K
Ilość znalezionych haseł: 919
(Ochrona przyrody), w prawie polskim termin krajobraz pojawia się w wielu dokumentach prawnych w różnych kontekstach.
W ustawie o ochronie przyrody znajduje się określenie „ochrona krajobrazowa”, która oznacza „zachowanie cech charakterystycznych danego krajobrazu”, a walory krajobrazowe są zdefiniowane jako: „wartości ekologiczne, estetyczne lub kulturowe obszaru oraz związane z nimi rzeźba terenu, twory i składniki przyrody, ukształtowane przez siły przyrody lub działalność człowieka”.
Ustawa Prawo ochrony środowiska traktuje krajobraz jako jeden z elementów środowiska przyrodniczego, które definiowane jest następująco: „ogół elementów przyrodniczych, w tym przekształconych w wyniku działalności człowieka, a w szczególności powierzchnia ziemi, kopaliny, wody, powietrze, zwierzęta i rośliny, krajobraz oraz klimat”.
Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami zawiera pojęcie krajobrazu kulturowego, który definiuje jako „przestrzeń historycznie ukształtowaną w wyniku działalności człowieka, zawierającą wytwory cywilizacji oraz elementy przyrodnicze”.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), krajobraz glebowy jest rozwinięciem terminu → krajobraz. Krajobraz jest to termin wieloznaczny, stosowany w różnych dziedzinach (rolnictwo, leśnictwo, geografia, ekologia, biologia, architektura, planowanie przestrzenne, turystyka), różnie definiowany i interpretowany. Także kierunek kształcenia w szkołach wyższych o nazwie architektura krajobrazu. Krajobraz glebowy w ujęciu przyrodniczym jest to część powierzchni Ziemi, która w wyniku wzajemnego oddziaływania litologii, rzeźby, klimatu, wody, gleby, roślin, zwierząt oraz działalności człowieka, tworzy współzależną całość, odróżniającą się od sąsiednich obszarów (np. krajobraz nizin, wyżyn, gór, ale też krajobraz pól uprawnych, krajobraz łąk, krajobrz leśny i inne). W ujęciu gleboznawczym krajobraz to kilka różnorodnych obszarów określanych jako → polipedon, złożony z kilku jednostek glebowych o nazwie → pedon. Polipedon łąki, polipedon lasu, polipedon pola uprawnego składają się na krajobraz fragmentu terenu, w różnym stopniu przekształconym przez człowieka w zależności od jakości gleb. W języku potocznym słowo krajobraz używane jest na określenie widoku (np. krajobraz miejski, krajobraz zimowy, krajobraz malowniczy, ładny, zeszpecony itd.).
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), Krajowa Sieć Informacji o Bioróżnorodności (KSIB) działa od roku 2003. Początkowo głównym celem jej działalności było zainicjowanie współpracy polskich placówek badawczych w ramach międzynarodowego systemu GBIF (ang. Global Biodiversity Information Facility). W ciągu kilku lat działalności skupiła większość wiodących krajowych ośrodków naukowych, połączonych ideą współdziałania na rzecz otwarcia dostępu do danych o bioróżnorodności.
W roku 2008 KSIB przekształcona została w sieć naukową. Obecnie jest największą w Polsce organizacją gromadzącą dane przyrodnicze, a zasoby danych dostępnych on-line wynoszą ponad 1,5 miliona rekordów obrazujących bioróżnorodność Polski i wielu obszarów na całym świecie.
Do KSIB należą 22 instytucje członkowskie (Członkowie), reprezentowane przez 27 jednostek naukowo-badawczych (Uczestnicy), a 10 instytucji i jedna organizacja pozarządowa ma status Współpracownika.
Zakres działalności Sieci obejmuje:
- badania podstawowe i działania aplikacyjne w zakresie poznawania i ochrony różnorodności biologicznej Polski i świata,
- gromadzenie, przetwarzanie, integrację i udostępnianie danych o bioróżnorodności,
- tworzenie i doskonalenie Bazy Danych,
- zbioru zasobów informatycznych dotyczących bioróżnorodności, gromadzonych i udostępnianych poprzez Sieć,
- digitalizację i otwieranie dostępu do danych zgromadzonych w kolekcjach przyrodniczych, publikacjach naukowych i zasobach archiwalnych,
- współpracę ze Światowym Systemem Informacji o Bioróżnorodności (GBIF) i innymi organizacjami związanymi z przetwarzaniem danych o bioróżnorodności,
- upowszechnianie danych o różnorodności biologicznej oraz wyników badań Uczestników Sieci poprzez sieć komputerową, publikacje i działalność edukacyjną.
Zobacz więcej...
(Historia i tradycja leśna), utworzona w 1874 roku staraniem Galicyjskiego Towarzystwa Leśnego na czele z Henrykiem Strzeleckim. Pierwszym dyrektorem był wspomniany Henryk Strzelecki, który piastował swój urząd do 1892 roku. Szkoła powstała w obliczu zmian, jakie dotknęły gospodarkę na terenie Galicji. Masowe wyprzedawanie własności byłych królewszczyzn i dóbr stołowych przez rząd Austro- Węgier był zalążkiem do rozwoju kapitalizmu gospodarczego. Nie ominęło to także leśnictwa, rozpoczął się proces masowej eksploatacji lasów. Jedynym sposobem ograniczenia tego szkodliwego zjawiska było kształcenie kadr leśników. Do 1874 roku na terenie Galicji jedyną formą nauki leśników stanowiły wykłady z encyklopedii leśnictwa, wykształcenie leśne można było odebrać na Akademii Leśnej w Mariabrun pod Wiedniem, wiązało się to jednak z dużym nakładem finansowym ponoszonym przez potencjalnego adepta leśnictwa. Nowopowstała Szkoła we Lwowie była idealnym rozwiązaniem nie tyle ze względów ekonomicznych i praktycznych, ważniejszym był fakt rozwoju polskiego, częściowo niezależnego pod zaborem austriackim, szkolnictwa leśnego. Początkowo nie było zgody na utworzenie wyższej szkoły leśnej we Lwowie. Dotychczas jedynym ośrodkiem o tej randze był wydział leśny na wiedeńskiej Hochschule fur Bodenkultur. Zgoda władz austriackich na utworzenie kolejnego ośrodka kształcącego na poziomie akademickim była ogromnym sukcesem Strzeleckiego. Nauka w Krajowej Szkole Gospodarstwa Lasowego trwała dwa lata, rozłożona była na cztery półrocza pięciomiesięczne. Na koniec każdego z okresów, uczeń zobowiązany był przystąpić do egzaminów ze wszystkich przedmiotów wykazanych w planie półrocza. Ponadto po ukończeniu dwuletniego kursu adpeci przystępowali do egzaminu ogólnego, poświadczającego nabyte umiejętności. Uczniowie mogli pogłębiać wiedzę z takich przedmiotów, jak: matematyka leśna, klimatologia, zoologia leśna, botanika leśna, miernictwo, pielęgnowanie lasu, fizjologia roślin, inżynieria leśna, rysunki do inżynierii leśnej, urządzanie lasu, szacowanie lasu, zawiadywanie lasu, prawo leśne, zarys ekonomii narodowej i wielu innych. Kadra nauczycielska składała się w większości z wybitnych leśników tamtej epoki. Byli to w szczególności: Henryk Strzelecki, prof. Stanisław Piotr Sokołowski (późniejszy dyrektor Wyższej Szkoły Lasowej we Lwowie, prof. Władysław Tyniecki, prof. Ernest Till. Krajowa Szkoła Gospodarstwa Lasowego we Lwowie działała pod niezmienioną nazwą do roku 1909, kiedy to Sejm Galicyjski zmienił jej nazwę na: Wyższa Szkoła Lasowa.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 »
Wszystkich stron: 62