S
Ilość znalezionych haseł: 1389
(Arborystyka, prawne podstawy wycinki drzew), zasady odbywania stażu adaptacyjnego reguluje Rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które określa: 1) warunki, sposób i tryb odbywania stażu adaptacyjnego, sposób i tryb wykonywania nadzoru nad odbywaniem stażu adaptacyjnego oraz oceny nabytych przez wnioskodawcę umiejętności, 2) warunki, sposób i tryb przeprowadzania testu umiejętności oraz oceny wykazanych przez wnioskodawcę umiejętności, 3) sposób ustalania kosztów odbywania stażu adaptacyjnego i przeprowadzania testu umiejętności oraz tryb ponoszenia, pobierania i zwrotu opłaty za odbycie stażu adaptacyjnego lub przeprowadzenie testu umiejętności w toku postępowania o uznanie nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej i w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym kwalifikacji do wykonywania zawodu konserwatora zabytków ruchomych, konserwatora zabytków nieruchomych, konserwatora zabytkowej zieleni i archeologa.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Konstanty Stecki urodził się 29 VII 1885 r. w Hrubieszowie jako syn lekarza. Do gimnazjum uczęszczał w Hrubieszowie i Siedlcach. Po udziale w manifestacjach solidarnościowych ze strajkiem dzieci wrzesińskich w 1902 r. musiał przenieść się do gimnazjum do Łodzi, gdzie w 1905 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Do 1907 r. studiował nauki przyrodnicze na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie specjalizował się w zakresie mikologii w Zakładzie Botaniki Katedry Anatomii i Fizjologii Roślin u profesora Edwarda Janczewskiego. W latach 1909-1910 był asystentem w Katedrze Uprawy Roli i Roślin UJ. Celem poratowania zdrowia przeniósł się do Zakopanego, gdzie w latach 1910-1923 pracował jako nauczyciel przyrody w szkołach średnich oraz pełnił funkcję kustosza działu przyrodniczego Muzeum Tatrzańskiego. W tym okresie prowadził ożywioną działalność naukową i kulturalno-społeczną. Stopień doktora filozofii uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1920 r. na podstawie rozprawy "Zmienność kwiatów szafranu tatrzańskiego" (1922). Z początkiem roku akademickiego 1923/24 przybył do Poznania i jako zastępca profesora objął na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego stanowisko kierownika Katedry Botaniki Systematycznej i Leśnej. W 1924 r. habilitował się na podstawie pracy "Roślinność Tatr" (1923). W następnym roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Od 1925 r. organizował z dawnego ogrodu dworskiego na Sołaczu ogród dendrologiczny i kierował nim do wybuchu II wojny światowej. W 1935 r. objął funkcję kierownika Katedry Botaniki Ogólnej i Fitopatologii (po rezygnacji doc. W. Kuleszy), a po wojnie - Katedry Botaniki Ogólnej UP i następnie Wyższej Szkoły Rolniczej. Profesor Stecki pełnił funkcję dziekana (1933/34) i prodziekana (1934/35 - 1937/38) Wydziału Rolniczo-Leśnego UP oraz dziekana (1953/54 - 1955/56) i prodziekana (1952/53) Wydziału Rolniczego WSR w Poznaniu. Wykładał botanikę systematyczną, botanikę leśną, geografię roślin i ochronę przyrody, a także drzewoznawstwo w Państwowej Szkole Ogrodnictwa w Poznaniu. W pamięci współpracowników i studentów zapisał się jako doskonały nauczyciel. Był członkiem władz Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Polskiego Towarzystwa Leśnego, Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika i Towarzystwa Tatrzańskiego. Ogłosił drukiem 166 prac - monografii, rozpraw, podręczników, artykułów naukowych i popularnonaukowych z wielu dyscyplin, między innymi na temat mikologii, florystyki, fitosocjologii, ochrony przyrody, dendrologii, a także etnografii, numizmatyki i pedagogiki. W czasie pobytu w Zakopanem zajmował się rozległymi studiami przyrody Tatr, stając się jednym z najbardziej wybitnych jej znawców. Opracował zmienność szafranu tatrzańskiego (1922) oraz opublikował wiele prac dotyczących ochrony przyrody tatrzańskiej. W dziele "Krajobrazy roślinne Polski" był autorem i współautorem sześciu tomów dotyczących roślinności Tatr, Pomorza i Śląska Cieszyńskiego (1923, 1928, 1929, 1939). Wspólnie z profesorem B. Pawłowskim prowadził pionierskie w skali kraju tatrzańskie badania fitosocjologiczne (1927). Brał czynny udział w urządzaniu alpinarium w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem. Po przybyciu do Poznania zainteresowania naukowe skierował głównie na obszar Wielkopolski i Pomorza. Rejestrował osobliwości przyrodnicze tych ziem, uzasadniając konieczność ochrony wielu obiektów o unikatowym charakterze. Przygotował monograficzną charakterystykę rozmieszczenia lasów Wielkopolski (1935). Był gorącym orędownikiem utworzenia Wielkopolskiego Parku Narodowego. Prowadził badania nad zmiennością morfologiczną form świerka, jodły i sosny (1928, 1930, 1936) oraz brzozy czarnej (1928) i cisa (1931). Po II wojnie światowej opublikował wiele prac dendrologicznych i florystycznych, zwłaszcza na temat rzadkich i ginących gatunków roślin. Został laureatem I nagrody w konkursie ogłoszonym przez Ministerstwo Leśnictwa na opracowanie koncepcji przyrodniczo-leśnego podziału Polski (1946). Wydał skrypt z drzewoznawstwa (1948, 1953) oraz kierował opracowaniem wieloautorskiego podręcznika "Botanika dla WSR" (1966). Głęboką wiedzę i umiłowanie ojczystej przyrody podsumował w książce Osobliwości, piękno i geneza krajobrazu Polski (1978). Zmarł 4 X 1978 r. w Poznaniu.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 »
Wszystkich stron: 93
