G
Ilość znalezionych haseł: 685
(uboczne użytkowanie lasu), związki roślinne polifenolowe o cierpkim smaku, chroniące rośliny przed patogenami i zwierzętami roślinożernymi. Dzielą się w zależności od ich budowy chemicznej na: pirogalolowe (hydrolizujące i elagenowe) oraz pirokatechinowe (niehydrolizujące, skondensowane). Garbniki hydrolizujące są nietrwałe, łatwo ulegają hydrolizie do postaci kwasu galusowego. garbniki elagenowe dają w wyniku hydrolizy kwas elagowy. Garbniki pirokatechinowe są efektem polimeryzacji lub kondensacji katechin, nie ulegają one hydrolizie. Garbniki mają właściwość garbowania skór, polegającą na reakcji z białkami skóry. Dzięki temu skóra staje się elastyczna, trwała, nie wchłania wody i nie pęcznieje. Znajdują też zastosowanie do produkcji klejów do drewna i preparatów antykorozyjnych, stosuje się je również w lecznictwie. Oprócz garbników roślinnych wyróżnia się też mineralne, pochodzenia zwierzęcego i syntetyczne.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), surowce pochodzące z różnych części roślin, dostarczające garbników do wykorzystania w praktyce. W ocenie jakości surowca ważna jest zawartość garbnika oraz t.zw. współczynnik czystości. Surowce garbnikowe dzieli się na: ubogie, o zawartości garbników do 5% (np. drewno dębowe), średniobogate do 20% (np. kora świerkowa) oraz bogate - ponad 20% (np. drewno egzotyczne quebracho). Garbniki występują w różnych częściach/organach roślin: w korze (np. świerkowej, dębowej), drewnie (quebracho, katechu), liściach (np. sumaka, perukowca) oraz w owocach i korzeniach. Źródłem garbników hydrolizujących (pirogalolowych) jest m.in. młoda kora dębowa (lustrzanka), liść sumaka octowca i galasy dębu Q. infectoria. Garbniki niehydrolizujace (skondensowane) obecne są m.in. w korze świerkowej, starszej korze dębowej, w korze wikliny i sosny. Tradycyjnym leśnym surowcem garbnikodajnym, pozyskiwanym w Polsce w latach 50. i 60. XX w. była kora garbarska świerkowa. Obecnie surowiec ten zastąpiono preparatami importowanymi, otrzymywanymi z wysokowydajnych surowców egzotycznych, bądź garbnikami syntetycznymi.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, systematyka roślin), według klasycznej definicji biologicznej Ernesta Mayra (1942) – pula genowa izolowana rozrodczo od innych pul genowych. Zgodnie z pierwotnym ujęciem tego autora populacje izolowane od siebie rozrodczo tworzą zawsze odrębne gatunki, nawet jeśli ta izolacja spowodowana jest tylko przez bariery zewnętrzne. Dziś przyjmuje się, że tylko populacje izolowane przez mechanizmy izolujące można uznać jako należące do różnych gatunków. Gatunek jest podstawową jednostką systematyczną, co wynika z faktu, że gatunki są kategoriami realnie występującymi i, w większości przypadków, możliwymi do stwierdzenia i wyróżnienia. Nie udało się jednak stworzyć ogólnie obowiązującej definicji tej jednostki. Jej istotę można wyjaśnić na podstawie najważniejszych właściwości gatunku. Osobniki należące do jednego gatunku charakteryzują się zespołem (kombinacją) cech odróżniających je od osobników innych gatunków. Gatunek zajmuje określone miejsce na Ziemi (obszar geograficzny, czyli zasięg oraz siedlisko).Osobniki należące do dwóch różnych gatunków nie powinny się krzyżowa, istnieje więc między nimi bariera genetyczna. Ta zasada nie da się zastosować do niektórych grup roślin, w obrębie których krzyżują się nie tylko gatunki, ale nawet przedstawiciele różnych jednostek wyższego rzędu. Nie obejmuje ona też gatunków nie rozradzających się płciowo, bo w populacjach takich form nie ma wcale wymiany genów, a więc ich przepływ jest niemożliwy (np. u wielu mniszków czy jeżyn). Gatunki mają swoją historię, w czasie której powstają, mogą wędrować, a wreszcie przekształcają się w inne gatunki lub giną. Gatunki roślin najczęściej były wyróżniane na podstawie kryteriów morfologicznych i anatomicznych, a zmiany w tym zakresie (rewizje taksonomiczne) coraz częściej są dokonywane dzięki możliwości wykorzystania w taksonomii nowoczesnych metod i technik badawczych pozwalających między innymi na precyzyjne określenie struktury genetycznej populacji (analiza genów markerowych i markerów DNA).
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), gatunek roślin lub zwierząt, który na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej jest:
a) zagrożony, z wyjątkiem gatunków, których naturalny zasięg na tym terytorium jest zasięgiem krańcowym i które nie są zagrożone lub podatne na zagrożenie w zachodnim regionie palearktycznym, lub
b) podatny na zagrożenie, czyli mogący w najbliższej przyszłości zostać zakwalifikowanym do kategorii gatunków zagrożonych, jeśli czynniki będące przyczyną zagrożenia będą na niego nadal oddziaływać, lub
c) rzadki, czyli o niewielkiej populacji, który nie jest obecnie zagrożony ani podatny na zagrożenie, ale podlega ryzyku zagrożenia ze względu na występowanie w obrębie ograniczonych obszarów geograficznych albo znaczne rozproszenie na większym obszarze, lub
d) endemiczny i wymagający specjalnej uwagi ze względu na szczególny charakter jego siedliska lub potencjalne oddziaływanie jego eksploatacji na te siedliska lub potencjalne oddziaływanie jego eksploatacji na stan jego ochrony;
Gatunki te wymienione są w załączniku II Dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory oraz w rozporządzeniach o ochronie gatunkowej roślin i zwierząt.
Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, art. 1 ust. g.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 »
Wszystkich stron: 46
