S
Ilość znalezionych haseł: 1389
(geomatyka), realizacja za pomocą komputera zadań, które w przypadku człowieka nazywane są działaniem inteligentnym. Sposób działania sztucznej inteligencji polega na rozwiązywaniu przez komputer trudnych zadań, często przy niekompletnej i niepewnej informacji. Zadania trudne to takie, do których rozwiązania nie dają się skutecznie zastosować tradycyjne metody analizy danych. Do metod sztucznej inteligencji zalicza się: sztuczne sieci neuronowe, systemy ekspertowe, algorytmy genetyczne, przetwarzania oparte na logice rozmytej, robotykę, uczenie się maszyn, inżynierię wiedzy.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Stanisław Szymański urodził się 23 IX 1926 r. w Krotoszynie w rodzinie inteligenckiej. Tam ukończył szkołę średnią - z przerwą wojenną. W czasie wojny pracował jako robotnik. Po maturze w 1946 r. podjął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując w 1951 r. dyplom magistra agrotechniki i inżyniera leśnictwa z wynikiem bardzo dobrym. 1 IV 1951 r. został starszym asystentem w Katedrze Ogólnej Hodowli Lasu Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. W 1955 r. awansował na stanowiska adiunkta. Doktoryzował się w 1962 r. na podstawie rozprawy Dynamika niekierowanych młodników sosnowych, a cztery lata później habilitował się na macierzystym Wydziale, po przedstawieniu rozprawy Wzrost i morfologia dębu szypułkowego (Quercus robur L.) w uprawach gniazdowych powstałych z sadzenia. W 1968 r. został docentem w Katedrze Ogólnej Hodowli Lasu. Od 1970 r. pełnił funkcję kierownika Zespołu Ekologicznych Podstaw Hodowli Lasu, a od 1978 r. Zakładu Techniki Hodowli Lasu w Instytucie Przyrodniczych Podstaw Leśnictwa Akademii Rolniczej. Po likwidacji struktury instytutowej był kierownikiem Zakładu Techniki Hodowli Lasu w reaktywowanej zespołowej Katedrze Hodowli Lasu. Od 1989 r. aż do przejścia na emeryturę (1996) był jej kierownikiem. Nominację na profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1977 r., a profesora zwyczajnego - w 1986 r. Osobowość naukowa profesora Szymańskiego kształtowała się pod znacznym wpływem dwu znakomitych leśników praktyków i wybitnych naukowców - dr. hab. Tadeusza Puchalskiego oraz prof. dr. hab. Wiesława Szczerbińskiego. Jego działalność dotyczyła w zasadzie trzech kierunków i we wszystkich charakteryzowała się nowatorskim podejściem do rozwiązywanych problemów. Do pierwszego należały zagadnienia związane z gospodarką w drzewostanach sosnowych. Do największych jego osiągnięć można zaliczyć cykl prac naukowych poświęconych dynamice rozwoju niekierowanych drzewostanów sosnowych w I i II klasie wieku oraz przerostom i rozpieraczom sosnowym w litych młodnikach, zapoczątkowany wspólnie z profesorem Szczerbińskim. Pracami tymi wszedł profesor Szymański trwale do literatury światowej. Na wskroś nowoczesne spojrzenie na problemy pielęgnacyjne wzbogaciło treść zespołowego podręcznika Trzebieże (PWRiL 1980, 1999). Drugim problemem, zapoczątkowanym pracą habilitacyjną, były zagadnienia sztucznego odnawiania dębu. Prowadzone przez profesora Szymańskiego badania nad zmodyfikowaną gniazdową metodą uprawy dębu znalazły uznanie i praktyczne zastosowanie zarówno w kraju, jak i za granicą. Opracowaną przez niego metodę wykorzystano w lasach polskich, a także zastosowano w Niemczech. Za jej wprowadzenie w 1984 r. otrzymał nagrodę indywidualną Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego. Trzecim kierunkiem jego zainteresowań badawczych były zagadnienia związane z zamieraniem lasów. Na ten temat powstało wiele opracowań (prace badawcze, raporty, ekspertyzy, wytyczne) przygotowanych przez profesora Szymańskiego ze współpracownikami i uczniami. Prace zmierzały do ratowania i przebudowy zamierających świerczyn w Sudetach. Między innymi na podstawie badań zachowanych fragmentów naturalnych lub zbliżonych do naturalnych lasów sudeckich opracowano propozycję składów gatunkowych upraw leśnych w Sudetach. W tematyce badań profesora Szymańskiego dominowało ekologiczne podejście do podejmowanych tematów, również dotyczących odnowienia naturalnego świerka, sosny czy buka. Dorobek naukowy Profesora obejmuje ponad 140 pozycji - rozpraw i monografii, artykułów naukowych i popularnonaukowych, podręczników, skryptów i broszur. Dochodzą do tego liczne recenzje prac dyplomowych, doktorskich, habilitacyjnych, opinie wniosków o nadanie tytułu lub stanowiska profesorskiego, recenzje wydawnicze oraz projekty, ekspertyzy i niepublikowane sprawozdania z badań. Profesor Szymański pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji poza uczelnią. Działał w radach naukowych, m.in. Instytutu Badawczego Leśnictwa, Instytutu Dendrologii Polskiej Akademii Nauk w Kórniku i parków narodowych (Białowieskiego, Drawieńskiego, Karkonoskiego, Wielkopolskiego), a także innych ciałach doradczych. Był zaangażowanym członkiem grupy roboczej IUFRO Treatment of Young Forest Stands i przedstawicielem Polski w Europejskim Komitecie PRO SILVA oraz aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Leśnego i Stowarzyszenia Inżynierów Techników Leśnictwa i Drzewnictwa. Dla Profesora głównym miejscem przekazywania wiedzy, doświadczenia i miłości do lasu był macierzysty Wydział Leśny WSR/AR w Poznaniu: przez 10 lat wykładał ekologiczne podstawy hodowli lasu, a potem przez 15 lat - technikę hodowli lasu. Na potrzeby dydaktyki przygotował komplet skryptów akademickich "Ekologiczne podstawy hodowli lasu" (3 części), wydany w 1986 r. jako podręcznik. Pod kierunkiem Profesora wykonano w Katedrze Hodowli Lasu pięć prac doktorskich i ponad 100 prac magisterskich. Wyrazem uznania dla działalności Profesora były otrzymane przezeń odznaczenia: państwowe (Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski, 1978 i Złoty Krzyż Zasługi, 1973), resortowe (Medal Komisji Edukacji Narodowej, 1992, odznaka Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, 1983, 1985, 1986) i inne (Medal Ad Perpetum Rei Memoriam Wojewody Poznańskiego, 1992, złota odznaka „Za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej", 1998, Srebrna i Złota Odznaka Honorowa PTL), a także nagrody rektora Akademii Rolniczej w Poznaniu, ministra edukacji narodowej oraz ministra leśnictwa i przemysłu drzewnego. Doceniając międzynarodowe zasługi w dziedzinie hodowli i ekologii lasu, Fundacja Alfreda Toepfera FVS z Hamburga przyznała Profesorowi w 1994 r. nagrodę im. Wilhelma Leopolda Pfeila. W 1996 r. otrzymał godność honorowego członka Polskiego Towarzystwa Leśnego. Ponadto z okazji 75. rocznicy urodzin został odznaczony „Kordelasem Leśnika Polskiego" przyznanym przez Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych. Zmarł 6 IV 2008 roku w Poznaniu w wieku 81 lat.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Szymkiewicz Dezadery, leśnik, botanik, ekolog (1885-1948). Od 1925 profesor Politechniki Lwowskiej, kierownik Katedry Botaniki Ogólnej i Fizjologii Roślin. Założyciel pierwszych polskich stacji ekologicznych w Dublanach (1927) i Czemernem (1929). Po II wojnie światowej profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, współorganizator jego Wydziału Leśnego, kierownik Katedry Ekologii Roślin i Klimatologii. Od 1945 członek Polskiej Akademii Umiejętności i dyrektor Instytutu Badawczego Leśnictwa w Warszawie. Pionier stosowania matematycznych metod w biologii, twórca pojęcia tzw. współczynnika pokrewieństwa rodzajowego, służącego do porównywania flory odległych regionów geograficznych. Prowadził pionierskie badania ekologiczne nad wpływem czynników klimatycznych na czynności fizjologiczne roślin, również badania statystyczne i biometryczne. Autor pierwszego polskiego podręcznika ekologii roślin (1932).
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 »
Wszystkich stron: 93
