(entomologia leśna), Tomicus piniperda (Linnaeus, 1758), chrząszcz z rodz. ryjkowcowate (Curculionidae). Wtórny szkodnik sosny (sporadycznie zasiedla świerk). Występuje w drzewostanach wszystkich klas wieku. Samica wygryza pojedynczy, podłużny chodnik macierzysty pod korą drzew stojących i na leżaninie. Kolebki poczwarkowe między korą i drewnem lub w korze. Żer uzupełniający i regeneracyjny polega na wygryzaniu krótkich chodników w rdzeniu pędów w koronach sosen.
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), zwane także tracheidami; elementy trachealne, które obok przewodzenia pełnią funkcję mechaniczną (z wyjątkiem tych, w których występuje listwowy typ ściany wtórnej). Mają kształt wrzecionowaty i w typowej postaci – ścianę wykształconą w podobny sposób jak włókna, od których różnią się większym światłem komórkowym i lepiej wykształconymi jamkami lejkowatymi w miejscu kontaktowania się dwóch cewek. Stanowią główny składnik systemu podłużnego drewna iglastych (około 90% objętości). U gatunków liściastych są bardziej zróżnicowane, w związku z czym wyróżnia się cewki – naczyniowe, wokółnaczyniowe i włókniste. U niektórych drzew, np. u topoli, cewki włókniste mają największy udział w budowie drewna.
(nauka o surowcu drzewnym), są to komórki silnie wydłużone, martwe, na których ścianach występują szeregowo rozmieszczone jamki lejkowate. W drewnie gatunków drzew iglastych cewki stanowią ponad 90% masy. Cewki (tracheidy) u rodzajów Pseudotsuga i Taxus zawierają spiralne zgrubienia. Te elementy budowy anatomicznej występują również w drewnie niektórych gatunków liściastych.
(łowiectwo), w gwarze myśliwskiej nogi sarny
(entomologia leśna), (vasa Malpighii) ślepo zakończone, rurkowate fragmenty jelita tylnego, leżące w jamie ciała. Pełnią funkcję wydalniczą.
(nauka o surowcu drzewnym), przebiegają wzdłuż strzał drzew. Ich zadaniem jest przewodzenie wody z solami mineralnymi od systemu korzeniowego do aparatu transpirującego(korony drzewa). Dzielą się one na cewki drewna wczesnego i cewki drewna późnego. Z uwagi na to, że cewki drewna wczesnego tworzone są w okresie wiosennym i letnim i ch głównym zadaniem jest przewodzenie wody; funkcje mechaniczne mają małe znaczenie. W związku z tym są one cienkościenne i mają duże światło. Około połowy sierpnia drzewa zaczynają wytwarzać drewno późne, które spełnia przede wszystkim funkcje mechaniczne. Z uwagi na ten fakt cewki drewna późnego są grubościenne, a ich światło jest 4-6 razy mniejsze niż w cewkach drewna wczesnego.
(nauka o surowcu drzewnym), umiejscowione są w promieniach drzewnych zarówno w dolnych i górnych warstwach. Mają one postać wydłużonych równoległościanów. Ich ściany mają charakterystyczne zgrubienia (wzmocnienia ścian), które stanowią jedną z cech rozpoznawczych przy badaniach mikroskopowych drewna. Cewki poprzeczne występują w drewnie sosny, świerka, modrzewia, daglezji, a także w drewnie licznych gatunków egzotycznych.
(nauka o surowcu drzewnym), cewki te są dłuższe niż komórki wrzecionowate kambium. Mają stosunkowo grube ściany zaopatrzone w jamki lejkowate. Pełnią funkcję mechaniczną, ale również uczestniczą w przewodzeniu wody i jej magazynowaniu. U niektórych drzew, np.. U Populus, cewki włókniste stanowią główny składnik drewna.
(nauka o surowcu drzewnym), występują u gatunków mających naczynia o dużej średnicy i przylegają do tych naczyń. Mogą mieć kształty nieregularne. Kontaktują się z naczyniem, a także z komórkami miękiszowymi za pomocą gęsto ułożonych, licznych, drobnych jamek lejkowatych. Nazywane są również wazycentryczne.
(łowiectwo), szpony sokołów służce do chwytania i zabijania zwierzyny.
(ergonomia w leśnictwie), subiektywny wskaźnik zmęczenia pracą, stosowany do ergonomicznej oceny stanowisk pracy. Metoda została opracowana w Japonii i ogłoszona na Światowym Kongresie Ergonomicznym. Znana także jako "kwestionariusz japońsk". W literaturze przedmiotu znana pod nazwą CFI (Cumulative Fatique Index). Uzupełnia ergonomiczną listę kontroną, umożliwiając pełniejszą ocenę warunków pracy na stanowiskach roboczych.
(hodowla lasu, genetyka i selekcja drzew leśnych), kojarzenie niekrewniacze – kojarzenie osobników, podczas którego osobniki kojarzące się są mniej ze sobą spokrewnione niż losowo wybrane osobniki z populacji.
(hodowla lasu, genetyka i selekcja drzew leśnych), dopuszczenie do rozrodu jedynie osobników charakteryzujących się określoną informacją genetyczną w celu uzyskania linii czystej, czyli zbioru osobników homozygotycznych o określonych allelach. Zabieg stosuje się w hodowli sztucznej w celu ochrony starych i cennych z punktu widzenia gospodarczego bądź kulturowego populacji.
(hodowla lasu, genetyka i selekcja drzew leśnych), inbred, kojarzenie krewniacze, kojarzenie wsobne – tendencja do kojarzenia się osobników blisko spokrewnionych ze sobą (ich współczynnik pokrewieństwa jest wyższy od średniego w danej populacji).
(ochrona przyrody), inaczej inbred (ang. inbreeding). Kojarzenie osobników spokrewnionych ze sobą, czyli takich, których współczynnik pokrewieństwa jest wyższy od średniego w danej populacji. Takie kojarzenie zwiększa prawdopodobieństwo spotkania się w danym osobniku jednakowych alleli, odziedziczonych po wspólnych przodkach, co prowadzi do homozygotyczności mierzonej współczynnikiem inbredu (wsobności) F.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 » Wszystkich stron: 38