F
Ilość znalezionych haseł: 273
(gleboznawstwo leśne), naprzemianlegle ułożone warstwy skał osadowych, takich jak: piaskowce, iły i łupki ilaste, rogowce, margle i zlepieńce. Sporadycznie tylko występują we fliszu karpackim wapienie (np. cieszyńskie). Piaskowce posiadają różnorodne uziarnienie, do gruboziarnistych i zlepieńcowatych do drobnoziarnistych. Obszar Karpat fliszowych dzieli się na płaszczowiny, to jest nasunięcia skał o charakterze regionalnym, powstałe w wyniku przemieszczania i przeważnie sfałdowania warstw skalnych "odkłutych" od podłoża, na którym się osadziły. Największe z nich to: Płaszczowina Podśląska (Beskid Mały, a także część Kotliny Żywieckiej), Płaszczowina Śląska (od Moraw przez Beskid Śląski, Mały, północne fragmenty Beskidu Makowskiego i Wyspowego, pogórza karpackie po Bieszczady) z warstwami godulskimi, istebniańskimi i krośnieńskimi, Płaszczowina Magurska (Beskid Żywiecki, Gorce, Beskid Sądecki, część Beskidu Makowskiego i Wyspowego, zachodnią część Beskidu Niskiego) z piaskowcami magurskimi, Płaszczowina Przedmagurska (wąska strefa na granicy Beskidu Śląskiego i Żywieckiego), Płaszczowina Dukielska (wschodnia część Beskidu Niskiego oraz obszar Pasma Granicznego i pasma Wysokiego Działu w Bieszczadach), Płaszczowina Skolska (Pogórze Przemyskie i Dynowskie i Góry Sanocko-Turczańskie oraz północne fragmenty Pogórza Strzyżowskiego, Ciężkowickiego i Rożnowskiego). Sporadycznie wśród utworów fliszowych występują magmowe intruzje andezytowe w Pieninach (góry Wdżar, Bryjarka, Jarmuta), magmowe skały cieszynitowe na pograniczu Beskidu Śląskiego i Pogórza Śląskiego oraz w Kotlinie Żywieckiej. W każdej płaszczowinie występuje specyfika właściwości budujących je skał. Generalna prawidłowość sprowadza się do stwierdzenia, że z zachodu na wschód poprawiają się właściwości glebotwórcze skał fliszowych i właściwości wytworzonych z nich gleb.
Zobacz więcej...
(ekologia lasu, dynamika biocenoz leśnych), fluktuacja biocenozy leśnej związana jest głównie z fluktuacją jej fitocenozy (a zwłaszcza drzewostanu), której towarzyszy fluktuacja zoocenozy. Jest to proces przebiegający w nierównomiernych cyklach, wynikających z biologicznego wieku drzew. Stabilizuje on biocenozę (zapewnia dynamiczną równowagę) w końcowym stadium jej sukcesji. W naturalnej, klimaksowej fitocenozie najsłabsze (zazwyczaj najstarsze) drzewa lub ich grupy (znajdujące się w różnych miejscach biochory) stopniowo zamierają, odsłaniając zajmowany dotychczas fragment dna lasu. W miejscu tym, korzystając z lepszego dostępu do światła i wody, rozwija się z lokalnych propagul płat roślinności leśnej, z runem, podszytem i drzewami, z których ostatecznie prawdopodobnie tylko jedno z nich wypełni w biochorze przestrzeń po swoim poprzedniku. Tam gdzie przedtem rósł buk może pojawić się jodła, ale w innym płacie na miejscu jodły może pojawić się buk. W ten sposób biomasa i skład gatunkowy całej fitocenozy pozostają przez setki lat w równowadze z warunkami środowiska, kształtowanymi przez klimat, glebę i ukształtowanie terenu. Dzięki fluktuacji biocenoza może się też ewolucyjnie dostosowywać do zmian środowiska, przebiegających w dłuższym czasie, na przykład do globalnego oziębiania lub ocieplania się klimatu.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 »
Wszystkich stron: 19
