J
Ilość znalezionych haseł: 152
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Malus) rodzaj z rodziny różowatych (Rosaceae) i podrodziny jabłkowych (Maloideae) obejmujący około 25 gatunków w strefie półkuli północnej. W Polsce 1 gatunek dziko rosnący. Jabłoń dzika, płonka [Malus sylvestris (L.) Mill.]. Drzewo do 15 m wysokości. Pędy cienkie, czerwonobrunatne, nagie lub nieznacznie tylko owłosione. Krótkopędy, zwłaszcza u młodych roślin, zakończone cierniem. Pąki małe, jajowate, okryte brunatnymi, orzęsionymi na brzegach łuskami. Pąki kwiatowe na krótkopędach, większe i bardziej owalne od liściowych. Liście okrągławe lub szerokoeliptyczne, do 6 cm długości, na szczycie zaostrzone, u nasady szerokoklinowate lub zaokrąglone, na brzegach ostro i drobno piłkowane. Blaszki za młodu obustronnie owłosione, później tylko na spodzie z kępkami włosków w kątach nerwów. Kwiaty w baldachogronach, białe, lekko zaróżowione, z żółtymi pylnikami (cecha wszystkich jabłoni), rozwijają się wcześniej niż liście, w końcu kwietnia lub w maju. Owoce (rzekome typu jabłowatego) kulistawe, o średnicy 2-4 cm, osadzone na cienkich i dość długich szypułkach, w smaku kwaśne i cierpkie. Występowanie – prawie cała Europa, z wyjątkiem północno-wschodniej Skandynawii, północnej Rosji i Portugalii. W Polsce na całym obszarze, w górach do ok. 900 m n.p.m. Siedliska żyzne i świeże. Lasy dębowo-grabowe, łęgi wiązowo-jesionowe, świetliste dąbrowy oraz zbiorowiska zarośli mezofilnych na obrzeżach lasów oraz wśród pól i łąk. Gatunek dość rzadki, a w niektórych regionach bardzo rzadki. Innym, podobnym gatunkiem, który spotykany jest często w zbiorowiskach półnaturalnych jest dziczejąca z uprawy jabłoń domowa Malus domestica Borkh. Nazwą tą określa się jabłonie uprawne pochodzenia mieszańcowego, które różnią się od jabłoni dzikiej przede wszystkim bezbronnymi i owłosionymi pędami, większymi i kutnerowatymi liśćmi oraz większymi owocami osadzonymi na krótszych szypułkach.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Jerzy Jackowski urodził się 22 października 1912 r. w Samhorodku, majątku ojca, położonym w powiecie skwirskim, niecałe 100 kilometrów na południowy zachód od Kijowa. Pochodził z rodziny ziemiańskiej od pokoleń osiadłej na kresach wschodnich. Podczas najazdu bolszewickiego w 1920 r. rodzina Jackowskich opuściła kijowszczyznę, by zamieszkać najpierw w Warszawie, następnie w Bydgoszczy, a od 1921 roku w Krzemieńcu. Po ukończeniu słynnego Liceum Krzemienieckiego w 1930 roku, zapisał się na Wydział Rolno-Lasowy Politechniki Lwowskiej, które ukończył w 1935 r. uzyskując tytuł inżyniera leśnictwa. Po odbyciu służby wojskowej podjął pracę w charakterze praktykanta w lasach należących do Liceum Krzemienieckiego. W 1938 r. zdał egzamin administracyjny dla urzędników I kategorii w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych w Warszawie i podjął pracę na Wołyniu, w Nadleśnictwie Hubin w łuckiej Dyrekcji Lasów Państwowych jako adiunkt i p.o. leśniczego. Dnia 7 lipca 1938 ożenił się we Lwowie z Jadwigą Kornagą (1915-2006), studentką rolnictwa, którą poznał podczas studiów w Dublanach. Dnia 31 sierpnia 1939 roku został zmobilizowany jako podporucznik rezerwy z przydziałem do Armii Odwodowej „Prusy”. Po kapitulacji jego jednostka - 3 Dywizjon Artylerii Ciężkiej - została rozformowana w rejonie Zamościa. Udało mu się uniknąć internowania przez Armię Czerwoną, a wojnę przeżył wraz z rodziną we Lwowie i okolicach. Podczas sowieckiej okupacji Lwowa w latach 1939-1941 pracował najpierw w Lelechówce w lasach janowskich, przekazanych jako obiekt doświadczalny Wydziałowi Leśnemu Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. W czerwcu 1940 roku został asystentem w kierowanej przez prof. Szymona Wierdaka Katedrze Botaniki Lasowej na Politechnice Lwowskiej. Pracę naukową przerwała wojna niemiecko-sowiecka. Podczas niemieckiej okupacji został skierowany przez Forstaufsiechtsamt do pracy w nadleśnictwie Winniki pod Lwowem na stanowisku adiunkta. Miejsce pracy umożliwiało szeroką działalność konspiracyjną, a szczególnie wywiadowczą w ramach Armii Krajowej. W lipcu 1944 r. Jerzy Jackowski ps. „Brzoza” został awansowany na stopień porucznika, a podczas akcji „Burza” pełnił funkcję oficera łącznikowego dowództwa 5. DP Armii Krajowej. Podczas tak zwanej „drugiej okupacji sowieckiej” (lata 1944-1945), Jerzy Jackowski nie ujawniając się, powrócił do pracy dydaktyczno-naukowej, stając się ponownie asystentem prof. Szymona Wierdaka. Kontynuował prace doświadczalno-leśne z zakresu różnic ekologicznych pomiędzy dębami szypułkowym i bezszypułkowym. W sierpniu 1945 r. wraz z rodziną ostatecznie opuścił Lwów. Po przybyciu na Ziemie Odzyskane zgłosił się do nowo powstającej dyrekcji Lasów Państwowych w Sopocie. Dnia 6 grudnia 1945 roku dostał przydział do Klosnowa, położonego w Borach Tucholskich niedaleko Chojnic, gdzie został powołany na stanowisko nadleśniczego. W 1947 roku przeniósł się z rodziną do Elbląga, gdzie objął stanowisko inspektora obwodowego. W 1952 objął stanowisko inspektora w Dyrekcji LP w Olsztynie, a następnie w 1958 roku Dyrektora Rejonu Lasów Państwowych w Szczytnie. W sierpniu 1959 roku został po raz kolejny przeniesiony służbowo do Szczecina, gdzie objął stanowisko zastępcy dyrektora do spraw zagospodarowania lasu w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych. W 1973 roku, ze względu na swój sprzeciw wobec rabunkowej eksploatacji lasu i masowych wycinek związanych z koniecznością „wykonania planu”, został odwołany z tej funkcji i mianowany głównym specjalistą do spraw ochrony środowiska OZLP w Szczecinie. Z ogromną energią podjął trud ochrony lasów, wówczas często niedoceniany. Obok działalności zawodowej i społecznej Jerzy Jackowski rozwijał zainteresowania naukowe rozpoczęte jeszcze w okresie lwowskim. Kontynuował badania podjęte pod kierunkiem prof. Szymona Wierdaka. Na podstawie dysertacji zatytułowanej Badania zależności między szerokościami słoi rocznych a jakością drewna w drzewostanach sosnowych Niziny Szczecińskiej uzyskał na Akademii Rolniczej w Krakowie w 1971 stopień doktora nauk leśnych. Był autorem ponad 30 prac z dziedziny leśnictwa i ochrony środowiska opublikowanych między innymi w „Sylwanie”, „Lesie Polskim”, „Przyrodzie Polskiej” czy „Folia Forestalia Polonica”. W latach 1972–1976 prowadził również wykłady na Podyplomowym Studium Planowania Przestrzennego przy Wydziale Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej. Jest też autorem wydanego w 1975 roku podręcznika zatytułowanego Wybrane zagadnienia leśnictwa dla potrzeb planowania przestrzennego, pierwsze tego typu opracowanie w kraju. Jerzy Jackowski poza pracą zawodową w służbie leśnej w OZLP w Szczecinie prowadził ożywioną działalność społeczną. Był wieloletnim członkiem Rady Naukowej Szczecińskiej Stacji Ornitologicznej „Świdwie” oraz Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Przyrody. Udzielał się aktywnie w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, w Sekcji Dendrologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Polskim Towarzystwie Przyrodników im. Kopernika i Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Jako zamiłowany myśliwy, w latach 1960–1968 był wiceprzewodniczącym Wojewódzkiej Rady Łowieckiej oraz w latach 1960–1973 wiceprzewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Łowieckiej w Szczecinie. W latach 1965–1976 był przewodniczącym Oddziału Polskiego Towarzystwa Leśnego, a od 1968 r. do 1976 r. prezesem Zarządu Okręgowego (od 1975 r. Wojewódzkiego) Ligi Ochrony Przyrody.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, gady)), mieszanina toksyn o zróżnicowanym działaniu, mogącym wywołać uszkodzenie układu nerwowego, martwicę tkanek, zmniejszenie krzepliwości krwi, zmianę rytmu pracy serca. Reakcja na ukąszenie: zaczerwnienie, obrzęk, bardzo silny ból. Reakcja u osób wrażliwych na toksyny: zaburzenia połykania, duszność, wymioty, biegunka, nadmierna potliwość, czasem omdlenie. Najczęściej zatrucie łagodne, reakcja ograniczona do obrzęku. Ukąszenie nie stanowi zagrożenia dla zdrowych osób dorosłych, ale jest szczególnie niebezpieczne dla dzieci, osób starszych i chorych. Zaleca się spokojny transport do szpitala. Leczenie swoiste: podanie surowicy.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Podział jagodzisk (miejsc występowania krzewinek borówki czernicy) według kryteriów: typu jagodziska (drobnokępowy, kępowy, płatowy, łanowy), rodzaju zwarcia (słabe, umiarkowane, silne, nierównomierne), klasy wysokości krzewinek (niskie, średnie, wysokie, bardzo wysokie). Klasyfikację stosuje się w ramach inwentaryzacji zasobów borówki czernicy. W przypadku innych gatunków owocodajnych runa leśnego, np. borówki brusznicy konieczna jest korekta przyjętych dla borówki czernicy klas wysokości krzewinek.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), w planie urządzenia lasu do określania jakości wyróżnia się trzy grupy drzewostanów:1) uprawy otwarte, w wieku 1–10 lat, dla których – określa się jakość hodowlaną upraw otwartych;2) uprawy podokapowe (w tym na gniazdach po cięciu uprzątającym), młodniki oraz drzewostany niewymienione w pkt 3, dla których określa się dwucyfrową jakość na podstawie cech zdrowotności oraz cech wzrostu i rozwoju, nazywaną jakością hodowlaną drzewostanów;3) pozostałe drzewostany, w tym:a) rębne i starsze oraz niektóre bliskorębne, to jest zaliczane do drzewostanów rębnych i starszych, a od wieku rębności 90 lat także do połowy drzewostanów bliskorębnych (dotyczy drzewostanów o wieku gatunku panującego mniejszym od wieku rębności o 20 do 29 lat),b) zaliczone do klasy odnowienia (KO), do klasy do odnowienia (KDO) lub do budowy przerębowej (BP),c) kwalifikujące się do przebudowy pełnej, dla których określa się jakość techniczną drzew w drzewostanach.Jakość techniczną określa się także dla pojedynczych drzew zaliczonych do przestojów nasienników, przedrostów lub występujących na płazowinach.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 »
Wszystkich stron: 11
