O
Ilość znalezionych haseł: 803
(hodowla lasu, szkółkarstwo), narzędzie do opielania; stosuje się opielacze ręczne, konne lub zawieszane na ciągniku; opielacze ręczne (np. motyczki, strzemiączka noże, grabki) mają elementy robocze sztywne, elastyczne, wahadłowe lub obrotowe; opielacze konne i zawieszane na ciągniku są wyposażone w ramę umożliwiającą mocowanie wymiennych elementów roboczych, którymi są: ukośnie ustawione, położne noże pielące lub noże trójkątne, tzw. gęsiostópki; opielacz rotacyjny – częściami roboczymi są elementy obracające się na skutek doprowadzenia napędu, przeważnie o kształcie bębna z prętów lub spiralnych noży. Opielacz zwany jest także wypielaczem.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Armillaria mellea sensu lato - opieńka miodowa w dawnym znaczeniu traktowana jest obecnie jako gatunek zbiorowy. Pojęcie to obejmuje: opieńkę ciemną (A. ostoyae = A. obscura), opieńkę północną (A. borealis), opieńkę bulwiastą, zwana również żółtotrzonową (A. bulbosa = A. gallica), opieńkę maczugowatą (A. cepistipes) i w nowym ujęciu systematycznym (sensu stricto) opieńkę miodową (A. mellea). W Polsce najpospolitsza jest opieńka ciemna, która poraża żywe drzewa iglaste oraz pniaki. Jest to jeden z najgroźniejszych grzybów chorobotwórczych korzeni drzew leśnych, powoduje także białą zgniliznę drewna. Owocniki pojawiają się od września do listopada, w kępach, gromadnie, czasami wręcz masowo, szczególnie na pniakach lub w szyjach korzeniowych drzew. Półkulisty, później wypukły, wreszcie płaski kapelusz tego grzyba ma średnicę 3 – 10 cm. Jest beżowy, miodowożółty, brązowawy, pokryty ciemnymi łuseczkami (najliczniej w centralnej części), zanikającymi u starszych owocników. Blaszki są jaśniejsze od kapelusza, żółtawe z brązowawymi plamami, lekko zbiegające po trzonie, różnej długości, dość gęste, cienkie. Trzon jest żółtawy, wysokości 5 - 10 cm, ozdobiony białożółtawym, wyraźnym pierścieniem. Miąższ jest bladocielisty, nie zmienia zabarwienia po przekrojeniu, mięsisty, w trzonie twardy, łykowaty, cierpki. Wszystkie gatunki mają owocniki jadalne, ale nie przez wszystkich tolerowane. Ponadto, w stanie surowym lub niedogotowane mogą być szkodliwe – nie należy spożywać opieniek w większych ilościach. Z powodu masowego występowania i dużych tradycji jest to grzyb chętnie zbierany; jest też dopuszczony do obrotu handlowego. Ceniony zwłaszcza na zupy i marynaty. Spożywać można tylko młode kapelusze, łykowate trzony należy odrzucać.
Zobacz więcej...
(fitopatologia leśna), patogeny roślin zielnych, krzewinek, krzewów i drzew. Porażają ponad 600 gatunków na świecie. Nie ma roślin odpornych na porażenia, są natomiast mniej lub bardziej podatne. Z pośród ponad 40 gatunków na świecie i 7 w Europie, sześć występuje w Polsce. Są to: Armillaria borealis Marxm. et Korhonen (opieńka północna), A. cepistipes Velen. (opieńka maczugowata), A. gallica Marxm. et Romagn. (opieńka żółtotrzonowa), A. mellea (Vahl: Fr.) Kumm. (opieńka miodowa), A. ostoyae (Romagn.) Herink (opieńka ciemna) i A. tabescens (Scop.) Emel (opieńka nagotrzonowa). Opieńka ciemna jest najpowszechniej występującym gatunkiem w Polsce. Armillaria ostoyae występuje w większości typów siedliskowych lasu, a największy udział tego gatunku stwierdzono na siedlisku boru mieszanego świeżego oraz lasu mieszanego świeżego. Pozostałe gatunki stwierdzano na siedliskach lasowych. W Polsce opisano tylko sześć stanowisk A. mellea, a w tym dwa leśne, natomiast A. tabescens została stwierdzona tylko w Bieszczadach w latach sześćdziesiątych XX wieku. Owocniki kapeluszowe posiadają łuski, czasami zanikające z wiekiem owocników A. cepistipes, A. mellea. Najwięcej łusek i najciemniejszych spośród wszystkich gatunków posiadają owocniki A. ostoyae. Na trzonie występuje kołnierz z grzybni (oprócz A. tabescens). Owocniki jadalne, pojawiające się od czerwca do późnej jesieni.
Zobacz więcej...
(fitopatologia leśna), jedna z najważniejszych, pod względem gospodarczych, chorób w Polsce, a także na całym świecie. Chorobę powodują patogeny rodzaju Armillaria (opieńki). Największe znaczenie choroba ma w uprawach sosnowych i świerkowych oraz starszych drzewostanach świerkowych, ale także dębowych i bukowych. Objawy: w młodym wieku dochodzi do szybkiego zamierania drzew, czasami proces ten jest tak intensywny, że igły nie zdążą się przebarwić, szarzeją i wysychają. Może także dochodzić do więdnięcia niezdrewniałych przyrostów lub zahamowania ich wzrostu. Do porażeń dochodzi dzięki penetrującym glebę ryzomorfom sprawcy choroby. Ryzomorfy przebijają korę w szyi korzeniowej lub na korzeniach wnikają i przekształcają się w płaty grzybniowe, które są specyficznym objawem chorobowym. Grzybnia opieńki atakuje promienie rdzeniowe i przewody żywiczne drzew iglastych stymulując je do obfitego wydzielania żywicy, która często jest widoczna przy szyi korzeniowej lub korzeniach. Owocniki opieniek tworzą się od czerwca do późnej jesieni. W starszych drzewostanach, szczególnie dębowych opieńki są patogenami wtórnymi, które często odgrywają rolę jako ostatnie ogniwo całego skomplikowanego łańcucha chorobowego. Warunki sprzyjające: obecność w glebie drewna, a szczególnie drzew liściastych korzenie, pniaki, stąd uprawy sosnowe i świerkowe zakładane po drzewostanach iglastych z podszytem lub drugim piętrem drzew liściastych są szczególnie zagrożone. Dodatkowym czynnikiem jest sposób przygotowania gleby w takich przypadkach, przy silnych zdolnościach regeneracyjnych ryzomorf im bardziej są poprzerywane zabiegami tym większe zagrożenie infekcyjne przyszłej uprawy. Ochrona: chemiczna - poprzez stosowanie Raundupu w bruzdach, biologiczna - stosowanie grzybów saprotroficznych zasiedlających i rozkładających pniaki drzew liściastych, integrowana: poprzez połączenie metody hylotechnicznej, hodowlanej, biologicznej i chemicznej.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, prawne podstawy wycinki drzew), Opinia dendrologiczna (słowna bądź pisemna) będzie to wyrażony pogląd autora na przedmiot opinii, ściśle związany z jego subiektywnym spojrzeniem. W odróżnieniu od szczegółowej ekspertyzy będzie miała bardzo ogólny charakter, jednak ustalenia w niej zawarte muszą być spójne i logiczne. Przedmiotem opinii dendrologicznej będzie drzewo bądź krzew, jej zakres uzależniony będzie od precyzyjnego ustalenia celu opinii. Opinię dendrologiczną może sporządzić każdy, kto dysponuje stosowną wiedzą przyrodniczą. Nie ma tutaj, tak jak w przypadku branży budowlanej, nadawanych uprawnień państwowych. Waga sporządzonej opinii zależeć będzie wyłącznie od posiadanej przez sporządzającego wiedzy merytorycznie związanej z przedmiotem opinii. Osoba posiadająca wiedzę przyrodniczą, ale niezwiązaną w jakimkolwiek stopniu z tematyką pielęgnacji drzew na terenach miejskich, może nie dysponować wystarczającymi kwalifikacjami do wykonania opinii w zakresie oceny prawidłowości wykonanych zabiegów pielęgnacyjnych drzew na terenach zurbanizowanych
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 »
Wszystkich stron: 54
