Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej
K
Ilość znalezionych haseł: 919

Użytkowanie lasu

Kubiak Marian

(użytkowanie lasu), leśnik, specjalista w zakresie użytkowania lasu (ur. w 1923 r. w Poznaniu, zm. 19 lutego 2007). W czasie okupacji uczęszczał na tajne kursy liceum Ziem Zachodnich im. Konarskiego i w roku 1943 zdał egzamin dojrzałości. W latach 1940 – 1944 pracował jako robotnik leśny i jako manipulant na składnicy kopalniaka w Koniecpolu. Studia na Wydziale Rolniczo – Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, ukończył w czerwcu 1948 r. W latach 1948 - 1949 asystent i starszy asystent w Zakładzie Ekonomiki Leśnictwa Instytutu Badawczego Leśnictwa - Oddział w Poznaniu. Od 1950 do 1957 zatrudniony był w przemyśle drzewnym. W 1952 doktor nauk leśnych, w 1958 adiunkt w Katedrze Użytkowania Lasu. Od 1959 dwa i pół roku staż naukowy w Instytucie Technologii i Ochrony Drewna na Wydziale Leśnym w Eberswalde. W 1967 r. Kierownik Katedry Użytkowania Lasu Akademii Rolniczej  w Poznaniu, w 1968 docent, prodziekan Wydziału Leśnego w latach 1969 i 1978, w 1975 profesor nadzwyczajny, w 1981 r. kierownik Katedry Mechanizacji prac Leśnych, w 1982 profesor zwyczajny. Opublikował 170 prac w tym rozprawy naukowe podręczniki i skrypty. Wykładał Transport leśny i Użytkowanie lasu. Był promotorem 10 rozpraw doktorskich. Jego działalność naukowa obejmowała badania z zakresu nauki o surowcu drzewnym, patologii i ochrony drewna, biomasy drzew i technologii pozyskiwania drewna. Wielokrotnie wyróżniany nagrodami Ministra i Rektora oraz nagrodą zespołową NOT. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego”, Srebrną i Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Leśnego, Złotą i Honorową Odznaką Koła Naukowego Leśników, był Członkiem  Honorowym PTL .

Zobacz więcej...

Historia i tradycja leśna

Kubiak Marian

(historia i tradycja leśna), Marian Kubiak urodził się 27 grudnia 1923 r. W Poznaniu. Tu ukończył szkołę podstawową i dwie klasy gimnazjum. W listopadzie 1939 r. został wysiedlony przez okupanta wraz z rodziną do Koniecpola pod Częstochowę, ale bez ojca, który dostał się do niewoli sowieckiej i został później zamordowany w obozie w Ostaszkowie. W czasie okupacji uczęszczał na tajne kursy Liceum Ziem Zachodnich i w 1943 r. zdał egzamin dojrzałości. W latach 1940-1944 pracował jako robotnik leśny w Nadleśnictwie Chrząstów, a następnie jako manipulant na składnicy kopalniaka w Koniecpolu. Był poszukiwany przez gestapo i przeszedł do oddziału partyzanckiego Narodowych Sił Zbrojnych. Do Poznania wrócił w lutym 1945 r. i podjął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, które ukończył w czerwcu 1948 r., uzyskując dyplom inżyniera nauk leśnych. We wrześniu 1948 r. podjął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Ekonomiki Leśnictwa Instytutu Badawczego Leśnictwa, Oddział w Poznaniu, gdzie pracował do końca 1949 r. W 1950 r. przeszedł do pracy w przemyśle drzewnym, gdzie pracował na różnych stanowiskach do 1957 r. Będąc zatrudniony w Instytucie Badawczym Leśnictwa, podjął się przygotowania pracy doktorskiej, którą obronił w 1952 r. w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu pod kierunkiem prof. Tadeusza Molendy, uzyskując stopień doktora nauk leśnych. W 1958 r. został zatrudniony w Katedrze Użytkowania Lasu na stanowisku adiunkta, a w 1959 r. został delegowany na staż naukowy do Instytutu Technologii i Ochrony Drewna i Chemicznej Technologii Drewna na Wydziale Leśnym w Eberswalde (NRD), gdzie przebywał przez 2,5 roku. W 1967 r. został powołany na kierownika Katedry Użytkowania Lasu Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. W czasie pełnienia funkcji zorganizował bazę i zaplecze techniczne do zajęć dydaktycznych i badań terenowych oraz wyposażył Katedrę w aparaturę audiowizualną. W 1968 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie oceny ogólnego dorobku naukowego i przedłożonej rozprawy habilitacyjnej. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1975 r., tytuł profesora zwyczajnego w 1982 r. Po likwidacji instytutów i reaktywowaniu katedr w 1981 r. profesor Kubiak został powołany na kierownika Katedry Mechanizacji Prac Leśnych, której badania dotyczyły przeważnie wydajności i opłacalności maszyn stosowanych do pozyskiwania, zrywki i transportu drewna (karczowników, pilarek, maszyn ścinkowych, ciągników zrywkowych, ładowarek, pojazdów wywozowych i rębarek). Profesor Kubiak ściśle współpracował z Instytutem Badawczym Leśnictwa (był członkiem jego Rady Naukowej) oraz Okręgowymi Zarządami Lasów Państwowych. Dzięki temu prowadzone przez katedrę badania dotyczyły głównie optymalnych procesów technologicznych pozyskiwania drewna w cięciach rębnych i przedrębnych drzewostanów sosnowych i bukowych, zrębkowania drewna małowymiarowego sosnowego i bukowego, udziału podstawowych sortymentów i biomasy w rębnych drzewostanach sosnowych, bazy małowymiarowego drewna w lasach Polski oraz stanu i perspektyw rozwoju składnic manipulacyjno-spedycyjnych. Wyniki zrealizowanych tematów węzłowych - poza wartościami teoretycznymi - mają wydatne znaczenie praktyczne i są aktualne w dalszym ciągu. Profesor pełnił różne funkcje, m.in. był prodziekanem Wydziału Leśnego (1969, 1978), przewodniczącym Komisji Rektorskiej ds. Audiowizji i Aparatury Naukowej, członkiem Komisji Rektorskiej ds. Postępu Technicznego. Był też członkiem Komitetu Nauk Leśnych Polskiej Akademii Nauk, Komisji Nauk Leśnych i Drzewnych Oddziału PAN w Poznaniu, Komisji Nauk Leśnych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Rady Naukowej IBL oraz pełnił funkcję przewodniczącego poznańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Leśnego. Na dorobek naukowy Profesora składa się 95 monografii, studiów i rozpraw, 47 artykułów, 11 podręczników i skryptów akademickich, trzy patenty i świadectwa autorskie, a także kierowanie dziewięcioma grantami resortowymi. Brał udział w licznych sympozjach krajowych i zagranicznych oraz organizował sześć sympozjów międzynarodowych. Był promotorem 12 prac doktorskich, recenzentem 15 rozpraw habilitacyjnych, recenzentem w 13 przewodach na tytuł profesora (w tym dwóch zagranicznych) oraz opiekunem 180 prac magisterskich. Za pracę naukową i dydaktyczną wielokrotnie został wyróżniony nagrodami ministra, rektora oraz zespołową NOT. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, dwa razy odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego", Srebrną i Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Leśnego, którego był członkiem honorowym. Za działalność w czasie II wojny światowej Profesorowi przyznano Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego, Odznakę Weterana Walk o Niepodległość oraz Krzyż Partyzancki. Przeszedł na emeryturę w 1994 r. Zmarł 19 II 2007 r. w Poznaniu w wieku 84 lat.

Zobacz więcej...

Historia i tradycja leśna

Kulesza Witold

(historia i tradycja leśna), Witold Kulesza urodził się 13 XII 1891 r. w Jersey City w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie z rodzicami do Polski, uczęszczał do szkół w Rzeszowie, następnie studiował nauki przyrodnicze na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po ukończeniu studiów pełnił obowiązki demonstratora w Katedrze Fizjologii Roślin UJ. W 1919 r. przeniósł się do Katedry Fizjologii Roślin na stanowisko asystenta, a następnie był asystentem w Katedrze Botaniki Ogólnej i Fitopatologii. Od 1923 r. pracował w Katedrze Botaniki Systematycznej i Leśnej Uniwersytetu Poznańskiego. Prowadził obserwacje fizjograficzne nad florą wątrobowców Beskidu Zachodniego, Puszczy Sandomierskiej i okolic Piotrkowa Trybunalskiego, ogłaszając wyniki pracy w wydawnictwach Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. Po objęciu asystentury w Katedrze Botaniki Systematycznej i Leśnej skierował zainteresowania ku zagadnieniom dendrologicznym, by w końcu specjalizować się w biologii lasu i geografii leśnictwa. Doktorat uzyskał w 1924 r., a następnie w 1926 r. habilitował się z botaniki leśnej. W 1927 r. wyjechał na studia do Szwajcarii, Niemiec i Czechosłowacji, a w 1928 r. do Finlandii, Szwecji i Norwegii. W 1928 r. została utworzona Katedra Biologii Lasu i Geografii Leśnictwa na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Docent Kulesza został jej kierownikiem jako zastępca profesora. W tym czasie podjął się trudnego zadania opracowania monograficznego rodzaju Rubus do IV tomu Flory polskiej. Poza tym ogłosił kilkadziesiąt rozpraw i artykułów na temat ekologii i socjologii roślinności leśnej i geografii flory Polski. Na osobną grupę w jego dorobku składają się prace z dziedziny ochrony przyrody. W tych opracowaniach wyraziło się najsilniej jego umiłowanie przyrody oraz wybitnie uczuciowy stosunek i przywiązanie do kraju ojczystego. Po śmierci profesora Bolesława Namysłowskiego docent Kulesza w latach 1931-1935 był kierownikiem Katedry Botaniki Ogólnej i Fitopatologii. W ostatnich latach, już ciężko chory, pracował jeszcze nad fauną lepidopterologiczną Polski. Zmarł 14 IX 1938 r., mając 47 lat.

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt