C
Ilość znalezionych haseł: 563
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Carduelis flammea, ang. Redpoll) ptak z rodziny Fringillidae (łuszczaki), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 11,5-14 cm, masa ciała 9-13 g. Samiec w szacie godowej ma różową pierś i gardło oraz karminową plamę na czole. Ubarwienie brązowoszare z brunatnymi smugami na grzbiecie, kuper jaśniejszy, kreskowany. Na skrzydle dwa wąskie, białawe paseczki. Samica bez barwy różowej w upierzeniu. Dziób krótki, żółtawy. W Polsce regularnie spotykana na przelotach (IV i IX-X) i zimą, ponadto skrajnie nielicznie gnieździ się w Sudetach, Tatrach i na Pomorzu. Zamieszkuje górskie bory, przy górnej granicy lasu, nadmorską kosodrzewinę, zimą spotykana na terenach otwartych. Gniazdo zakłada na drzewach. W okresie V-VII składa 4-6 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 10-12 dni. Wyprowadza dwa lęgi w roku. Pożywienie: nasiona, wiosną głównie owady. Liczebność w Polsce szacowana na 120-200 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Carduelis hornemanni, ang. Arctic Redpoll) ptak z rodziny Fringillidae (łuszczaki), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 12-14 cm, masa ciała 10-18 g. Bardzo podobna do czeczotki zwyczajnej. Różni się czysto białym kuprem, skąpym kreskowaniem boków ciała i białym podogoniem, gdzie może zaznaczać się tylko czarna kreska stosinowa. Dziób drobny, żółtawy. Zamieszkuje północną Eurazję. Do Polski zalatuje sporadycznie. Spotykana na terenach otwartych, ugorach. Pożywienie: nasiona, wiosną głównie owady. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(botanika roślin, drzewa i krzewy leśne), (Padus) rodzaj z rodziny różowatych (Rosaceae) i podrodziny śliwowych (Prunoideae) obejmujący kilkanaście gatunków w Europie, Azji i w Ameryce Północnej. Ostatnio często włączany do rodzaju Prunus. W Polsce jeden gatunek – czeremcha pospolita, czeremcha zwyczajna (Padus racemosa L. = Prunus padus L.). Krzew lub drzewo do 15 m wys. Pędy ciemnobrązowe, w młodości krótko owłosione, pokryte podłużnymi, popielatymi przetchlinkami. Pąki stożkowate, ostro zakończone, z brązowymi, szaro, pergaminowo obrzeżonymi łuskami. Liście jajowatoeliptyczne lub odwrotniejajowate, 6-12 cm długości, krótko zaostrzone, u nasady sercowate, na brzegu ostro piłkowane. Blaszki po górnej stronie pomarszczone i ciemnozielone, pod spodem szarozielone lub niebieskawe, z kępkami włosków wzdłuż nerwu głównego i w kątach nerwów. Nerwacja liści bardzo wyraźna; nerwy boczne nie dochodzą do brzegu blaszki lecz są łukowato wygięte i połączone ze sobą. Ogonek z 2 zielonymi gruczołkami. Kwiaty białe w gronach, początkowo wyprostowanych, później zwisających, rozwijają się w maju. Owoce (pestkowce) czarne i błyszczące. Występowanie – prawie cała Europa, bez południowej Wielkiej Brytanii, zachodniej Francji, Półwyspu Iberyjskiego oraz południowych Bałkanów i południowo-zachodniej Skandynawii. Poza Europą: północna Afryka oraz zachodnia i środkowa Azja. W Polsce na całym obszarze, w górach do 1150 m n.p.m. (Gorce). Żyzne i wilgotne siedliska lasów łęgowych oraz niskich grądów. Gatunek pospolity w łęgach wiązowo-jesionowych i jesionowo-olszowych, a także częsty w zbiorowiskach zaroślowych w dolinach rzek i strumieni oraz nad jeziorami. Bardzo częstym i dziczejącym w lasach gatunkiem jest cz. późna, cz. amerykańska [Padus serotina (Ehrh.) Borkh. = Prunus serotina Ehrh.]. Drzewo do 40 m wysokości, u nas często także wysoki krzew. Korowina na młodych pniach gładka, na starszych tarczkowato spękana i łuszcząca się. Pędy ciemnobrązowe, od strony zacienionej zielonkawe, nagie i pokryte licznymi, drobnymi, okrągłymi, szarymi przetchlinkami. Rdzeń kremowy. Pąki małe, stożkowate i ostro zakończone. Łuski brązowo-zielone o brzegach ciemnobrązowych. Liście eliptyczne, do 15 cm długości, na wierzchołku zaostrzone, u nasady klinowate, brzegiem drobno, gruczołkowato piłkowane. Blaszki skórzaste, z wierzchu błyszczące, pod spodem wzdłuż nerwu głównego rudawo owłosione. Kwiaty w wyprostowanych gronach rozwijają się późno, zwykle pod koniec maja lub w czerwcu, około 2-3 tygodni po czeremsze pospolitej. Owoce początkowo czerwone, po dojrzeniu czarne. Występowanie – rozległy zasięg we wschodniej i południowej części Ameryki Północnej obejmujący południowo-wschodnie krańce Kanady oraz blisko połowę powierzchni USA, od stanów Minnesota i Maine na północy, po Teksas i Florydę na południu. Ponadto Arizona i Nowy Meksyk w USA oraz Meksyk i Gwatemala. Gatunek o szerokiej skali ekologicznej, występujący na niżu i w górach (do 1500 m n.p.m. w Apallachach), w różnych regionach klimatycznych oraz na glebach jałowych, średnio żyznych i żyznych. Dość ważne drzewo w leśnictwie amerykańskim, którego drewno wykorzystywane jest między innymi do wyrobu luksusowych mebli, boazerii i wykładzin. Gatunek sprowadzony do Polski w 1813 roku. Ma niewielkie wymagania glebowe, jest umiarkowanie światłożądny, odporny na mrozy, suszę i zanieczyszczenia powietrza. Dawniej powszechnie sadzony w lasach, jednak bez pozytywnych rezultatów produkcyjnych. Zawiódł także jako domieszka biocenotyczna, gdyż na siedliskach ubogich rośnie bardzo słabo. Łatwo odnawia się z nasion oraz odrośli stając się często ekspansywnym i uciążliwym chwastem w uprawach leśnych. Innym, podobnym gatunkiem obcym, zadomowionym w Polsce jest czeremcha wirginijska [Padus virginiana (L.) M.Roem = Prunus virginiana L.].
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Cerasus) rodzaj z rodziny różowatych (Rosaceae) i podrodziny śliwowych (Prunoideae). Ostatnio często włączany do rodzaju Prunus. Obejmuje około 60 gatunków w Europie, Azji i Ameryce Północnej W Polsce 2 gatunki. Czereśnia ptasia, trześnia [Cerasus avium (L.) Moench = Prunus avium (L.) L.] – drzewo do 20 m wysokości z szeroką koroną i charakterystycznie złuszczającą się okrężnie korowiną. Pędy grube z licznymi krótkopędami i gęstymi skupieniami dużych pąków kwiatowych. Liście jajowate do eliptycznych, podwójnie piłkowane, z gruczołkami na ogonku. Kwiaty białe, po 3-6 w baldaszkach, na długich szypułkach. Owoce – pestkowce – kuliste, od czerwonych do prawie czarnych, u dzikich drzew małe i często niesmaczne. Występowanie – środkowo-wschodnia Europa, Kaukaz, Zachodnia Azja; u nas głównie w południowych rejonach kraju, zwłaszcza na pogórzach, najczęściej w lasach liściastych. Wiśnia karłowata, wisienka stepowa (Prunus fruticosa Pall.) – krzew do 1,5 m wysokości wytwarzający odrosty korzeniowe. Pędy cienkie, wiotkie, brązowoszare, w młodości owłosione, później nagie. Pąki drobne, jajowate, kwiatowe grubsze od liściowych. Liście odwrotnie jajowate do eliptycznych, na długopędach 4-5 cm długości, a na krótkopędach 2-3 cm długości, w nasadzie klinowate, na wierzchołku słabo zaostrzone lub tępe. Blaszki skórzaste, ciemnozielone, obustronnie nagie, na brzegu drobno, tępo gruczołowato piłkowane. Kwiaty po 2-4 na krótkopędach, rozwijają się razem z liśćmi w kwietniu-maju. Owoce (pestkowce) kuliste, do 1 cm średnicy, ciemnoczerwone, lśniące, kwaśne. Gatunek pontyjski o zasięgu rozciągniętym na południu Eurazji, od południowo-zachodniej Syberii do południowej części Europy Środkowej, po rejon górnego Renu. W Polsce osiąga północno-zachodnią granicę zwartego zasięgu. Większość stanowisk skupiona jest na Wyżynie Lubelskiej, Wyżynie Zachodniowołyńskiej i Polesiu Wołyńskim, w okolicach Przemyśla oraz w środkowej części Wyżyny Małopolskiej i w południowo-wschodnich rejonach Wyżyny Radomskiej. Poza tym pojedyncze stanowiska znajdują się w okolicach Torunia, Inowrocławia, Gostynia i Bielinka nad Odrą. Na wschodzie całkowitego zasięgu geograficznego wiśnia karłowata występuje w strefie stepu i lasostepu, natomiast na zachodzie – w niestrefowych, kserotermicznych zbiorowiskach zaroślowych. Na terenie Polski najczęściej jest składnikiem ciepłolubnych zarośli występujących na odsłoniętych wzgórzach i zboczach jarów oraz na krawędziach dolin rzecznych, zwykle na stanowiskach o wystawie południowej. Spotykana jest także w ciepłolubnych dąbrowach i w zbiorowiskach okrajkowych na obrzeżach tych lasów. Podlega ochronie gatunkowej. W „Polskiej czerwonej księdze roślin” zaliczony do kategorii taksonów narażonych. Jednym z najważniejszych, lecz do niedawna niedocenianych, czynników zagrożenia wiśni karłowatej jest krzyżowanie z uprawianą w sadach wiśnią pospolitą (Cerasus vulgaris Mill. = Prunus cerasus L.) i ekspansja form hybrydogennych.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 »
Wszystkich stron: 38