S
Ilość znalezionych haseł: 1389
(historia i tradycja leśna), Kazimierz Suchecki urodził się 11 XI 1880 r. w Kowarach (pow. miechowski). Szkołę średnią ukończył w Krakowie w 1899 r. Studiował początkowo na akademii górniczej w Loeben, następnie na akademii rolniczej w Wiedniu. Tam w latach 1902-1903 zdał obowiązkowe trzy egzaminy państwowe z leśnictwa. W latach 1903-1928 pracował w terenie, początkowo przy zabudowie potoków górskich, a od 1905 r. jako cywilny inżynier leśnictwa prowadził gospodarstwa leśne w lasach prywatnych, osiadając w końcu na stałe jako nadleśniczy w Sieniawie k. Jarosławia nad Sanem. Wkrótce kierowany przez niego zarząd lasów stał się przykładem racjonalnie prowadzonej gospodarki leśnej. W czasie 25-letniej praktyki zawodowej podejmował również wiele prac badawczych, zwłaszcza z dziedziny hodowli i ochrony lasu, wypowiadając się na tematy fachowe w licznych artykułach, przeważnie na łamach „Sylwana". Zyskał sobie opinię wybitnego leśnika. W 1928 r. został powołany na Katedrę Hodowli Lasu Politechniki Lwowskiej jako zastępca profesora. W 1930 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W 1932 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1938 r. profesorem zwyczajnym. Okres okupacji hitlerowskiej spędził w Krakowie, pracując w Stacji Badań Nasion Drzew Leśnych. Brał udział w tajnym nauczaniu na Uniwersytecie Jagiellońskim (Wydział Rolny). Zaraz po wyzwoleniu Krakowa zajął się organizowaniem stacji Instytutu Badawczego Lasów Państwowych i jednocześnie Katedry Leśnictwa na Wydziale Rolnym UJ. W sierpniu 1945 r. objął kierownictwo Katedry Szczegółowej Hodowli Lasu na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego (później Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu). Katedrą kierował do czasu przejścia na emeryturę w 1960 r. W 1950 r. był ponadto kuratorem Nadleśnictwa Doświadczalnego Zielonka UP. W latach 1947/48 i 1949/50 pełnił funkcję dziekana. Opublikował przeszło 50 prac. Do dzieł szczególnie cennych należy zaliczyć "Wykład nauki o siedlisku leśnym" (1935), z którego przez wiele lat korzystały liczne pokolenia leśników. Do takich należy także "Hodowla lasu i produkcja drzew w lesie oraz na glebach nieleśnych" (1947), podręcznik zbierający wiedzę i doświadczenia z 40-letniej praktyki i teoretycznych studiów autora. Jego teoria ekologicznego wypełnienia drzewostanu (1938), pomimo polemicznego charakteru, jest znakomitą przesłanką mogącą być kluczem do rozwiązania wielu zagadnień związanych z produkcją i reprodukcją lasu. Profesor był członkiem Galicyjskiego i Małopolskiego Towarzystwa Leśnego, a następnie Polskiego Towarzystwa Leśnego - łącznie ponad 60 lat. W 1946 r. wszedł w skład pierwszego po wojnie Zarządu Głównego. W 1949 r. nadano mu godność członka honorowego PTL. Ponadto był członkiem i działaczem wielu innych towarzystw naukowych i organizacji społecznych. W uznaniu zasług naukowych, zawodowych i społecznych został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Sieniawie 14 V 1965 r. w wieku 85 lat i tam został pochowany.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Lonicera) rodzaj z rodziny przewiertniowatych (Caprifoliaceae) liczący około 180 gatunków na półkuli północnej. W Polsce 3 gatunki. Suchodrzew pospolity (Lonicera xylosteum L.). Krzew do 2 m wysokości. Pędy lekko żebrowane, niejednolicie szare, matowe, za młodu miękko owłosione. Pąki wąskostożkowate, długo zaostrzone, ustawione po 2-3 jeden nad drugim (nadlegle) i odchylone pod szerokim kątem od osi pędu (prawie prostopadle). Łuski szare lub brązowawe, pokryte srebrzystymi włoskami. Rdzeń pusty. Liście szerokoeliptyczne, jajowate lub odwrotniejajowate, 3-6 cm długości, na wierzchołku tępe lub słabo zaostrzone, u nasady zaokrąglone. Blaszki na brzegach orzęsione, początkowo obustronnie, miękko owłosione, później z wierzchu nagie lub prawie nagie. Kwiaty o koronie 2-klapowej, żółtawobiałe, w czasie przekwitania żółknące, rozwijają się maju. Owoce (jagody) kuliste, dość duże, do 1 cm średnicy, ciemnoczerwone, zrośnięte nasadami. Występowanie – prawie cała Europa, bez rejonów najbardziej północnych i południowych, południowo-zachodnia Syberia, północno-wschodnia Turcja oraz północna Afryka. W Polsce na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Siedliska żyzne i świeże. Lasy dębowo-grabowe i buczyny oraz zbiorowiska zaroślowe na ich obrzeżach. Suchodrzew czarny (Lonicera nigra L.). Krzew do 2 m wysokości. Pędy cienkie, jasnobrązowe, lekko połyskujące, w części wierzchołkowej krótko owłosione i pokryte ciemnymi gruczołkami. Pąki wąskojajowate, 4-kanciaste, odstające od pędu pod kątem ostrym. Łuski na szczycie zaostrzone, brązowe i nagie. Rdzeń pełny. Liście odwrotniejajowate do podłużnieeliptycznych, 4-6 cm długości, na szczycie ostre lub tępe, u nasady zaokrąglone lub klinowate, na brzegu lekko karbowane. Blaszki z wierzchu ciemnozielone, pod spodem sinozielone, na nerwach pokryte szorstkimi włoskami i brunatnymi gruczołkami. Kwiaty zwykle po 2 w kątach liści, na szypułkach 1,5-4 cm długości, o koronie 2-wargowej, bladoróżowe, rozwijają się w maju-czerwcu. Owoce kuliste, niebieskawoczarne, 2 obok siebie zrośnięte nasadami i często niejednakowo wykształcone. Występowanie – góry środkowej i południowej Europy, w Alpach do 2000 m n.p.m. Na terenie Polski – Sudety oraz Karpaty (od Beskidu Śląskiego po wschodnią część Bieszczadów), od 270 m n.p.m. (Sudety Zachodnie) do 1625 m n.p.m. (Tatry). Górskie bory świerkowe i jodłowe, lasy bukowe, zarośla i ziołorośla subalpejskie oraz zbiorowiska łęgowe w dolinach potoków. Wicikrzew pomorski (Lonicera periclymenum L.). Pnącze owijające się pędami lewoskrętnie wokół podpór do 10 m wysokości. Pędy powyginane, za młodu często dwubarwne - czerwonawe po stronie nasłonecznionej, zieonkawoszare od spodu i owłosione, później popielatoszare z metalicznym połyskiem, nagie i pokryte licznymi, czarnymi przetchlinkami. Pędy kwiatowe lepkie od gruczołkowatych włosków. Pąki wąskostożkowate, 4-kanciaste, silnie odchylone od osi pędu. Łuski ostro zakończone, początkowo zielone, potem brązowe. Rdzeń pusty. Liście jajowatoeliptyczne do odwrotniejajowatych, na szczycie zaostrzone lub tępe, u nasady klinowate lub zaokrąglone, całobrzegie, w węzłach stykające się nasadami ogonków. Blaszki z wierzchu ciemnozielone, od spodu niebieskawozielone i tylko w czasie rozwoju owłosione. Kwiaty w szczytowych tzw. nibygłówkach składających się z 3-kwiatowych wierzchotek, pachnące. Korona 2-wargowa, z długą rurką, kremowobiała, z czasem żółknąca. Kwitnie w maju-czerwcu oraz czasami także później, nawet w październiku. Owoce (jagody) kuliste, ciemnowiśniowe, lepkie, gęsto skupione w nibygłówkach, często tylko niektóre w pełni wykształcone. Występowanie – południowo-zachodnia, zachodnia i częściowo środkowa Europa oraz północno-zachodnia Afryka. Na terenie Polski wschodnia granica zasięgu. Stanowiska w naszym kraju skupione w dwóch głównych ośrodkach – zachodniopomorskim i śląskim. Siedliska żyzne, wilgotne i świeże. Optimum na Pomorzu – w subatlantyckich brzezinach bagiennych oraz w olsach i łęgach jesionowo-olszowych. Gatunek spotykany także w wielu innych zbiorowiskach leśnych. Roślina chroniona.
Zobacz więcej...
(Ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), w przypadku sukcesji autogenicznej przemiany sukcesyjne są inicjowane przez czynniki wewnętrzne, wynikające z interakcji między biocenozą a jej środowiskiem abiotycznym. Sukcesja pierwotna odbywa się w środowiskach dotychczas nie zajętych przez żadną biocenozę, np. rozwój biocenoz na glebach odsłanianych przez ustępujący lodowiec. Działalność gatunków pionierskich pojawiających się w ciągu sukcesyjnym jako pierwsze powoduje, że wzrasta ilość substancji pokarmowych i materii organicznej, co stwarza dogodne warunki do wkraczania coraz to nowych gatunków (można powiedzieć, że gatunki każdego poprzedniego stadium serii tak przekształcają środowisko, że umożliwiają wkraczanie nowych gatunków, charakterystycznych dla kolejnego stadium, przyp. tłum.). Sukcesja wtórna jest procesem odbudowywania biocenozy po jej zagładzie, na przykład na skutek powodzi czy pożaru. Oba rodzaje sukcesji autogenicznej charakteryzują się tym, że gatunki pionierskie szybko kolonizują dany teren i korzystają z dostępnych tam zasobów, dopóki nie pojawią się inne, silniejsze konkurencyjnie gatunki. Na przykład, zacienienie stwarza warunki do dominacji gatunków cieniolubnych, te jednak są słabymi kolonistami (i zaczną dopiero powoli pojawiać się w biocenozie już wcześniej opanowanej przez światłolubne gatunki pionierskie).
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 »
Wszystkich stron: 93
