S
Ilość znalezionych haseł: 1389
(Gleboznawstwo leśne), Gleby leśne to gleby w lasach, obejmujące naturalne, półnaturalne lub przekształcone gospodarką leśną jednostki, powstałe i funkcjonujące w wyniku wzajemnego odziaływania z roślinnością drzewiastą i z roślinnością runa leśnego. Właściwości i morfologia gleb leśnych są dzisiaj, w warunkach geograficznych Polski, wzorcowymi przykładami naturalnych lub zbliżonych do naturalnych gleb. Gleboznawstwo leśne, które przez istotny udział w kartografii siedliskowej lasów, służy bezpośrednio gospodarce narodowej i umożliwia bezpośrednie oddziaływanie wiedzy o glebie na kształtowanie leśnej szaty roślinnej. Ukierunkowanie rozpoznawania gleb na związki z roślinnością w lasach jest utrwalone wieloletnią tradycją i doświadczeniem gleboznawców leśników. Stosowana w lasach Klasyfikacja gleb leśnych Polski [2000] wyróżnia typy, podtypy, rodzaje i gatunki gleb z nowością w zakresie kolejnej jednostki → odmiana podtypu gleby. Odmiana podtypu gleby w zakresie trofizmu jest najlepszym obecnie elementem klasyfikacji, łączącym glebę i roślinność leśną. Ma to ogromne znaczenie zwłaszcza przy ocenie miejsca gleb w kształtowaniu warunków życia drzew w lasach. Pierwszy prototyp Klasyfikacji gleb leśnych Polski opublikowany został w roku 1951 autorstwa prof. L. Królikowskiego, który znalazł zastosowanie w urządzaniu lasu w Instrukcji z roku 1957. Kolejne wydania Klasyfikacji gleb w lasach ukazują się w latach 1969, 1973, 2000 (→ historia wydań Klasyfikacji gleb leśnych Polski). Najnowsze z roku 2000 wydanie tej klasyfikacji przewiduje typ gleby jako podstawową jednostkę systematyzowania zbiorów. Zdefiniowano 25 typów gleb, większość z kilkoma podtypami (patrz tabela). Klasyfikacja ta została wprowadzona do stosowania w Lasach Państwowych. Głównym jej zastosowaniem jest kartografia siedlisk, realizowana obecnie na dużych obszarach. W skali kraju jest to od kilku do kilkunastu nadleśnictw rocznie, dla których wykonuje się operaty siedliskowe. W pracach tych podstawą wyróżniania i diagnozowania typu siedliska jest typ gleby i jej właściwości oznaczane w laboratoriach (→ SIG). W czasach po drugiej wojnie światowej, kolejne wydania Klasyfikacji gleb leśnych Polski ukazują się niemal równolegle do wydań Systematyki gleb Polski. Są to więc dwa nurty systematyzowania gleb w Polsce. Pierwszy dotyczy gleb w lasach, które można uznać za zbliżone do naturalnych, a drugi obejmuje gleby uprawne przekształcone w wyniku gospodarki rolnej.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), Soil Taxonomy to system porządkowania gleb opracowany przez Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych AP i Narodową Służbę Glebową. Prezentuje on klasyfikację gleb opartą o wiele parametrów, w większości są to właściwości gleby. System jest oparty o następujące jednostki taksonomiczne:
Rząd, Podrząd, Wielka Grupa, Podgrupa, Rodzina i Seria.
Podstawową jednostką systemu są następujące Rzędy:
Alfisols — wytworzone z umiarkowanie zwietrzałych skał, bogatych w związki żelaza i aluminium pod roślinnością lasów iglastych i liściastych.
Andisols — wytworzone z popiołów wulkanicznych o właściwościach szkliwa wulkanicznego i amorficznych materiałów ilastych, zawierających allophany, imogolity i ferrihydrity.
Aridisols —powstające w klimacie suchym i półsuchym
Entisols — nie wykazują różnicowania na poziomy genetyczne.
Gelisols — gleby strefy klimatu chłodnego, zawierające wieloletnią zmarzlinę do głębokości dwóch metrów.
Histosols — wytworzone głównie z materiałów organicznych.
Inceptisols — są to gleby słabo wykształcone, starsze i lepiej wykształcone od Entisols
Mollisols — powstające w terenach umiarkowanie suchych i umiarkowanie wilgotnych pod roślinnością trawiastą.
Oxisols — znane z występowania w lasach wilgotnych tropików
Spodosols — gleby typowe dla iglastych lasów borealnych
Ultisols — znane jako gleby wytworzone z czerwonych iłów
Vertisols — gleby zawierające dużo iłów pęczniejących
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), Systematyka gleb Polski to system klasyfikacji gleb obejmujący syntetyczny opis wyróżnianych jednostek i zasad ich wyróżniania. Każde wydanie Systematyki gleb powstaje dzięki pracy zespołów autorów, którzy podsumowywują najnowsze osiągnięcia nauki w gleboznawstwie. Celem takich opracowań jest ujednolicenie w skali kraju nazewnictwa, a także kryteriów wydzielania jednostek. Każda systematyka wymaga aktualizacji co kilka, albo co kilkanaście lat. W tej problematyce ukazało się już piąte wydanie Systematyki gleb Polski opublikowane w roku 2011. Pierwsze wydanie ukazało się w roku 1956, a kolejne w latach 1959, 1974 i 1989. W pierwszym wydaniu Systematyki wyraźnie stwierdzono, że dotyczy ona klasyfikacji gleb uprawnych. Dodano również, że gleby Polski dzielą się na 3 odrębne kategorie: gleby uprawne, gleby łąkowo-pastwiskowe i gleby leśne. Najnowsze 5-te wydanie Systematyki, definiuje glebę, jako zewnętrzną warstwę skorupy ziemskiej powstałą przy wydatnym wpływie gospodarczej działalności człowieka. Taka definicja zawęża zasięg opracowania do gleb uprawnych. Systematyka, wyd. 5-te wyróżnia 11 rzędów, z wieloma typami i podtypami. W stosunku do Systematyki gleb Polski 1989 jest ona mocno przebudowana, likwidacji uległy działy gleb, a podstawową jednostką systematyki gleb są w tym wydaniu rzędy, a nie typy. Wprowadzono wiele nowych danych diagnostycznych, a także wiele nowych nazw dla dawnych typów gleb.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 »
Wszystkich stron: 93
