G
Ilość znalezionych haseł: 685
(urządzanie lasu), do gruntów związanych z gospodarką leśną – zgodnie z zasadami ewidencji gruntów w Lasach Państwowych, zakwalifikowanych do rodzaju użytku gruntowego „lasy”, do grupy kategorii użytkowania grunty związane z gospodarką leśną – zalicza się:a) budynki i budowle (grunty pod budynkami i budowlami) wykorzystywane na potrzeby gospodarki leśnej;b) urządzenia melioracji wodnych, to jest znajdujące się w granicach kompleksu leśnego rowy melioracji szczegółowej oraz inne urządzenia melioracji wodnych;c) linie podziału przestrzennego lasu, które stanowią:– linie podziału powierzchniowego,– inne linie podziału przestrzennego lasu w granicach kompleksu leśnego (inne – tak jak zostały określone w rejestrze gruntów nadleśnictwa);d) drogi leśne, to jest drogi znajdujące się w granicach kompleksu leśnego, a niezaliczone do dróg publicznych (w tym również kolejki leśne);e) tereny pod liniami energetycznymi (również telefonicznymi); kategoria ta nie dotyczy linii napowietrznych nad gruntami nieleśnymi;f) szkółki leśne, czyli otwarte powierzchnie przeznaczone do produkcji sadzonek drzew i krzewów; kategoria ta nie dotyczy tak zwanych szkółek podokapowych, które opisywane są w ramach drzewostanu, w którym są założone;g) miejsca składowania drewna, czyli składy i składnice drewna;h) parkingi leśne;i) inne urządzenia turystyczne (inne – tak jak zostały określone w rejestrze gruntów nadleśnictwa).Opisy taksacyjne gruntów leśnych związanych z gospodarką leśną sporządza się na takich samych formularzach, jakie obowiązują dla lasów, podając:1) dane adresowe, wielkość powierzchni i grupę użytków gruntowych;2) klasę jakości gruntu rolnego;3) opis zadrzewień, plantacji, zakrzewień itp.;4) wskazania gospodarcze w zakresie: melioracji wodnych, zabudowy potoków górskich, poszerzenia lub oczyszczenia linii oddziałowych, dróg leśnych do celów ppoż. itp., pielęgnacji (np. plantacji pod liniami energetycznymi);5) ewentualne kępy oraz osobliwości przyrodnicze;6) ewentualną lokalizację przedmiotów ochrony, dla których wyznaczono dany obszar Natura 2000, według danych uzyskanych od regionalnego dyrektora ochrony środowiska w ramach odpowiednich uzgodnień do prognozy oddziaływania planu urządzenia lasu na środowisko i obszary Natura 2000; lokalizacja ta ujmowana jest równolegle w programie ochrony przyrody nadleśnictwa.W wypadku znacznej rozpiętości wieku drzew danego gatunku należy je, podczas określania składu gatunkowego wydzielenia, podzielić na dwie lub więcej grup generacyjnych i, w zależności od udziału każdej z tych grup, podać skład gatunkowy oraz przeciętny wiek, np.: drzewostan jodłowy o rozpiętości wieku od 80 do 150 lat można podzielić na trzy grupy generacyjne: 80–100 lat, 100–130 lat, 130–150 lat, zaś w opisie taksacyjnym podać: np. 5 Jd 90 l, 3 Jd 120 l, 2 Jd 140 l.
Zobacz więcej...
(prawo ochrony środowiska i polityka leśna), przedział, w jakim znajduje się dana instalacja, ustalony dla:a) pierwszego okresu rozliczeniowego zgodnie ze średnioroczną liczbą uprawnień do emisji CO2, z podziałem na grupy, gdzie:- grupa A oznacza średnioroczną liczbę uprawnień Ł 50 tys. Mg CO2,- grupa B oznacza średnioroczną liczbę uprawnień > 50 tys. i Ł 500 tys. Mg CO2,- grupa C oznacza średnioroczną liczbę uprawnień > 500 tys. Mg CO2,b) kolejnych okresów rozliczeniowych zgodnie z łączną wielkością rocznej emisji CO2 z całej instalacji, gdzie:- grupa A oznacza łączną wielkość rocznej emisji Ł 50 tys. Mg CO2,- grupa B oznacza łączną wielkość rocznej emisji > 50 tys. Mg CO2 i Ł 500 tys. Mg CO2,- grupa C oznacza łączną wielkość rocznej emisji > 500 tys. Mg CO2.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), w wypadku znacznej rozpiętości wieku drzew danego gatunku należy je, podczas określania składu gatunkowego wydzielenia, podzielić na dwie lub więcej grup generacyjnych i, w zależności od udziału każdej z tych grup, podać skład gatunkowy oraz przeciętny wiek, np.: drzewostan jodłowy o rozpiętości wieku od 80 do 150 lat można podzielić na trzy grupy generacyjne: 80–100 lat, 100–130 lat, 130–150 lat, zaś w opisie taksacyjnym podać: np. 5 Jd 90 l, 3 Jd 120 l, 2 Jd 140 l.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), to mieszanina wszystkich frakcji glebowych, w której udział poszczególnych frakcji jest zbliżony. Są to utwory o zdecydowanie korzystniejszych właściwościach dla życia drzew, w porównaniu do gleb wytworzonych z piasków. Większy udział frakcji iłowej podnosi pojemność sorpcyjną, wodną, zawartość składników pokarmowych, co czyni te utwory korzystnymi glebotwórczo, które jeszcze poprawiają się wraz ze zwiększaniem się udziału frakcji iłowej. Gliny ze względu na uziarnienie dzielą się na piaszczyste, lekkie, piaszczysto-ilaste, zwykłe, ilaste i pylasto-ilaste. Ze względu na genezę wyróżnia się gliny lodowcowe, morenowe i zwałowe, oraz gliny wietrzeniowe. Powstają z nich gleby brunatne, czasem płowe, a z utworów cięższych i w wilgotniejszych położeniach także gleby opadowoglejowe i gruntowoglejowe.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), to zmieszana → frakcja piaskowa, → frakcja pyłowa i → frakcja iłowa, w której udział frakcji iłowej jest dominujący. Są to utwory o wysokiej pojemności sorpcyjnej i wodnej, bardzo bogate w składniki pokarmowe, ale często niedostatecznie natlenione i bardzo ciężkie w uprawie. Iły ze względu na uziarnienie dzielą się na piaszczyste, pylaste, zwykłe i ciężkie. Ze względu na genezę wyróżnia się iły lodowcowe warwowe i zastoiskowe, iły jeziorne i iły morskie. Powstają z nich gleby brunatne, płowe, w odmianach oglejonych, a także gleby gruntowoglejowe. Iły w podłożu, przy płaskim bezodpływowym terenie sprzyjają powstawaniu gleb wilgotnych i mokrych z warunkami redukcyjnymi, jak → gleby gruntowoglejowe, z czasem także z warstwą torfu i → gleby torfowe.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), to zmieszana → frakcja piaskowa, → frakcja pyłowa i → frakcja iłowa, w której frakcja piaskowa dominuje ilościowo. Utwory takie posiadają niską pojemność sorpcyjną, są przepuszczalne dla wody, ubogie w składniki pokarmowe i dlatego są niekorzystne glebotwórczo. Piaski ze względu na uziarnienie dzielą się na: luźne, słabogliniaste i gliniaste. Piaski luźne są najmniej korzystne glebotwórczo, wraz ze wzrostem zawartości frakcji iłowych poprawiają się też właściwości piasków i warunki życia drzew na glebach z nich wytworzonych. Ze względu na genezę wyróżnia się: → piaski zwałowe, → piaski rzecznolodowcowe, → piaski aluwialne starych i współczesnych teras akumulacyjnych, → piaski wydmowe, → piaski morskie i inne. Z piasków powstają najczęściej → gleby rdzawe i → gleby bielicowe, → arenosole, a w warunkach wilgotnych oraz podmokłych także → gleby opadowoglejowe i → gruntowoglejowe. W lasach gleby wytworzone z piasków stanowią duży odsetek całkowiej powierzchni.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Roman Grus urodził się 6 sierpnia 1856 r. w Walkowicach pod Czarnkowem. Praktycznego leśnictwa uczył się pod kierunkiem Józefa Łukomskiego, ówczesnego zarządcy lasów hr. Bnińskich w Samostrzelu, w powiecie nakielskim. W latach 1882-1883 studiował w Akademii Leśnej w Tharandcie, a po ich ukończeniu odbył wiele podróży zarówno po kraju (Królestwo Kongresowe, Litwa, Polesie, Podlasie, Ruś, Wołyń i Ukraina), gdzie pracował przy urządzaniu lasów w różnych majątkach, jak za granicą (Rosja, Prusy, Bawaria, Saksonia, Szwajcaria i północne Włochy). Po powrocie z tych podróży objął stanowisko nadleśniczego w dobrach lwóweckich Stefana Łąckiego i zamieszkał w Grudnej koło Bolechowa, w powiecie Nowy Tomyśl. Szczególnym jego zainteresowaniem cieszyła się hodowla lasu i szkółkarstwo. Zakładał z sukcesem szkółki, hodując w nich także egzotyczne gatunki drzew. Zajmował się także odnawianiem halizn i trudnych terenów wydm śródlądowych. Dla tego celu opracował specjalny przyrząd nazwany pinoferą (uzyskał na niego patent w Prusach), służący do przemieszczania na dalsze odległości sadzonek drzew z bryłką. Swą wiedzą i wynikami swoich doświadczeń hodowlanych dzielił się obficie na łamach wielu czasopism: „Sylwan", „Ziemianin", „Gazeta Rolnicza", „Tygodnik Rolniczo-Przemysłowy", „Kurjer Rolniczy", „Tygodnik Rolniczy", „Rolnik i Hodowca" czy „Kurjer Warszawski", pisywał też do pism niemieckich. Wydał także wiele zwartych publikacji na różne tematy, np: „Brzoza, jej opisywanie, uprawa i znaczenie w gospodarstwie leśnem” (1891), „O chorobie młodych sosen, zwanej „Osutką" (1891), „Przypomnienia czynności gospodarczych na każdy miesiąc dla leśnika, łowczego, rybaka i bartnika” (1891) „Uprawa i pielęgnowanie lasu” (1897), „O zadrzewianiu nieużytków (1901). Był aktywnym członkiem Wydziału Leśnego Centralnego Towarzystwa Gospodarczego na Wielkie Księstwo Poznańskie oraz Galicyjskiego Towarzystwa Leśnego. W 1918 Towarzystwo Leśne w Wielkim Księstwie Poznańskiem (kontynuator Wydziału Leśnego CTG) nadało mu godność członka honorowego „w dowód uznania umiłowanej i pełnej zasług pracy około podniesienia leśnictwa polskiego i to nietylko na zagonie polskiej niwy, lecz także i na polu piśmiennictwa, które wzbogacił swojemi licznemi pracami literackiemi, czerpanemi z wyników własnych spostrzeżeń i długoletniej bogatej w owoce pracy”. Tym samym zaszczytem obdarzył go także w 1926 r. Zjazd Delegatów Oddziałów Związku Zawodowego Leśników w Rzeczypospolitej Polskiej. Był jednym z tych leśników, którzy pracę zawodową łączyli z szerokimi zainteresowaniami ogólnymi, czego świadectwem jest choćby rozprawa pt. „Język polski, jego bogactwo, piękność i siła tajemnicza”, wydana w Kościanie w 1925 r. W 1917 r. z powodu postępującej utraty słuchu, nie przyjął prezesury Towarzystwa Leśnego po ustąpieniu z tej funkcji Józefa Rivolego. Słabnące siły i utrata zdrowia nie pozwoliły mu także w 1926 r. na objęcie proponowanej mu przez Józefa Rivolego docentury z hodowli lasu na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Zmarł 10 stycznia 1927 r. w Nadleśnictwie Błędno, gdzie jego syn Stanisław był nadleśniczym i został pochowany na cmentarzu w miejscowości Kasparus, niedaleko Osieka, w Borach Tucholskich.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Pyrus) rodzaj z rodziny różowatych (Rosaceae) i podrodziny jabłkowych (Maloideae) obejmujący około 30 gatunków występujących w Eurazji i północno-zachodniej Afryce. W Polsce jeden gatunek dziko rosnący. Grusza polna, grusza dzika, ulęgałka (Pyrus pyraster Burgsd.). Drzewo do 20 m wysokości. Pędy cierniste, cienkie, oliwkowobrązowe lub brązowe, nagie i błyszczące. Pąki jajowate, długo zaostrzone, lekko odstające od pędu. Łuski ciemnobrązowe lub czarne, na brzegach delikatnie orzęsione. Liście zwykle okrągławe lub jajowate, o blaszce do 6 cm długości, długoogonkowe (ogonki przynajmniej tej samej długości co blaszki), na brzegach drobno piłkowane. Blaszki tylko w młodości owłosione, później nagie. Kwiaty w baldaszkach, białe z filetowopurpurowymi pylnikami (jak u wszystkich grusz), rozwijają się w kwietniu-maju. Owoce (rzekome typu jabłkowatego) małe, poniżej 3 cm średnicy, kulistawe lub o słabo zaznaczonym kształcie „gruszkowatym”, zielone, żółte lub brązowe, osadzone na cienkich szypułkach do 5 cm długości, w smaku cierpkie. Zasięg trudny do ustalenia, gdyż grusze od dawna są powszechnie sadzone, łatwo się krzyżują i często dziczeją z uprawy. Przyjmuje się, że pierwotny obszar występowania gruszy pospolitej obejmował zachodnią, środkową i południową Europę oraz Azję Mniejszą, Krym i Kaukaz. W Polsce gatunek częsty na całym niżu, a rzadszy w górach. Występuje dziś przede wszystkim w zbiorowiskach zaroślowych, zwykle przy brzegach lasów oraz wśród pól i łąk. W lasach spotykany stosunkowo najczęściej w grądach, świetlistych dąbrowach i łęgach wiązowo-jesionowych. Podobnym gatunkiem jest grusza pospolita Pyrus communis L. Zalicza się do niego liczne grusze uprawne, jakie powstały w wyniku długotrwałego procesu udomawiania tych roślin. Są to mieszańce gruszy polnej i kilku innych gatunków pochodzących między innymi z południowo-wschodniej Azji. Do najważniejszych cech pozwalających na odróżnienie gruszy domowej od gruszy dzikiej należą: grube i czerwonawe gałązki, często bez cierni, liście jajowate do eliptycznych, owoce duże, ponad 3 cm dł., kształtu „gruszkowatego”, zwykle czerwonawo zabarwione i osadzone na cieńszych i krótszych szypułkach.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 »
Wszystkich stron: 46
