W
Ilość znalezionych haseł: 810
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Ulmus) rodzaj z rodziny wiązowatych (Ulmaceae) liczący 18 gatunków na półkuli północnej. W Polsce 3 gatunki. Wiąz górski (Ulmus glabra Huds.) – wiąz górski. Drzewo do 40 m wysokości. Pędy dość grube, ciemnoszare, gęsto pokryte szarymi włoskami. Pąki ciemnobrązowe lub czarne, owłosione, kwiatowe kuliste, liściowe stożkowate i zaostrzone. Liście 8-16 cm długości, odwrotniejajowate lub eliptyczne, w nasadzie lekko niesymetryczne, krótkoogonkowe, na brzegach podwójnie piłkowane. Blaszki z wierzchu ciemnozielone i szorstkie, pod spodem jaśniejsze i miękko owłosione, z kępkami włosków w kątach nerwów; często w górnej części rozszerzone i klapowane. Znamiona słupków czerwone. Owoce (oskrzydlone orzeszki) odwrotniejajowate, duże, do 3,5 cm średnicy, siedzące; orzeszki osadzone w środku skrzydełek. Występowanie – prawie cała Europa, bez północno-wschodnich rejonów Skandynawii i zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego, a także Kaukaz, Turcja i północny Iran. W górach Europy do 1300 m n.p.m. (Alpy). W Polsce na całym obszarze, do 1200 m n.p.m. (Tatry). Siedliska żyznych lasów liściastych. Grądy oraz łęgi wiązowo-jesionowe i jesionowo-olszowe. Wiąz szypułkowy, limak (Ulmus laevis Pall.). Drzewo do 40 m wysokosci. Pnie u nasady często deskowato rozszerzone. Pędy cienkie, zygzakowate, brązowe, młode zwykle owłosione. Pąki liściowe małe, wąskostożkowate, kwiatowe duże, jajowate; jedne i drugie zaostrzone. Łuski pąków dwubarwne, jasnobrązowe z ciemnobrązowym obrzeżeniem. Liście do 15 cm długości, eliptyczne lub jajowate, u nasady mocno niesymetryczne, na brzegach podwójnie piłkowane. Ogonki do 6 mm długości. Blaszki z wierzchu gładkie, pod spodem miękko owłosione. Znamiona słupków białe. Owoce okrągłe, małe do 1,5 cm średnicy, wiszące na długich i cienkich szypułkach. Skrzydełka na brzegach orzęsione. Orzeszki osadzone w środku skrzydełek. Występowanie – Europa – od środkowej Francji po Ural, bez rejonów najbardziej północnych i południowych. W Polsce na całym niżu, w górach rzadko, do 700 m n.p.m. Siedliska żyzne i wilgotne. Lasy łęgowe, często na terenach zalewanych w dolinach rzecznych – łęgi wiązowo-jesionowe. Wiąz polny (Ulmus minor Mill. em. Richens). Drzewo do 30 m wysokości. Pędy cienkie, zygzakowate, często zwisające, czasami z listewkami korkowymi, czerwonawobrązowe lub żółtawobrązowe, zwykle nagie lub z rzadkimi, pojednyczymi włoskami. Pąki liściowe stożkowate, ostro zakończone i mocno odchylone od pędu; kwiatowe kuliste i lekko spłaszczone. Łuski pąków jednobarwne, ciemnobrązowe, na brzegach orzęsione szarymi włoskami. Liście eliptyczne lub odwrotniejajowate, u nasady klinowate i słabo niesymetryczne, na brzegach pojedynczo lub podwójnie piłkowane. Blaszki z wierzchu ciemnozielone, błyszczące i nagie, pod spodem jaśniejsze z kępkami włosków w kątach nerwów. Znamiona słupków białe. Owoce odwrotniejajowate, osadzone na krótkich szypułkach. Orzeszki przesunięte w kierunku wycięcia skrzydełek. Występowanie – środkowa i południowa Europa, północna Afryka oraz południowo-zachodnia Azja. W górach do 2100 m n.p.m. (Elbrus w północnym Iranie). W Polsce dość pospolicie na całym niżu, w górach rzadko, do ok. 700 m n.p.m. Siedliska żyzne, świeże i wilgotne. Grądy, łęgi wiązowo-jesionowe oraz mezofilne zarośla na stanowiskach nasłonecznionych, często na skarpach i zboczach dolin rzecznych.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), wiązania elastyczne polegają na połączeniu systemem lin zagrożonych złamaniem konarów, co zapewnia ruch spiętych części drzewa. Wprawdzie z punktu widzenia poprawy właściwości statycznych drzewa korzystniej jest zastosować cięcia techniczne, jednak wprowadzenie wiązań elastycznych pozwala zachować korony w aktualnym lub nieznacznie skorygowanym kształcie, co może mieć duże znaczenie np. w przypadku drzew zabytkowych. W najprostszym wariancie mocowanie obejmuje dwa konary, ale ten rodzaj wzmocnień korony można stosować również w złożonych układach. Miejsce wiązania konarów ustala się w ok. 2/3 ich długości, ponad środkiem ciężkości. W wypadku podwiązywania konaru o mniejszej grubości do jednego z głównych konarów formujących koronę kąt, jaki tworzy lina z podwiązywanym konarem, powinien być zbliżony do kąta prostego. W zależności od sposobu montowania liny do konarów wyróżnia się:
- stosowane do końca lat 90. XX w. wiązania elastyczne przelotowe, w których lina mocowana jest do śruby zakończonej koluchem,
- stosowane aktualnie wiązania elastyczne opasowe, w których linę mocuje się do miękkiej opaski nałożonej na konar lub w których na linie formuje się pętlę zakładaną na konar.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), elastyczne wiązania opasowe nie wymagają wykonywania nawiertów w konarach. Liny utrzymujące konary w położeniu równowagi były w przeszłości zakładane na miękkich taśmach z tworzywa sztucznego spiętych metalowymi pętlami. Liny stalowe zakładane były z pozostawieniem strzałki ugięcia poza okresem wegetacyjnym ok. 5 cm przy długości wiązania ok. 2 m. Minimalna długość opasu musiała zabezpieczać przyrost obwodowy konaru w perspektywie przynajmniej kilkunastu lat (długość opasu była 3,5-krotnie większa od średnicy konaru). Nowoczesne elastyczne wiązania zakładane są z wykorzystaniem lin z wewnętrznym kanałem (hollow line). Wyróżnia się kilka systemów wiązań: Boa, Cobra, Cobra ultrastatic, Crown-keeper, Drayer, GEFA, Hevea, Libre-Baumhalteschlaufen, Montauban, Osnabrück. W zależności od parametrów zabezpieczanego drzewa stosuje się je jako wiązania jednoelementowe lub wieloelementowe. Upowszechniane przez producentów tabele przedstawiające dobór systemu wykorzystującego linę polipropylenową o splocie z wewnętrznym kanałem do parametrów drzewa bazują na schemacie wytrzymałościowo-obliczeniowym opisanym przez Wessolly'ego. Szczególna rola w nowoczesnych wiązaniach elastycznych przypada amortyzatorom. Wydłużenie amortyzatora powoduje jego zwężenie. W sytuacji, gdy zakończenia amortyzatora są zaciskane, rosnąca siła wydłuża go, natomiast lina w obszarze między nimi może się rozciągać bez przejmowania obciążenia. Ta elastyczność powoduje, że wiązanie nie tłumi naturalnych ruchów zabezpieczanych części drzewa. Amortyzatory zapewniają prawie swobodny ruch (ok. 20 cm) spiętych konarów. Taki mikro-zakres wahań korony jest zgodny z naturalnymi ruchami korony i stymuluje rozbudowę tkanek wzmacnianych rejonów korony.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), stosowanie elastycznych wiązań przelotowych zostało zarzucone w latach 90. XX w. Podstawowymi ich wadami były: zagrożenie wystąpieniem infekcji w miejscach przewiertów w konarach oraz brak odpowiedniej amortyzacji przy ruchach korony spowodowany niewielką elastycznością liny. Wiązania takie widoczne są jeszcze często w koronach drzew, zatem celowe jest opisanie metodyki ich zakładania, chociaż aktualnie związane z nimi problemy mogą wynikać jedynie z konieczności ich zdejmowania i zabezpieczania miejsc przewiertów. Założenie śruby wiązania przelotowego wykonywano w kilku krokach: a) wykonanie nawiertu w konarze, b) wyfrezowanie miejsca pod metalowe podkładki przy śrubach w miejscu przejścia otworu przez pień w jego zewnętrznej części, c) zabezpieczenie drewna w miejscach wierceń, d) założenie śruby z podkładkami dystansowymi, e) zabezpieczenie antykorozyjne wiązania. W wiązaniach stosowano śruby o minimalnej średnicy ok. 1/15 grubości pnia. Teoretycznie napięcie liny powinno być takie, aby możliwy był ruch konarów przy zmianach ciężaru konara (stan ulistniony i bezlistny), stąd zalecano strzałkę ugięcia liny poza okresem wegetacyjnym ok. 5 cm przy długości wiązania ok. 2 m.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), atmosfera Ziemi składa się z wielu gazów, w tym 78% to → azot, który stanowi pierwotne źródło tego pierwiastka dla roślin. Większość azotu zawartego w roślinach, kiedyś stanowiło azot w atmosferze. Rośliny pobierają azot z gleby i tylko nieliczne mogą go przyswajać z atmosfery. Azot z atmosfery trafia do biosfery poprzez wolno żyjące bakterie azotowe, np. Azotobacter i Clostridium, a także bakterie żyjące w symbiozie z roślinami, np. Rhizobium współżyjący z roślinami motylkowymi, promieniowiec Frankia Alni (dawniej Streptomyces alni) współżyjący z olszami. Wszystkie te organizmy posiadają w swoich komórkach enzym nitrogenazę, biorący udział w procesie wiązania azotu atmosferycznego. W leśnictwie duże znaczenie posiada wiązanie azotu przez olsze. W przypadku masowego występowania olszy szarej (Alnus incana (L.) Moench) proces wiązania powoduje silne wzbogacenie gleb w azot, rzędu nawet do 40 kg N x ha x rok, a także w materię organiczną. Ten pozytywny skutek rodzi też konsekwencje negatywne. Zalicza się do nich intensywna → nitryfikacja, → zakwaszanie gleby, przyspieszone → ługowanie gleby z azotanów i kationów, które przedostają się do wód powierzchniowych pogarszając ich jakość.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 »
Wszystkich stron: 54
