L
Ilość znalezionych haseł: 426
(geomatyka), (akronim z ang.: Airborne Laser Scanning); lotniczy skaning laserowy. Aktywny system teledetekcyjny polegający na rejestracji promieni odbitych od powierzchni terenu i koron drzew z użyciem wiązki promieni światła (lasera) wysyłanego z pułapu lotniczego (ok. 300–800 m). Podstawowym produktem ALS jest chmura punktów o znanych współrzędnych przestrzennych XYZ, będących miejscami odbić promieni lasera od napotkanych przeszkód. Można też rejestrować intensywność odbicia impulsu i kolejne echa sygnału. Zasada działania skanowania laserowego jest oparta na wyznaczeniu odległości od skanera do badanej powierzchni obiektu przez pomiar czasu upływającego między wysłaniem a odbiorem pojedynczego impulsu lasera. Określa się także kąt wysłania wiązki i kolejne echa powracającego sygnału (skanery pulsacyjne; sygnał dyskretny); dzięki temu można wyznaczyć przestrzenny wektor od środka systemu skanującego (0,0,0) do obiektu odbijającego wiązkę. Analiza rozkładu przestrzennego punktów XYZ i intensywności sygnału umożliwia charakteryzowanie (klasyfikację) obiektów, od których została odbita. Lidar lotniczy wykorzystuje promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie optycznym (najczęściej w bliskiej podczerwieni NIR lub światło zielone Green), wysyłane jako falę ciągłą lub pulsacyjną. Częstotliwość wysyłania promieni lasera przez współczesne skanery wynosi do 400 tys. impulsów na sekundę. Typowy zakres kątowy skanowania obejmuje 1–75°, ale w zastosowaniach leśnych za najlepszy można uznać 10–20° (maksymalizacja penetracji wiązki laserowej w głąb drzewostanu), co w zależności od wysokości lotu (od 400–900 m) i typu skanera obejmuje pas obrazowania o szerokości od 100 do 500 (800) m. W badaniach przyrodniczych w celu określania struktury pionowej szaty roślinnej stosuje się skanery fali ciągłej (ang. full waveform), które umożliwiają dekodowanie sygnału odbitego od bardzo wielu obiektów (np. gałęzi, konarów) w drzewostanie.
Zobacz więcej...
(geomatyka), (akronim z ang.: Terrestrial Laser Scanning); naziemny skaning laserowySposób rejestracji promieni lasera odbitych od gruntu, pni drzew, gałęzi i aparatu asymilacyjnego z użyciem wiązki promieni świetlnych (laserowych) wysyłanych i rejestrowanych z poziomu naziemnego. Urządzenie o szerokim polu widzenia (poziomo 360°, pionowo np. do 320°) wykonuje zobrazowanie z jednego lub z kilku miejsc zlokalizowanych na powierzchni próbnej w drzewostanie, tworząc jej model przestrzenny 3D służący do analizowania rozmieszczenia drzew i dokonywania pomiarów średnicy, obwodu, pola przekroju pni drzew na dowolnej wysokości oraz wysokości poszczególnych fragmentów drzewa. System TLS składa się zazwyczaj z: generatora sygnału (dioda lasera), systemu wirujących luster (równomiernie odchylają wiązkę lasera i rozrzucają ją po powierzchni obiektów), teleskopu optycznego (skupiającego powracające odbite promieniowanie) i detektora (zamieniającego energię światła na impuls zapisywany w module rejestracji). Zarówno nadajnik, jak i detektor podlegają jednostce kontrolującej sterowanej mikroprocesorem. Urządzenie obraca się precyzyjnie wokół własnej osi o ustalony kąt gwarantujący uzyskanie odpowiedniej rozdzielczości. Współczesne skanery fazowe pozyskują do 960 tys. punktów na sekundę na odległość do 150 m; w badaniach środowiskowych stosuje się skanery o zasięgu do 6000 m; często są wyposażone w zintegrowaną kamerę cyfrową. Można je montować na statywie geodezyjnym lub samochodzie (skaning mobilny).
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), Program LIFE to jedyny instrument finansowy Unii Europejskiej poświęcony wyłącznie współfinansowaniu projektów z dziedziny ochrony środowiska i klimatu. Jego głównym celem jest wspieranie procesu wdrażania wspólnotowego prawa ochrony środowiska, a także identyfikacja i promocja nowych rozwiązań dla problemów dotyczących środowiska w tym przyrody. Fundusz LIFE utworzony został Rozporządzeniem Rady EWG 1973/92 z dnia 21 maja 1992 w sprawie ustanowienia finansowego instrumentu na rzecz środowiska.
Początkowo, w latach 1992 - 95 fundusz ten był przeznaczony na finansowanie Piątego Programu Środowiskowego Unii Europejskiej, którego jednym z celów było współfinansowanie realizacji Dyrektyw Siedliskowej i Ptasiej w Państwach Unii.
W latach 2000 – 2004 program Life dysponował finansami w wysokości 613 mln euro. Z tego 47% stanowił fundusz Life - Natura przeznaczony przede wszystkim na finansowanie projektów związanych z ochroną przyrody na terenach objętych programem Natura 2000.
Program LIFE finansuje w 50-75 procentach projekty z zakresu ochrony środowiska i przyrody, w tym w szczególności projekty dotyczące ochrony sieci Natura 2000.
W ciągu ponad 20 lat funkcjonowania programu, dofinansowanie z Komisji Europejskiej uzyskało blisko 4 180 projektów z całej Europy, w tym 69 z Polski. Obecny Program LIFE-program działań na rzecz środowiska i klimatu, obejmujący perspektywę finansową 2014-2020, jest kontynuacją instrumentu finansowego LIFE+ funkcjonującego w latach 2007-2013.
Od 2008 roku rolę Krajowego Punktu Kontaktowego LIFE pełni Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, który również wspiera polskich wnioskodawców poprzez program dodatkowego współfinansowania projektów.
Zobacz więcej...
Liga Ochrony Przyrody (LOP) to najstarsze ogólnopolskie stowarzyszenie, którego celem jest ochrona przyrody. Szczegółowe cele LOP to:- prowadzenie działalności edukacyjnej w celu kształtowania stosunku społeczeństwa do środowiska przyrodniczego,- popularyzowanie wiedzy o przyrodzie i ochronie przyrody,- zachęcanie do podejmowania i wykonywania społecznie prac na rzecz środowiska przyrodniczego oraz organizowania takich prac,- inicjowanie oraz inspirowanie działań na rzecz środowiska przyrodniczego,- czuwanie nad przestrzeganiem prawa ochrony przyrody oraz interweniowanie w przypadkach jego naruszenia.Jako organizacja ogólnokrajowa, została założona w dniu 9 stycznia 1928 roku, kiedy odbył się pierwszy zjazd organizacyjny. Inicjatorem utworzenia w Polsce Ligi Ochrony Przyrody był prof. Władysław Szafer, zainspirowany działającą prężnie od 1909 r. Szwajcarską Ligą Ochrony Przyrody. Wcześniej od 1925 roku pod nazwą "Liga Ochrony Przyrody" działała na terenie Wielkopolski i Pomorza lokalna organizacja społeczna, założona przez prof. Adama Wodziczkę.Na początku Liga Ochrony Przyrody działała jako związek towarzystw i członków indywidualnych, a niewielka, kilkudziesięciogroszowa składka, miała umożliwić zebranie funduszy na wykupywanie rezerwatów. Wojna przerwała działalność Ligi, która wznowiła działalność 17 lipca 1945 roku. W 1963 r. Liga Ochrony Przyrody znacząco zmieniła profil, kiedy opracowano program działania LOP w szkołach, akceptowany przez Ministra Oświaty. Głównym kierunkiem stał się młodzieżowy ruch ochrony przyrody, a prężny wzrost liczby kół szkolnych był następstwem społecznej pracy wielu tysięcy nauczycieli biologii. W 1967 r. dorośli członkowie Ligi stanowili już tylko 8,5% ogólnej liczby członków. Dzisiaj LOP współpracuje z licznymi krajowymi i międzynarodowymi organizacjami ekologicznymi i jest członkiem założycielem Światowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN). LOP prowadzi szeroką działalność wydawniczą, znaną z licznych publikacji książkowych, plakatów, kalendarzy, a szczególnie ukazującego się do 1957 roku miesięcznika "Przyroda Polska".Godłem LOP-u jest żubr, jednak na początku rozważano również jesiotra, alegoryczną postać chroniącą obuwika oraz wyskakującego z wody łososia.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Ligustrum) rodzaj z rodziny oliwkowatych (Oleaceae) obejmujący około 50 gatunków, głównie w południowej i wschodniej oraz południowo-zachodniej Azji, Europie, a także w północno-zachodniej Afryce. W Polsce prawdopodobnie jeden gatunek dziko rosnący. Ligustr pospolity (Ligustrum vulgare L.). Krzew do 3 m wysokości. Pędy spłaszczone w węzłach, ciemnoszare, od strony nasłonecznionej z brązowym odcieniem, matowe, w młodości lekko owłosione, później nagie. Pąki stożkowate, przylegające do pędu, brązowe. Pąk szczytowy okryty drobnymi listkami. Liście, częściowo zimozielone lub sezonowe, wąskojajowate lub lancetowate, 3-6 cm długości, całobrzegie, ciemnozielone i nagie. Kwiaty w szczytowych wiechach, białe, silnie pachnące. Owoce (pestkowce) kuliste, czarne i błyszczące, długo utrzymują się na gałęziach. Zasięg trudny do ustalenia, gdyż ligustr pospolity jest gatunkiem od dawna i powszechnie uprawianym oraz łatwo dziczejącym z upraw. Przyjmuje się, że naturalnie występuje on w prawie całej zachodniej, środkowej i południowej Europie, północno-zachodniej Afryce, na Krymie, Kaukazie, w Azji Mniejszej oraz w północno-zachodnim Iranie. W Polsce przebiega północna granica zasięgu, a stanowiska uważane za naturalne rozproszone są na Śląsku i w Małopolsce. Zbiorowiska zarośli kserotermicznych, rzadziej widne lasy liściaste.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Syringa) rodzaj z rodziny oliwkowatych (Oleaceae) obejmujący około 20-30 gatunków, głównie w Azji, a poza tym w południowo-wschodniej Europie. W Polsce najczęściej uprawiany jest lilak pospolity (Syringa vulgaris L.). Krzew lub drzewko do 8 m wysokości. wydające liczne odrosty korzeniowe. Pędy lekko spłaszczone w węzłach, zielonkawoszare, z metalicznym połyskiem, nagie. Pąki szerokojajowate, na przekroju poprzecznym 4-kanciaste, zaostrzone, okryte zielonymi lub czerwonawym łuskami, brunatnymi na brzegach. Liście szerokojajowate lub sercowate, do 12 cm długości, na wierzchołku równomiernie zaostrzone, w nasadzie płytkosercowate, a przy ogonku krótkoklinowate, całobrzegie. Kwiaty w wiechach, u form dzikich niebieskawoliliowe, zmieniające barwę w czasie przekwitania, silnie pachnące i nektarodajne. Kwitnie w maju. Występowanie – południowo-wschodnia Europa, skaliste, suche i słoneczne zbocza górskie na wys. do 800 m n.p.m. Gatunek wprowadzony do uprawy w środkowej Europie w 1563 r. (Wiedeń). Od ponad 100 laty był przedmiotem licznych prac hodowlanych, w wyniku których otrzymano około 1000 tzw. „szlachetnych” i „półszlachetnych” odmian różniących się między innymi wielkością, zabarwieniem i budową kwiatów. Roślina wytrzymała na mrozy, suszę i zanieczyszczenia powietrza o małych wymaganiach glebowych. Popularna w ogrodach, parkach, na terenach miejskich i wiejskich. Ze względu na rozległy system korzeniowy i dużej zdolności do wykształcania odrostów z korzeni nadaje się do sadzenia na siedliskach przeobrażonych i narażonych na erozję.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Lilium – rodzaj z rodziny Liliaceae (liliowate) liczący około 75 gatunków bylin cebulowych występujących w Eurazji. W Polsce 2 gatunki dziko rosnące, w tym jeden dość częsty w lasach [drugi – lilia bulwkowata (Lilium bulbiferum L.) – bardzo rzadki, notowany współcześnie na kilku górskich stanowiskach). Lilia złotogłów (Lilium martagon L.) – roślina do 150 cm wysokości, o sztywnej łodydze, u dołu ulistnionej wyraźnie skrętolegle, a w części środkowej – prawie okółkowo. Liście o blaszkach podłużnieeliptycznych. Kwiaty w szczytowych, luźnych gronach, jasnopurpurowe lub brudnoczerwonawe, z ciemniejszymi plamkami silnie wygięte ku górze. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Fagetalia sylvaticae (żyzne i średnio żyzne lasy liściaste – łęgi, grądy, buczyny i żyzne jedliny, zboczowe lasy lipowo-jaworowe).
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 »
Wszystkich stron: 29
