. Wsród zagrożeń najczęściej wymieniane są:
(1) utrata i degradacja pierwotnych biotopów - zmiany w środowisku naturalnym wodnym i lądowym, przekształcanie mozaiki krajobrazu w monokultury, likwidacja naturalnych lub półnaturalnych obszarów otwartych: ugorów, nieużytków, zadrzewień środpolnych i miedz, sukcesja naturalna, spadek poziomu wód gruntowych wskutek procesów naturalnych lub niewłaściwych melioracji;
(2) zanik biotopów wtórnych: usypisk kamieni, rumowisk skalnych, powalonych drzew, stert gałęzi, liści, kompostu; zmiana stosunków wodnych wskutek obniżenie poziomu wód gruntowych wskutek budownictwa, kopalnictwa, nadmiernej eksloatacji, melioracji;
(3) fragmentacja siedlisk i powstawanie barier w migracjach poprzez rozwój infrastruktury drogowej i rozbudowę osiedli ludzkich, kolizje szlaków migracji gadów z drogami;
(4) wciąż niska świadomość społeczeństwa.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, płazy), najczęściej wymieniane są:
(1) utrata i degradacja siedlisk - zmiany w środowisku naturalnym wodnym i lądowym, niszczenie miejsc rozrodu, rozległe monokultury bez oczek wodnych, brak stanowisk wodnych, zasypywanie istniejących zbiorników wodnych;
(2) zmiana stosunków wodnych wskutek obniżenie poziomu wód gruntowych wskutek budownictwa, kopalnictwa, nadmiernej eksloatacji, melioracji;
(3) zanieczyszczenia wód i powietrza środkami ochrony roślin, zanieczyszczeniami ropopochodnymi;
(4) zarybianie zbiorników będących miejscem rozrodu płazów - wzrost poziomu drapieżnictwa;
(5) fragmentacja siedlisk i powstawanie barier w migracjach poprzez rozwój infrastruktury drogowej i rozbudowę osiedli ludzkich, kolizje szlaków migracji płazów z drogami;
(6) skutki zmian klimatu - wzrost promieniowania UV, kwaśne deszcze;
(7) obce gatunki ryb, płazów i ssaków - wzrost konkurencji oraz drapieżnictwa jaj i larw, roznoszenie chorób, m.in. chitrydiomikozy Batrachochytrium dendrobatitis;
(8) wciąż niska świadomość społeczeństwa.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, gady), (łac. Natrix natrix) gatunek węża z rodziny wężowatych (Colubridae). Najbardziej pospolity z polskich węży. Długość ciała samic do 140 cm, samców do 93,5 cm. Głowa duża spłaszczona, wyraźnie odgraniczona od ciała. Wokół oczu jedna tarczka przedoczna, trzy zaoczne. Łuski grzbietowe wyraźne, wypukłe, łuski boczne słabo, a ogonowe bardzo słabo wypukłe. Tarczki brzuszne szerokie, masywne tworzą jeden rząd, tarczki ogonowe ułożone parzyście (dwie obok siebie). Grzbiet ciała szary, oliwkowy lub oliwkowobrunatny, czasem z cazrnymi drobnymi plamkami układającymi się we wstęgi. W tylnej części głowy (za skroniami) dwie duże półksiężycowate plamy żółte lub żółtopomarańczowe, czarno obrzeżone. Brzuch ciemnoszary, z czarnymi plamami. Podgardle jaśniejsze niż brzuch,ogon od spodu ciemniejszy niż brzuch. Gatunek wilgociolubny. Zasiedla różnorodne środowiska leśne, najczęściej wilgotne lasy, zadzrewienia śródpolne, brzegi zbiorników wodnych, wilgotne łąki. Aktywny, dobrze pływa i nurkuje. W pokarmie: płazy (głównie żaby zielone), rzadziej ryby. Gody w kwietniu i maju. Jajorodny. Składanie jaj (do 30 szt.) w lipcu i sierpniu, w pryzmach kompostu, liściach, nawozie bydlęcym, rzadziej w ziemi. Rozwój jaj: 10-15 dni. W ciągu roku aktywny od marca do października. Często zimuje gromadnie, również z innymi gatunkami gadów, w ukryciach ziemnych, również w wykrotach i stogach siana. Płochliwy. W sytuacji uniemożliwiającej ucieczkę wydziela nieprzyjemnie pachnącą ciecz. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony - zamieszkuje prawie całą Europę, z wyjątkiem północnej Skandynawii, północno-zachodnią Azję, północną Afrykę. W górach rzadki, do wykokości 1800 m n.p.m. Najdalej w Europie występujący gatunek jajorodny. Objęty ochroną częściową. Wymieniony w III załączniku Konwencji Berneńskiej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, gady), specyficzne zęby jadowitych węży i jaszczurek, osadzone w szczęce górnej (u węży) lub dolnej (u jaszczurek), nieruchome lub ruchome, tak że ustawiają się w pozycji prostopadłej do szczęk tylko w czasie ataku, z rowkami lub kanalikami umożliwiającymi odprowadzanie jadu z gruczołów jadowych do ciała ofiary. U gadów znane są trzy rodzaje zębów jadowych:
(1) para ruchomych, długich zębów, osadzonych w przedniej części szczęki, z kanalikami jadowymi wewnątrz zębów (m.in. u żmii zygzakowatej);
(2) para nieruchomych krótkich zębów z rynienkami otwartymi lub częściowo zamkniętymi, tworzącymi częściowo zamknięty kanalik, którym sączy się jad;
(3) zęby nieruchome, z rynienką do odprowadzania jadu.
U żmii zygzakowatej występują zęby ruchome, z kanalikami.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, płazy), efekt obecności różnych rodzajów chromatoforów i zawartych w nich barwników, oddziaływania hormonów na chromatofory i związanych z tym złożonych procesów biochemicznych, zachodzących również pod wpływem oddziaływań środowiskowych. Przykład: płazy w miejscach mocno nasłonecznionych będą miały jaśniejszą skórę niż osobniki przebywające w miejscach zacienionych, bardziej wilgotnych i chłodnych. Na zmiany ubarwienia płazów i gadów mogą więc wpływać czynniki fizyczne (m. in. światło, temperatura) i chemiczne (pH), skład pokarmu, pora roku. Zmienność ubarwienia może też mieć znaczenie maskujące (mimezja), ostrzegające (płazy trujące) lub może być oznaką szaty godowej (traszki, żaby moczarowe i trawne).
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, gady), (łac. Vipera berus) gatunek węża z rodziny żmijowatych (Viperidae). Jedyny w Polsce wąż jadowity. Ciało krępe, długości do 80 cm. Samice większe niż samce (samice 75-80 cm, samce 65-70 cm). Głowa spłaszczona, serceowata lub trójkątna, wyraźnie odgraniczona od reszty ciała. Przód głowy słabo zaokrąglony, nigdy ostro zakończony. Ogon krótki, lekko walcowaty. Łuski grzbietowe wąskie, lancetowate, bardzo wyraźnie wypukłe. Łuski boczne słabo wypukłe, stopniowo coraz szersze. Ubarwienie zmienne. Samice najczęściej miedzianobrązowe i szarobrązowe ze słabo zaznaczonym zygzakiem. Samce ubarwione bardziej kontrastowo: grzbiet najczęściej szaropopielaty lub srebrzysty z wyraźnie zaznaczonym ciemnobrązowym lub czarnym zygzakiem. Rzadko spotykane są osobniki melanistyczne, całkiem czarne. Aktywna w ciągu dnia. Zamieszkuje nasłonecznione tereny leśne z roślinnością trawiastą, wrzosami, krzakami malin i jeżyn, polanki śródleśne i przecinki podmokłych lasów, torfowiska porośnięte krzewami. W górach występuje wśród kamieni, na brzegach hal i pól uprawnych. Poluje aktywnie, z użyciem jadu. Sączy jad do ciała ofiary przez długie kanały w zębach jadowych. Poluje na kręgowce stałocieplne, głównie gryzonie. Rzadko poluje na jaszczurki. Lubi wygrzewać się na słońcu. Płochliwa. Poza polowaniem atakuje tylko schwytana lub przypadkiem nadepnięta; wtedy może być agresywna, ale często kąsa bez wstrzyknięcia jadu (tzw. ukoszęnie suche). Gody w końcu kwietnia i na poczatku maja. Jajożyworodna. Urodzenia w sierpniu-wrześniu. Młodych 5-18. Długość ciała młodych 15-23 cm. U młodych osobników gruczoły jadowe silnie rozwinięte. Sen zimowy na niżu od października, w górach wcześniej. Zimują gromadnie, często z innymi gatunkami gadów i z płazami, pod korzeniami drzew, w wykrotach i w ziemnych jamach. Występuje w całym kraju. W górach do wysokości 2000 m n.p.m. Spośród krajowych gadów ma najdalej na północ wysunięty zasięg. W Europie nie występuje tylko na najbardziej północnych jej krańcach. Objęta ochroną częściową. Ujęta w III załączniku Konwencji Berneńskiej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszego ryzyka.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 »
Wszystkich stron: 27
