O
Ilość znalezionych haseł: 803
(uboczne użytkowanie lasu), mieszaniny substancji lotnych, o silnym, zwykle przyjemnym zapachu i płynnej konsystencji, lipofilnych, optycznie czynnych. W ich składzie chemicznym wyróżnia się liczne substancje, zaliczane do: monoterpenów, monoterpenoidów, seskwiterpenów i seskwiterpenoidów. Skład chemiczny wpływa na możliwości zastosowania olejków w lecznictwie, kosmetyce, w przemyśle spożywczym i chemicznym. Uzyskuje się je z surowca najczęściej metodą destylacji. Obecnie produkcja olejków krajowych została niemal całkowicie zastąpiona importem. Olejki naturalne są też często zastępowane tańszymi olejkami syntetycznymi. Zmiany ilościowe i jakościowe olejków z igliwia drzew leśnych mogą służyć jako bioindykator poziomu skażenia środowiska leśnego przez imisje przemysłowe.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), surowce roślinne, z których różnymi metodami wyodrębnia się olejki eteryczne. Surowce olejkowe mogą być pozyskiwane ze stanu dzikiego, w tym z terenów leśnych, większość jednak pochodzi z upraw. Olejki uzyskuje się z: liści i kwiatów, z owoców i nasion, z korzeni lub kłączy, z kory i drewna. Do surowców pochodzących ze stanu dzikiego zaliczyć można np. cetynę lub igliwie sosny, świerka i jodły, szyszki i nasiona jodły, szyszkojagody jałowca, pączki brzozy, kłącze tataraku i narecznicy samczej, ziele macierzanki piaskowej, ziele bagna i in. W warunkach upraw hoduje się np.: miętę pieprzową, lawendę, różę, rumianek, kminek, kolendrę. Wydajność olejków uzyskiwanych z igliwia drzew leśnych wynosi: jodłowego 0,30 - 0,60%, sosnowego 0,25 - 0,35% i świerkowego 0,15 - 0,25%.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), za oligotroficzne gleby uznaje się jednostki wykazujące właściwości nieco lepsze od tych zdefiniowanych jako → dystroficzna gleba leśna. W porównaniu do gleb dystroficznych, w glebach oligotroficznych występuje wyższa zawartość frakcji o średnicy <0,02 mm, wśród których znajdują się substancje ilaste tworzące kompleks sorpcyjny gleby. Rzadko uziarnienie części ziemistych gleb oligotroficznych tworzą głębokie piaski luźne tak powszechne w podłożu gleb dystroficznych. Częściej w glebach oligotroficznych znajdują się piaski luźne z przewarstwieniami piasku słabo gliniastego lub nawet gliniastego. Te różnice w uziarnieniu odzwierciedlają całkowite zasoby sumy frakcji o średnicy <0,02 mm określone w pedonie o objętości 1,5 m3, które w glebach oligotroficznych bardzo rzadko są mniejsze od 50 kg, co jest regułą w glebach dystroficznych. Wyższa zasobność gleby we frakcje o średnicy <0,02 mm, a zwłaszcza ił idzie w parze z umiarkowanym wzrostem zasobności gleby w kationy zasadowe oraz poprawia się zdolność gleb piaszczystych do zatrzymywania wody. W warunkach świeżych i umiarkowanie wilgotnych są to najczęściej gleby bielicowe właściwe, rdzawe bielicowe, rdzawe właściwe i rdzawe brunatne, a w warunkach wilgotnych i mokrych gleby glejobielicowe właściwe, opadowoglejowe bielicowane, gleby gruntowoglejowe torfowe, gleby stagnoglejowe torfowe. Obiektywnym kluczem do diagnozowania trofizmu gleby jako oligotroficzne jest indeks → SIG, który wynosi w tej grupie od 14 do 23. Prezentuje to załączony rysunek, który pochodzi z publikacji stanowiących źródło definicji i gdzie znajdują się dalsze szczegóły. Są to gleby borów mieszanych. W drzewostanach tych siedlisk panuje sosna wysokiej (I-II) bonitacji, z domieszkami świerka, dębu, buka niskiej jakości, występujących głównie w niższym piętrze drzewostanu. W runie poza gatunkami oligotroficznych siedlisk wystepują wskaźniki siedlisk oligo-mezotroficznych: orlica pospolita (Pteridium aquilinum), konwalijka dwulistna (Maianthemum bifolium) szczawik zajęczy (Oxalis acetosella), nerecznica krótkoostna (Dryopteris carthusiana), konwalia majowa (Convallaria majalis), trzcinnik leśny (Calamagrostis arundinacea). W takich warunkach na glebach świeżych wykształcają się zbiorowiska bogatszych wariantów borów (Leucobryo-Pinetum i Peucedano-Pinetum z Oxalis acetosella) oraz uboższe warianty boru mieszanego z dębem bezszypułkowym (Quercetum petraeae-Pinetum). Na glebach wilgotniejszych wykształca się uboższa forma wilgotnego boru mieszanego (Querco roboris-Pinetum molinietosum).
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), duża grupa minerałów budujących skały magmowe zasadowe, z grupy minerałów femicznych. Najczęściej występuje w tej grupie oliwin właściwy. Jest on krzemianem magnezu i żelaza (Mg,Fe)2SiO4. Posiada twardość 6,5-7, gęstość 3,33-3,88, posiada niewyraźną lub niezauważalną łupliwość. Najczęściej jest zielony i ciemnozielony, niekiedy brunatny. Wchodzi w skład skał magmowych zasadowych, najczęściej można go spotkać w bazalcie w formie nagromadzeń zwanymi bombami oliwinowymi. Uważany jest za źródło magnezu i żelaza w glebie.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), Typ siedliskowy lasu pod dość silnym, silnym i bardzo silnym wpływem wody gruntowej i opadowej, zajmujący siedliska o glebach bagiennych, pod naturalnymi drzewostanami z torfem niskim lub mullem murszowatym. Drzewostan tworzy olsza ok. II bonitacji, domieszkowo jesion, brzoza oraz w krainie II świerk. Podszyt stanowią: kruszyna, kalina, leszczyna, porzeczka czarna, bez, jarząb, czeremcha. W runie gatunkami różnicującymi ols od lasu wilgotnego są: wiązówka błotna, psianka słodkogórz, knieć błotna, ostrożeń warzywny, turzyce - ciborowata, brzegowa, zaostrzona, błotna, długowłosa, kosaciec żółty, karbieniec pospolity, gorysz błotny, tarczyca pospolita, ostrożeń błotny, przytulia błotna.
Zobacz więcej...
(siedliskoznawstwo leśne), bardzo żyzne siedliska na silnie uwilgotnionych glebach mineralnych (z piasków drobnoziarnistych, iłów, pyłów) z płytkimi warstwami utworów organicznych (mułu, murszu, gytii); okresowo podtapiane i zalewane; w dolinach rzek, na obrzeżach jezior, w obniżeniach z ruchomą wodą. Gleby mineralno-murszowe, gruntowoglejowe murszowe, torfowo-mułowe, mułowo-murszowe, gytiowo-murszowe, murszowate; o odczynie słabo kwaśnym, rzadziej kwaśnym lub obojętnym.
Gatunkiem panującym w drzewostanie zazwyczaj jest olsza czarna I-II kl. bonitacji; rzadziej jesion wyniosły; a gatunkami domieszkowymi jesion i świerk, rzadziej dąb szypułkowy, wiąz szypułkowy. W warstwie dolnej drzewostanu rośnie czeremcha zwyczajna. Podszyt silnie rozwinięty buduje czeremcha zwyczajna, leszczyna, porzeczka czarna. Bogate runo tworzą m.in. gatunki różnicujące to: przytulia czepna Galium aparinum, ostrożeń warzywny Cirsium oleraceum, kuklik zwisły Geum rivale, czartawa drobna Circaea alpina, knieć błotna Caltha palustris, psianka słodkogórz Solanum dulcamara, pępawa błotna Crepis paludosa. Gatunkami częstymi są min.: wiązówka błotna Filipendula ulmaria, chmiel zwyczajny Humulus lupusus, czartawa pospolita Circaea lutetiana, pokrzywa zwyczajna Urtica dioica, niecierpek pospolity Impatiens noli-tangere, turzyca odległokłosa Carex remota i kostrzewa olbrzymia Festuca gigantea.
W roku 2010 OlJ zajmowały na terenach w zarządzie Lasów Państwowych obszar 56 tys. ha (0,8% pow.). Większe obszary OlJ w LP są m.in. w mezoregionach Równiny Nowogardzkiej (I.7), Równiny Słupskiej (I.11), Puszczy Augustowskiej (II.11) i Pojezierzy Wielkioplskch (III.20).
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 »
Wszystkich stron: 54
