L
Ilość znalezionych haseł: 426
(geodezja), objaśnienia dołączone do mapy, odnoszące się przede wszystkim do użytych na niej znaków i kolorów oraz skali, kierunku północy i zastosowanego odwzorowania. Do legendy mapy zalicza się także inne zamieszczane na mapie analogowej (wkomponowane w obrys arkusza, w ramkę mapy lub poza nią) albo numerycznej (wkomponowane w interfejs użytkownika) informacje dodatkowe, takie jak: tytuł mapy, nazwisko autora, nazwę wydawcy, rok i miejsce sporządzenia mapy itd. Do mapy może być załączonych nawet kilka okien (pól) objaśniających mapę. Obszerne legendy, wręcz dzieła sztuki, znajdowały się na mapach dawnych.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Craterellus cornucopioides Pers. - grzyb rosnący głównie w lasach liściastych, zwłaszcza cienistych i wilgotnych, zwykle pod bukami i dębami. Jest średnio pospolity, ale pojawia się gromadnie, w dużych skupiskach, kępami, nieraz po kilkadziesiąt sztuk, w okresie od sierpnia do listopada. Bardzo charakterystyczne owocniki mają kształt lejkowaty lub trąbkowaty, wysokości 5 - 15 cm, szerokości w części górnej 5 - 8 cm, wewnątrz brązowoszare, brązowoczarne lub prawie całkiem czarne. Strona zewnętrzna owocników (hymenofor) jest z początku gładka, z czasem podłużnie pomarszczona, pofałdowana, o barwie szarej, szaroniebieskiej i granatowoczarnej. Brzeg lejkowatego owocnika jest podwinięty, u starszych okazów falisty, popękany, postrzępiony i powyginany. Miąższ jest bardzo kruchy, cienki, najpierw szarawy, później czarny, o bardzo aromatycznym zapachu i łagodnym smaku. Część trzonowa owocnika jest w środku pusta, zwężona u podstawy. Lejkowiec dęty (znany lokalnie pod nazwami: fajki, kominki, cholewki lub wronie uszy) jest bardzo smacznym i cennym grzybem. Można go przyrządzać na wszelkie sposoby, ale najlepiej nadaje się do suszenia, ponieważ zachowuje intensywny aromat. Nie ulega zaczerwieniu. Mogą go zbierać początkujący grzybiarze, bo nie sposób go pomylić z jakimkolwiek innym gatunkiem. Jest dopuszczony do obrotu, jednak z powodu mało reprezentacyjnego wyglądu rzadko jest przedmiotem handlu.
Zobacz więcej...
(edukacja leśna), zajęcia prowadzone w specjalnie urządzonych i wyposażonych dla celów dydaktycznych salach edukacyjnych. Mogą to być samodzielne izby leśne w terenie, jedna z sal w nadleśnictwie, leśniczówce lub ośrodku edukacji leśnej. Zajęcia w salach edukacji leśnej stanowić mogą samodzielne zajęcia edukacyjne lub być częścią bloku zajęć. W zależności od intencji planującego zajęcia, lekcja w sali edukacji leśnej może służyć przygotowaniu uczestników do wyjścia w teren, być osobną jednostką lekcyjną lub częścią rozwinięcia czy podsumowania zajęć w lesie. Najbardziej atrakcyjne dla odbiorców są sale wyposażone w ciekawe eksponaty, których nie widuje się w szkole i które można dotknąć własną dłonią i przyjrzeć się im z bliska. Prowadzący zajęcia w sali edukacji leśnej może posługiwać się różnymi metodami nauczania takimi jak: pogadanka, pokaz, demonstracja, gra, obserwacja, prezentacja nagrań, filmów, slajdów. Ponadto uczestnicy mogą wykonywać na tych lekcjach pomiary, obliczenia, rysunki lub wypełniać specjalnie przygotowane karty pracy. Lekcje takie najlepiej prowadzi się w małych grupach, umożliwia to uczestnikom aktywny udział w zajęciach.
Zobacz więcej...
(edukacja leśna), zajęcia praktyczno-teoretyczne odbywające się w środowisku przyrodniczym i kulturowym. Wymagają one aktywności zarówno nauczającego jak i odbiorców. Ich przebieg jest urozmaicony. Polegać on może na kilku etapach: wprowadzeniu, podaniu nowego materiału, powiązaniu go z wiedzą i doświadczeniem odbiorców, uporządkowaniu, zastosowaniu w praktyce oraz podsumowaniu. Nie jest to jedyny schemat zajęć, często lekcje terenowe polegają także na przedstawieniu odbiorcom trudności teoretycznej i praktycznej, samodzielnym gromadzeniu materiałów przez uczestników poprzez obserwację, zapisywaniu spostrzeżeń w formie słownej lub graficznej, fotografowaniu lub nagrywaniu, ocenianiu i wyciąganiu wniosków. W czasie lekcji terenowych uczestnikom można również postawić hipotezy, polecić ich opracowanie i sprawdzenie za pomocą obserwacji lub eksperymentu.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Caprimulgus europaeus, ang. Nightjar) ptak z rodziny Caprimulgidae (lelkowate), rzędu Caprimulgiformes (lelkowe). Długość ciała 24-28 cm, rozpiętość skrzydeł 52-59 cm, masa ciała 41-101 g. Ubarwienie wybitnie maskujące, złożone z czarnych, brunatnych i szarych plamek i kresek, przypominające deseniem korę drzewa. Spód ciała drobno prążkowany. Samiec ma widoczne w locie białe plamy przy końcach skrzydeł i na bokach końców ogona. Siedzący wzdłuż gałęzi lub na ziemi ptak jest praktycznie niezauważalny. Prowadzi bardzo skryty tryb życia i uaktywnia się dopiero o zmierzchu. W Polsce dość rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje suche bory z polanami i zrębami. Gniazdo zakłada na ziemi. W okresie V-VII składa 2 jaja, które wysiaduje samica przy niewielkiej pomocy samca przez 17-18 dni. Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i VIII-IX, zimuje w Afryce. Pożywienie: owady latające, głównie motyle nocne, chrząszcze. Liczebność w Polsce szacowana na 4000-6000 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 »
Wszystkich stron: 29
