Z
Ilość znalezionych haseł: 710
(fitopatologia leśna), Patogen: Erwinia amylovora. Bakteria gramujemna pałeczka, orzęsiona perytrychalnie. Groźna choroba jabłoni, gruszy, pigwy, ale także głogu, jarząbu, irgi czy świdośliwy. Porażone kwiaty szybko więdną i zamierają. Porażone pędy zakrzywiają się w kształcie odwróconej litery U, a liście zwijają się wzdłuż głównego nerwu do środka. Pędy i liście przebarwiają się i zamierają (czerwionobrunatne - jabłoń, głóg, jarząb, czarnobrunatne - grusza). Patogen poraża także owoce, które zamierają, zasychają i kurczą się. Na gałęziach, konarach i pniu powstają zgorzele. W miejscu porażenia z poczatku gładka, lekko nabrzmiała i wodnita korowina, ciemnieje, zapada się i przesycha. Mogą pojawić się pęknięcia kory. W okresie wegetacji może pojawić się wyciek bakteryjny o zabarwieniu szarobiałym, później żółtym i w końcu brązowym. Do zakażenia dochodzi przez naturalne otwory i zranienia. Infekcje wtórne dokonywane są za pośrednictwem wiatru, deszczu i owadów. Warunki sprzyjające to wysoka wilgotność, opady, zwłaszcza w okresie kwitnienia i intensywnegio wzrostu pędów. Ochrona: chemiczna i agrotechniczna.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Janusz Marian Zaremba urodził się w 1902 Babicach na ziemi wadowickiej. Po ukończeniu gimnazjum w Jarosławiu i odbyciu krótkiej służby wojskowej, jako ochotnik w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r., podjął studia na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej. Po ich ukończeniu rozpoczął praktykę leśną jako stypendysta Fundacji Kórnickiej hr. Władysława Zamoyskiego i odbył ją w lasach tatrzańskich, należących do Fundacji, pełniąc obowiązki adiunkta i leśniczego w Kościeliskach. W roku 1930 podjął pracę w lasach prywatnych w Boryniczach pod Lwowem, gdzie zastał Go wybuch wojny w 1939 roku. Nie mogąc brać w niej udziału wskutek poważnej wady serca, pozostał na swoim stanowisku służbowym aż do roku 1943. Pełnił swoje obowiązki w niezwykle ciężkich warunkach wśród szerzącego się zewsząd terroru oddziałów Ukraińskiej Powstańczej Armii. Ostrzeżony przez przyjaciół-Ukraińców o mającym nastąpić napadzie na jego siedzibę, ratował życie swoje i rodziny ucieczką w rejon Dubiecka koło Przemyśla, zabierając przy tym ze sobą kilka rodzin polskich. W nowej siedzibie w Birczy pełnił obowiązki nadleśniczego również w niebezpiecznym terenie, silnie penetrowanym przez UPA. Po zakończeniu wojny wyjechał na Ziemie Odzyskane, gdzie podjął z entuzjazmem nowe obowiązki, organizując nadleśnictwo i Leśny Ośrodek Szkoleniowy w Łukowie Żagańskim (później Wymiarki), w którym również pełnił funkcje wykładowcy. Wkrótce jednak, oskarżony o zatrudnianie w pracy byłych żołnierzy Armii Krajowej i byłych żołnierzy polskich sił zbrojnych na Zachodzie, którzy powrócili do Ojczyzny, został jako „podejrzany politycznie" osadzony w więzieniu w Lubaniu, z którego udręczony przejściami więziennymi i schorowany, został uwolniony w 1951 r. Musiał opuścić Nadleśnictwo Wymiarki, znajdując zatrudnienie na stanowisku nadleśniczego w Bystrej koło Jordanowa. W tym czasie wykładał także na kursach dla leśniczych w ośrodku szkoleniowym Dyrekcji Lasów Państwowych Okręgu Krakowskiego w Jaszczurówce. Z dniem 1 stycznia 1954 r., po uprzednim zaopiniowaniu kandydatury na wniosek profesora W. Szafera przez Państwową Radę Ochrony Przyrody został powołany przez Ministra Leśnictwa na stanowisko dyrektora odrodzonego Pienińskiego Parku Narodowego. Na nowym, odpowiedzialnym stanowisku czekały go poważne obowiązki scalenia poszczególnych części obszaru Parku w jednolity organizm, zorganizowania administracji i pracy w Parku. Rozpoczął się wkrótce ciężki okres „walki o zaporę czorsztyńską" i związane z tym szczególne trudności dla dyrektora Parku. Obowiązki swoje Janusz Zaremba spełniał wzorowo ku zadowoleniu przełożonych i w pełnej harmonii z Radą Parku. W celu uporządkowania zawiłych spraw turystycznych zainicjował utworzenie Oddziału Pienińskiego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego i został jego prezesem. Zorganizował i uporządkował Muzeum Parku Narodowego. Wiele pracy poświęcił sprawom właściwej organizacji spływu przez przełom pieniński Dunajca, łagodząc sprzeczne interesy różnych organizacji i przedsiębiorstw. Z dniem 23 sierpnia 1962 r. został przeniesiony na wakujące w tym czasie stanowisko dyrektora Babiogórskiego Parku Narodowego. Nie ominęły Go i tu nowe trudności i wyjątkowe kłopoty, związane z pracami przy budowie szosy przez przełęcz Krowiarki, oraz mozolne przeciwstawianie się pomysłom budowy schroniska na Babiej Górze i wyciągu na Markowe Szczawiny. Jak wszędzie, tak i tutaj mgr inż. Zaremba okazał się doskonałym administratorem, wypełniającym swoje niełatwe obowiązki w pełnej współpracy z Radą Babiogórskiego Parku Narodowego. Z dniem 31 grudnia 1971 roku przeszedł na emeryturę i osiadł w Nowym Sączu, gdzie zmarł w czerwcu 1985 r., pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), młody zawiązek sporofitu mszaków, paprotników i roślin nasiennych, rozwijający się najczęściej z zapłodnionej komórki jajowej i znajdujący się we wczesnym stadium rozwoju, kiedy jest zależny od materiałów pokarmowych pochodzących z organizmu macierzystego. Dojrzały zarodek u roślin nasiennych zbudowany jest głównie z tkanki merystematycznej, przy czym jest w nim widoczny zasadniczy plan budowy przyszłej rośliny z zawiązkami najważniejszych organów. Składa się z osi zarodkowej i liści zarodkowych, czyli liścieni (w różnej liczbie u nagozalążkowych, dwóch u dwuliściennych i jednego u jednoliściennych). Oś zarodkowa jest zakończona na jednym biegunie merystemem wierzchołkowym korzenia, a na drugim – merystemem wierzchołkowym pędu. Część między zawiązkiem korzenia a miejscem osadzenia liścieni nosi nazwę hipokotylu, natomiast krótki odcinek nadliścieniowy jest określany terminem epikotyl.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 »
Wszystkich stron: 48
