G
Ilość znalezionych haseł: 685
(fitopatologia leśna), patogen: Agrobacterium tumefaciens (Smith et Town) Conn. Bakteria (gramujemna, tlenowa, tlenowa, pałeczkowata powoduje groźną chorobę korzeni, a niekiedy nadziemnej części rośliny. Najczęściej występuje w szkółkach i młodych nasadzeniach drzew owocowych, ale może także porażać inne drzewa liściaste np. wierzby i topole, rzadko iglaste. Objawy: na korzeniach lub szyi korzeniowej tworzą się narośla różnej wielkości. Na początku małe, kremowe i miękkie, następnie twardnieją i brunatnieją, a czasem stają się popękane. Bakterie wnikają przez rany na korzeniach. Ochrona: zabiegi profilaktyczne, usuwanie drzew porażonych, w szkółkach zmianowanie z roślinami zbożowymi i kukurydzą, preparaty biologiczne i chemiczne (dezynfekcja gleby, zaprawianie nasion i korzeni).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Stellaria – rodzaj z rodziny Caryophyllaceae (goździkowate) reprezentowany we florze Polski przez 10 gatunków. W lasach zwykle 4 gatunki. Gwiazdnica wielkokwiatowa (Stellaria holostea L.) o liściach wąskolancetowatych, długo zaostrzonych, ustawionych prostopadle do łodygi i dużych, białych kwiatach jest gatunkiem charakterystycznym dla grądów (związek Carpinion betuli). Gwiazdnica długolistna (Stellaria longifolia H. L. Mühl. ex Willd.) ma kanciastą łodygę, wąskolancetowate oraz żółtozielone liście szorstkie, a płatki prawie do nasady rozcięte. Gatunek charakterystyczny dla związku Vaccionio-Piceion (bory świerkowe) i zespołu Sphagno girgensohnii-Piceetum (borealna świerczyna na torfie). Gwiazdnica gajowa (Stellaria nemorum L.) wyróżnia się kruchą, obłą i owłosioną łodygą oraz jajowatosercowatymi liśćmi, u dołu i w części środkowej na ogonkach. Gatunek charakterystyczny dla związku Alno-Ulmion (lasy łęgowe – olszowe, jesionowo-olszowe i wiązowo-jesionowe) oraz zespołu Stellario nemorum-Alnetum (łęg olszowy gwiazdnicowy). Gwiazdnica błotna (Stellaria palustris Retz.) ma łodygę nagą, niekiedy pokrytą nalotem woskowym, 4-kanciastą i liście siedzące, równowąskie lub lancetowate, na brzegu gładkie. Występuje na wilgotnych łąkach, często także w olsach.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), organiczny i mineralno organiczny osad denny w niektórych eutroficznych jeziorach. Składa się z obumarłych szczątków roślinności wodnej, w tym planktonu, z minerałów ilastych, mułów dennych, a także często węglanu wapnia nagromadzonego w formie kredy jeziornej. W zależności od składu mineralogicznego i biologicznego wyróżnia się następujące rodzaje gytii:
- gytia węglanowa – w składzie przewaga udziału materii węglanowej, zwykle jasna,
- gytia detrytusowa – w składzie przeważa materia organiczna, słabiej rozłożona barwy ciemnej,
- gytia piaszczysta – materia organiczna jest zmieszana z piaskiem.
Gytia posiada duże znaczenie glebotwórcze, ze względu na bardzo korzystne właściwości dla roślin. Większe jej nagromadzenia po osuszeniu jezior były cenionym nawozem do upraw polowych i w większości zostały wyeksploatowane. Występuje głównie na obszarze zlodowacenia bałtyckiego. Glebę wytworzoną z gytii prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski, profil nr 154.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46
Wszystkich stron: 46
