S
Ilość znalezionych haseł: 1389
(zoologia leśna,ptaki), półotwarta skrzynka lęgowa, z której korzystają półdziuplaki, takie jak pliszki siwe, muchołówki szare oraz kopciuszki. W nisko położonych skrzynkach (nie wyżej niż 1–1,5 m) czasem gnieżdżą się także rudziki. W lasach zaleca się wieszanie jednej skrzynki półotwartej na każde 50–100 ha. Skrzynki takie warto powiesić także w pobliżu samej osady leśnej (albo wręcz na ścianie leśniczówki lub budynku gospodarczego). Ponieważ wysiadujący ptak lubi rozglądać się po okolicy, nie należy wieszać budki tak, by „patrzyła” ona na ścianę lub pień drzewa. Ważne też, by w pobliżu skrzynki nie było żadnej gałęzi, z której czworonożny drapieżnik mógłby skoczyć na skrzynkę. Podstawowe wymiary Dno: 12×12 cm Wysokość ścianki przedniej: 5 cm Wysokość ścianki tylnej: 16 cm Wymiary otworu: 5×12 cm Grubość deski: 2 cm
Zobacz więcej...
(zoologia leśna,ptaki), skonstruowane z różnych materiałów sztuczne miejsca gniazdowe dla dziuplaków, mające zastępować naturalne dziuple. W Polsce najczęściej wykorzystywane są skrzynki zaprojektowane przez prfo. Jana Sokołowiskiego (typ A, B, D i E). W jednym z parków w centrum Warszawy, gdzie wywieszono odpowiednie skrzynki, zagęszczenie muchołówek żałobnych osiągnęło zaskakująco wysoką wartość 0,5 pary/ha, podczas gdy w innych parkach i lasach waha się ono zwykle między 0,02 a 0,05 pary/ha. Oznacza to, że choć pokarmu było pod dostatkiem, to ptaki zwyczajnie nie miały gdzie się gnieździć. W innym badaniu wywieszono skrzynki lęgowe w młodnikach i drągowinach sosnowych w ilości 8 sztuk/ha. Udało się w ten sposób osiedlić tam aż 11 gatunków dziuplaków w zagęszczeniu 5 par/ha. Bez budek ptaki te byłyby niezdolne do założenia tam gniazda. Należy jednak pamiętać, że budki nigdy nie zastąpią naturalnych dziupli. Po pierwsze – są mało trwałe. Zbudowana z desek i wystawiona na zmienne warunki pogodowe budka po trzech latach nadaje się do wyrzucenia. Natomiast dziuple mogą być wykorzystywane przez kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat z rzędu. Takie gatunki jak np. siniak, jerzyk czy sikora czubatka gnieżdżą się zbyt wysoko, by moglibyśmy wywieszać im budki. Ponadto w naturalnych dziuplach ze względu na mikroklimat następuje proces rozkładu materiału gniazdowego, skrzynki wymagają natomiast corocznego czyszczenia.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Equisetum – jedyny rodzaj w rodzinie Equisetaceae (skrzypowate), a jednocześnie całej podgromady (Sphenophytina), liczący około 30 gatunków. W Polsce 10 gatunków. W lasach najczęściej występuje skrzyp leśny (Equisetum sylvaticum L.). Jest to bylina, do 50 cm wysokości, o pędach zarodnionośnych początkowo bezzieleniowych, zwykle jasnobrązowych, które później nie zamierają, lecz po dojrzeniu zarodników zielenieją i rozgałęziają się. Pędy asymilacyjne jasnozielone, wiotkie, z 10-14 żebrami, na których występują dwa szeregi brodawek. Odgałęzienia boczne są wielokrotnie członowane i mocno rozgałęzione, zwisające. Gatunek częsty w żyznych, wilgotnych i cienistych lasach liściastych, głównie łęgowych ze związku Alno-Ulmion oraz w innych zbiorowiskach leśnych, głównie w miejscach wysięku wód lub na glebach o wysokim poziomie ruchomej wody gruntowej. Do rzadszych skrzypów rosnących w lasach należy s. olbrzymi (Equisetum telmateia Ehrh.) o głęboko zagłębionym podziemnym kłączu i pędach zróżnicowanych na wiosenne (bezzieleniowe, nierozgałęzione, z kłosem zarodnionośnym na szczycie, zamierające po wysypaniu zarodników) oraz letnie – duże, dorastające nawet do 2 m wysokości, w węzłach z zielonymi, nierozgałęzionymi i członowanymi, 4-żebrowymi odgałęzieniami bocznymi. Roślina częsta na południu Polski, zwłaszcza w Karpatach, poza tym występuje na rozproszonych stanowiskach w północnej i zachodniej części kraju. Rośnie przeważnie w lasach łęgowych ze związku Alno-Ulmion i jest gatunkiem charakterystycznym dla zespołu podgórskiego łęgu jesionowego Carici remotae-Fraxinetum.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, systematyka roślin), jedyna grupa (rodzaj Equisetum) współcześnie żyjących roślin z podgromady (Sphenophytina) i gromady roślin telomowych (Telomophyta) obejmująca 32 gatunki (w Polsce 9 gatunków). Są to byliny o członowanej budowie i okółkowym sposobie rozgałęziania się pędów. Pędy mają zróżnicowane na krótkie węzły i wydłużone międzywęźla. Środkową cześć międzywęźli zajmuje kanał powietrzny. Pędy zawierają krzemionkę. Z węzłów wyrastają łuskowate, ostro zakończone, bezzieleniowe liście, zrośnięte w pochewkę. Funkcję asymilacyjną pełni łodyga. Z węzłów wyrastają także odgałęzienia boczne o budowie członowanej. Zarodnie znajdują się w szczytowych, kłosowatych sporofilostanach. Zarodniki są zaopatrzone w dwie wstęgowate sprężyce (hapteny), wrażliwe na zmiany wilgotności otoczenia. Przedrośla bardzo drobne, plechowate, rozdzielnopłciowe, męskie mniejsze od żeńskich. U skrzypów można wyróżnić trzy typy roślin w zależności od rodzaju pędów. W pierwszym typie wiosną wyrasta bezieleniowy pęd zarodnionośny, zamierający po wysianiu zarodników i dopiero wtedy pojawiają się zielone pędy letnie. W drugim typie wiosną pojawia się podobny, bezieleniowy pęd zarodnionośny, jednak po wysianiu zarodników zazielenia się i z węzłów wyrastają odgałęzienia boczne, kłos natomiast zasycha i odpada. W trzecim typie jednocześnie tworzą się jednakowo wyglądające pędy asymilacyjne i zarodnionośne. U skrzypów powszechne jest rozmnażanie wegetatywne za pomocą podziemnych rozłogów i specjalnych, bogatych w skrobię, bulwek korzeniowych.
Zobacz więcej...
(inżynieria leśna, drogownictwo leśne), według Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999r. Nr 43, poz. 430 z późn. zm.) przecięcie lub połączenie dróg na jednym poziomie, zapewniające pełną lub częściową możliwość wyboru kierunku jazdy. Zaś w Ustawie Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 Nr 108, poz. 908) to przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą wewnętrzną.
Zobacz więcej...
(ergonomia w leśnictwie), drgania mechaniczne przenoszone z układów drgających do organizmu człowieka mogą negatywnie oddziaływać bezpośrednio na poszczególne tkanki i naczynia krwionośne, bądź też mogą spowodować wzbudzenie do drgań całego ciała lub jego części, a nawet struktur komórkowych. Długotrwałe narażenie człowieka na drgania może wywołać szereg zaburzeń w organizmie, doprowadzając w konsekwencji do trwałych, nieodwracalnych zmian chorobowych, przy czym rodzaj tych zmian zależny jest od rodzaju drgań, na które eksponowany jest człowiek (ogólne czy miejscowe). Narażenie na drgania mechaniczne przenoszone do organizmu przez kończyny górne powoduje głównie zmiany chorobowe w układach:a) krążenia krwi (naczyniowym); b) nerwowym; c) kostnostawowym. Na drgania mechaniczne działające na organizm człowieka przez kończyny górne narażeni są głównie operatorzy wszelkiego rodzaju ręcznych narzędzi wibracyjnych stosowanych powszechnie w przemyśle maszynowym, hutniczym, stoczniowym, przetwórczym, a także w leśnictwie, rolnictwie, kamieniarstwie, górnictwie i budownictwie. Zatem obszar potencjalnego zagrożenia pracowników tym rodzajem drgań jest bardzo rozległy.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Walerian Michał Wilhelm Skwirzyński urodził się 27 listopada 1893 r. w Bełzie pow. Sokal, woj. lwowskie. Był synem Tadeusza, dr. weterynarii i Seweryny z d. Perelli. Szkolę podstawową ukończył w Bełzie, a gimnazjum w Przemyślu, po czym podjął studia w Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu. Wcielony do armii austro-węgierskiej 1 sierpnia 1914 roku. Służył przez całą wojnę w artylerii ciężkiej, awansując do stopnia kapitana. Po zakończeniu wojny kontynuował studia na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej, pracując równocześnie jako geodeta w biurze geodezyjnym P. Góralskiego we Lwowie. Studia ukończył na Wydziale Leśnym SGGW w 1925 roku pracą dyplomową na temat „Fitosocjologiczna metoda opisu drzewostanów podług Hulta zastosowana w leśnictwie" W 1922 r. ożenił się z Krystyną Czuruk, z którą miał dwoje dzieci: córkę Janinę (ur. 2 IV 1924 r., oraz syna Stanisława (ur. 31 III 1929 r., zginął w Powstaniu Warszawskim). W latach 1925 - 1927 r. pracował jako asystent w Katedrze Geodezji SGGW w Warszawie. Od wrześniu 1927 r. do połowy kwietnia 1929 r. pracował w Dyrekcji Lasów Państwowych w Łucku, a następnie w Niekłańskich „Zakładach Ostrowieckich”, gdzie zajmował się pomiarami lasów. W 1933 roku przeniósł sie z rodzina do Kórnika, gdzie z dniem 15 marca objął stanowisko nadleśniczego w Fundacji „Zakłady Kórnickie", którą pełnił do wybuchu II wojny światowej. W 1939 r. został zmobilizowany i brał udział w kampanii wrześniowej w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej. W czasie transportu do Fordonu k. Bydgoszczy zbiegł i powrócił do Warszawy, gdzie wraz z kolegami ze Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (Stanisławem Kozerskim, Janem Wolskim i Janem Miechowiczem) założył spółkę handlu drzewem. Po bezskutecznej próbie powrotu po wojnie do Kórnika, podjął pracę w Warszawskim Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym, a od 1957 r. w Biurze Urządzania Lasu i Projektów Leśnictwa przy Ministerstwie Leśnictwa w Warszawie na stanowisku starszego inspektora. Był czynnym członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. W 1966 przeszedł na emeryturę. Zmarł 27 listopada 1977 r. w Michałowicach i został pochowany na cmentarzu w Raszynie k. Warszawy.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 »
Wszystkich stron: 93
