C
Ilość znalezionych haseł: 563
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Ardea cinerea, ang. Grey Heron) ptak z rodziny Ardeidae (czaplowate), zaliczanej obecnie do rzędu Pelecaniformes (pelikanowe). Długość ciała 84-102 (z wyciągniętą szyją) cm, rozpiętość skrzydeł 155-175 cm, masa ciała 1020-2300 g. Upierzenie popielate z wierzchu i białawe od spodu. Z tyłu głowy zwisa czarny czub, zaś z przodu szyi ma rząd czarnych plamek. Młoda czapla nie ma wyrazistego rysunku na głowie i szyi. W locie różni się od bociana lub żurawia esowato wygiętą szyją i łukowato wygiętymi skrzydłami. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje lasy w pobliżu wód, żeruje na płytkich wodach. Gniazdo zakłada na drzewach. Gniazduje kolonijnie. W okresie IV-V składa 4-5 jaj, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 25-26 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-IV i X-XI, część osobników zimuje w kraju. Pożywienie: ryby, płazy, gady, drobne ssaki, owady. Liczebność w Polsce szacowana na 9-10 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną częściową.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), występują w obniżeniach pradolinnych, w nieckach pojeziornych, w terenach niskich i podmokłych o utrudnionym odpływie wody. Podłożem skalnym tych gleb są różne utwory, najczęściej zasobne w węglany, to jest mułki, margle z wapnem jeziornym, piaski rzeczne i wodno-lodowcowe głębokie i podścielone gliną ciężką oraz iłem. Czarnymi ziemiami są też gleby bezwęglanowe, ale o odczynie w głębszych poziomach zbliżonym do obojętnego. W pojeziornych osadach często występują muszle i szkielety organizmów wodnych, które w połączeniu z wytrąconymi węglanami i osadami dennymi tworzą warstwy kredy jeziornej. Czarne ziemie posiadają ciemnoszary lub czarny poziom mineralno próchniczny A lub Amu o miąższości co najmniej 30 cm. Pod poziomem A lub Amu, występuje poziom → gleyic, o różnym uziarnieniu i barwie związanej z procesami glejowymi (→ fotografia). Plamy rdzawe, popielate, sine, zielonkawe lub jednolite wymienione barwy, wskazujące na nadmiar uwilgotnienia i procesy glejowe, występują w całej części profilu pod poziomem A. Są to gleby o odczynie lekko kwaśnym, obojętnym i zasadowym. Przynajmniej w dolnej części profili odczyn czarnych ziem wynosi pH w H2O 6,5 lub ponad. Morfologię czarnych ziem można przedstawić poziomami: Ol–Aca–Gca. Podtypy czarnych ziem wyróżnia się na podstawie obecności dodatkowych cech, jedynie czarne ziemie właściwe cechują się typowym układem poziomów, to jest poziomu A o miąższości ponad 30 cm i poziomu gleyic (→ rysunek). Właściwości biogeochemiczne tych gleb stawiają je bardzo wysoko w rankingu żyzności. Są to takie troficzne odmiany gleb jak: → eutroficzna gleba leśna i → hipertroficzna gleba leśna. Pozwala to zaliczyć je do siedlisk lasu wilgotnego, lasu łęgowego, a bardziej wilgotne przypadki - do olsu typowego i jesionowego. Wymienionym siedliskom odpowiadają potencjalne zbiorowiska roślinne najżyźniejszych i typowych łęgów wiązowo - jesionowych (Ficario – Ulmetum), niskich grądów (Tilio i Galio - Carpinetum), olsu porzeczkowego (Ribo nigri - Alnetum) i łegu jesionowo - olszowego (Circaeo – Alnetum). Wyróżniono następujące podtypy czarnych ziem: murszaste, właściwe, wyługowane i brunatne. Morfologię i pełną dokumentację tych gleb prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski i → Muzeum Gleb.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Poecile montanus, ang. Willow Tit) ptak z rodziny Paridae (sikory), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 12-13 cm, masa ciała 8-14 g. Różni się od sikory ubogiej matowoczarną czapeczką sięgającą dalej na kark, dłuższym i szerszym śliniakiem, płowymi bokami ciała i jasną wstawką na skrzydłach utworzona przez jasne brzegi lotek drugiego rzędu. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje bory i nadrzeczne wikliny. Gniazduje w dziuplach, potrafi samodzielnie wykuć dziuplę w spróchniałym pniu. W okresie IV-V składa 6-9 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 13-15 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek osiadły. Pożywienie: owady (głównie gąsienice), zimą także nasiona. Liczebność w Polsce szacowana na 200-300 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Corvus corone, ang. Carrion Crow) ptak z rodziny Corvidae (krukowate), rzędu Passeriformes (wróblowe). Dawniej łączony w jeden gatunek z wroną siwą. Długość ciała 44-51 cm, rozpiętość skrzydeł 84-100 cm, masa ciała 370-650 g. Ubarwienie całe czarne z połyskiem, podobnie jak u gawrona, od którego różni się sylwetką o płaskim czole i grubym dziobie oraz brakiem białawej nieopierzonej skóry u nasady dzioba. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Występuje w zachodniej Europie, w Polsce spotykany nielicznie, czasem też się gnieździ. Spotykane też były lęgi mieszane z wroną siwą. Zamieszkuje tereny rolnicze, osiedla, obrzeża lasów. Gniazdo zakłada na drzewach. W okresie IV-V składa 3-6 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 18-19 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek częściowo osiadły. Pożywienie: bezkręgowce, nasiona, jaja, drobne kręgowce, padlina. Liczebność w Polsce szacowana na 1-5 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), Klasyfikacja gleb leśnych w Polsce definiuje uboższe jednostki czarnoziemów - czarnoziemy wyługowane, które występują poza głównym obszarem czarnoziemów w Europie. Są to gleby w których morfologii dominuje poziom próchniczny A o barwie ciemnoszarej i miąższości co najmniej 30 cm, a często znacznie więcej. Poziom ten zawiera liczne ślady biologicznej aktywności zwierząt glebowych i korzeni roślin, jak chodniki kretów, dżdżownic, i kanaliki po korzeniach roślin. Cechy te w morfologii gleby opisuje się za pomocą przyrostka bi stosowanego łącznie z symbolem A - Abi. Pod poziomem próchnicznym występuje less najczęściej o barwie żółtej (→ fotografia). Odczyn waha się od słabo kwaśnego i obojętnego w powierzchniowej części poziomu A, do zasadowego w poziomie skały macierzystej. Morfologię czarnoziemu wyługowanego można przedstawić poziomami: Ol–Abi–ABbi–Cca. Poziomami diagnostycznymi są: → mollic i → calcic(CaCO3≥15% części ziemistych) lub nagromadzone → wtórne węglany (CaCO3≥5% części ziemistych). Zawartość węgla organicznego w poziomie → mollic waha się od 1 do 3%C. Wysycenie kationami zasadowymi od około 70-80% w poziomie A, do około 100% w głębszych poziomach. Wtórne węglany lub poziom → calcic występują pod poziomem → mollic. Są to najżyźniejsze gleby w naszej strefie klimatycznej, a ponieważ zajmowały tereny na ogół wyżynne, czyli łatwe do uprawy, stąd prawie w całości przez stulecia zostały zajęte pod użytkowanie rolnicze. Pod lasami zachowały się tylko wyjątkowo. Właściwości geochemiczne czarnoziemów są bardzo korzystne dla roślin, co pozwala zaliczyć je do odmian → eutroficzna gleba leśna i → hipertroficzna gleba leśna. W klasyfikacji siedliskowej takie gleby to wyjątkowo żyzne lasy z gatunkami drzew o dużych wymaganiach pokarmowych. Potencjalne zbiorowisko roślinne to najżyźniejsze formy wyżynnego grądu subkontynentalnego (Tilio - carpinetum typicum). Wyróżniono następujące podtypy czarnoziemów wyługowanych: właściwe, brunatne, opadowoglejowe oraz gleby szare. Morfologię i pełną dokumentację czarnoziemu wyługowanego z terenu Polski prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski, a spoza naszych granic, patrz → gleby Europy, wykaz jednostek szczegółowych stepu kontynentalnego prezentowanych w → Muzeum Gleb.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 »
Wszystkich stron: 38
