Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej
P
Ilość znalezionych haseł: 1857

Historia i tradycja leśna

Puchalski Tadeusz

(historia i tradycja leśna), Puchalski Tadeusz Józef Wojciech, leśnik, docent hodowli lasu, kierownik Katedry Ogólnej Hodowli Lasu Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Ur. 22 IV 1901 r. w Krakowie, był synem Karola, notariusza, i Marii z Grabowskich. Lata dziecięce i szkolne P. spędził w Milówce nad Sołą, miasteczku Beskidu Żywieckiego, którego przyroda wpłynęła na wybór przyszłego zawodu. Następnie uczęszczał do IV Państwowego Gimnazjum Realnego w Krakowie, gdzie w r. 1920 zdał egzamin dojrzałości. W l. 1920-4 studiował na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniw. Pozn., w dn. 10 XII 1925 uzyskał dyplom inżyniera leśnictwa. Od połowy kwietnia 1924 do r. 1940 pracował w lasach Dóbr Żywieckich kolejno jako asystent, adiunkt, zarządca lasów i wreszcie samodzielny referent do spraw hodowli lasu. W r. 1926 ukończył państwowy kurs Urzędu Wojewódzkiego Lwowskiego dla samodzielnych gospodarzy leśnych. Pracując w nadleśnictwie Jeleśnia w Beskidzie Zachodnim na południowy wschód od Żywca, przeprowadził w l. 1932-4 obserwacje nad biologią i rozwojem drzewek z uzupełnień w dwudziestoletnich czystych uprawach świerkowych. W ich wyniku napisał dysertację pt. Badania nad rozwojem świerków z uzupełnień w pierwszym okresie wydzielania („Roczniki Nauk Roln. i Leśnych" T. 38: 1936), na podstawie której uzyskał 12 XI 1936 doktorat nauk leśnych na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniw. Pozn. Otrzymał za pracę tę w r. 1935 «Medal Brązowy» Uniw. Pozn. W pierwszym roku okupacji niemieckiej P. był nadal zarządcą w Lasach Żywieckich w Zarządzie Leśnym Rycerka, lecz 30 IX 1940 został zwolniony. Następnie, od 7 XI t. r. do połowy kwietnia 1942, pracował w Głównym Wydziale Lasów Generalnego Gubernatorstwa w Krakowie, po czym od maja 1942 był zarządcą prywatnych lasów Potockich w Rymanowie Zdroju. Tutaj zasłużył się wraz z kilkoma innymi leśnikami w dbałości o stan zachowania lasów, obniżając przed administracją niemiecką zasobność drzewostanów, wysokość etapów rębnych lub dostarczając negatywny surowiec drzewny pochodzący z trzebieży. Po wojnie, po upaństwowieniu tych lasów P. od lipca 1945 był nadleśniczym Lasów Państwowych w Kórniku pod Poznaniem. Od marca 1950 pracował na Wydziale Leśnym Uniw. Pozn. początkowo jako adiunkt w Katedrze Ekonomiki i Polityki Leśnej. We wrześniu t. r. objął jako zastępca profesora kierownictwo Katedry Ogólnej Hodowli Lasu na Uniw. Pozn., potem w Wyższej Szkole Rolniczej (WSR), która powstała w r. 1951. Okresowo wykładał także naukę o środowisku leśnym i ochronę przyrody. Habilitował się 27 V 1961 na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie na podstawie pracy pt. Kształtowanie się świerków pod wpływem różnego siedliska i zagęszczenia na przykładzie młodnika w górnym reglu Pilska (Beskid Żywiecki), („Roczniki Wyższej Szkoły Rolniczej w P.", Dodatek nr 3: 1961). Dn. 7 III 1962 otrzymał nominację na docenta etatowego hodowli lasu wspomnianej katedry, którą kierował do 31 VIII 1970, tj. do chwili reorganizacji jednostek naukowo-dydaktycznych WSR, w rezultacie której pracował jako docent Instytutu Przyrodniczych Podstaw Leśnictwa WSR. Był P. w l. akad. 1960/61 i 1961/2 prodziekanem Wydziału Leśnego WSR, w 1. 1964-6 prodziekanem Zaocznego Studium Zawodowego na Wydziale Leśnym WSR, w l. 1957-63 członkiem Rady Naukowo-Dydaktycznej Leśnych Zakładów Doświadczalnych WSR w Poznaniu. W l. 1964-6 kierował Zaocznym Studium Zawodowym Wydziału Leśnego WSR. Był członkiem wielu komisji, m. in. Komisji Weryfikacyjno-Egzaminacyjnej na stopień inżyniera leśnictwa na Wydziale Leśnym WSR. W l. 1957-6 opiekował się uczelnianym kołem Polskiego Tow. Turystyczno-Krajoznawczego. Na emeryturę P. przeszedł 30 IX 1971, ale nadal utrzymywał ścisły kontakt z uczelnią. P. był jednym z wybitnych specjalistów w zakresie hodowli lasów górskich. Praktykę zdobył w trakcie dwudziestoletniej pracy terenowej w leśnictwie górskim, uzupełnioną następnie pięcioletnią praktyką leśnictwa nizinnego. Na uczelni dał się poznać jako świetny dydaktyk i wychowawca, łączący umiejętnie praktykę z teorią. W trudnych warunkach zorganizował od podstaw Katedrę Ogólnej Hodowli Lasu, którą kierował dwadzieścia lat. Rozwinął w niej i prowadził zespołową problematykę badawczą dotyczącą dynamiki wzrostu młodników leśnych. Był czołowym znawcą ekologii górskich drzew leśnych i ich roli produkcyjnej, zwłaszcza świerka pospolitego. Prowadził długofalowe badania własne nad przyrostem grubości i cechami hodowlanymi ekotypów świerka istebniańskiego i puszczańskiego w naturalnym borze górnoreglowym, co znalazło podsumowanie w jego pracy habilitacyjnej. Ogłosił około 65 publikacji, w tym 4 książki i tyleż skryptów akademickich. Szczególnie ważne były prace stanowiące szeroką syntezę zagadnień hodowlanych: "Wzrost drzew i drzewostanów" (1968) i "Rębnie w gospodarstwie leśnym" ( 1972), które przedstawiały i wyjaśniały w aspekcie biologicznym i ekologicznym szereg spraw związanych z praktycznymi zabiegami pielęgnacyjnymi, zmierzającymi do wytworzenia nowego drzewostanu. Wspólnie ze Zbigniewem Prusinkiewiczem napisał podręcznik akademicki: "Ekologiczne podstawy siedliskoznawstwa leśnego" (1975). Wydał także, głównie dla słuchaczy studiów zaocznych, skrypty, które miały po kilka wydań: "Wybrane zagadnienia z hodowli lasu - Ekologia lasu" (1966, 1970), "Wybrane zagadnienia z hodowli lasu - Wzrost drzew i drzewostanów" (1969), "Wybrane zagadnienia z hodowli lasu - Rębnie w lesie nasiennym" (1971) oraz "Siedliskoznawstwo leśne" (wspólnie z Z. Prusinkiewiczem -1963, 1964, 1968). Pasjonował się myśliwstwem, a pasja ta - nacechowana głęboką etyką łowiecką - znalazła odzwierciedlenie w artykułach o posługiwaniu się bronią myśliwską, a także w bibliofilskim wydaniu książkowym "Broń śrutowa i technika strzelania" (1978). Był członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Polskiego Towarzystwa Leśnego, Polskiego Związku Łowieckiego i innych. Odznaczał się wrażliwością artystyczną, był zamiłowanym muzykiem wiolonczelistą. Zmarł 10 II 1979 w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu junikowskim. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). W małżeństwie od 28 IX 1963 r. z Mieczysławą z Rozmarynowiczów dzieci nie miał.

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt