Z
Ilość znalezionych haseł: 710
(urządzanie lasu), projekt planu urządzenia lasu jest odbierany od wykonawcy prac urządzeniowych w regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, gdzie jego składniki są ewidencjonowane i kierowane odpowiednio do nadleśnictwa oraz do zatwierdzenia. W zakresie wymaganej formy poszczególnych składników planu urządzenia lasu obowiązują wytyczne ogólne zawarte w niniejszej instrukcji oraz wytyczne szczegółowe, precyzowane w umowach dotyczących wykonania projektu planu urządzenia lasu, jak również w protokołach z KZP, NTG i KPP.
Do wniosku o zatwierdzenie planu urządzenia lasu zawierającego dane na formularzu według wzoru nr 8, przedkłada się:
1) opis ogólny nadleśnictwa, zwany elaboratem, w uzgodnionej formie (analogowej w postaci tomu z twardą oprawą i kieszenią na mapy, elektronicznej w postaci dysku CD lub zarówno analogowej, jak i elektronicznej), zawierający stronę tytułową na formularzu według wzoru nr 9 oraz rozdziały:
- Ogólna charakterystyka lasów i gruntów przeznaczonych do zalesienia oraz pozostałych, gruntów, a także nieruchomości w zarządzie nadleśnictwa;
- Wyniki analizy gospodarki leśnej za okres obowiązywania dotychczasowego planu urządzenia lasu;
- Opis zasad określania zadań gospodarczych dla nadleśnictwa wraz z zestawieniami tych zadań;
- Program ochrony przyrody (który stosownie do ustaleń KZP może też być ujęty w oddzielnym tomie);
- Prognoza stanu zasobów drzewnych na koniec okresu gospodarczego;
- Podsumowanie prac urządzeniowych.
2) zestaw map: przeglądowe (w skali 1 : 25 000) drzewostanów oraz siedlisk, przeglądowe lub sytuacyjno-przeglądowe (w skali 1 : 50 000) obszarów chronionych i funkcji lasu, a także walorów przyrodniczo-kulturowych (do programu ochrony przyrody) oraz mapa sytuacyjna obszaru w granicach zasięgu terytorialnego nadleśnictwa (w skali 1 : 50 000 lub 1 : 100 000);
3) prognozę oddziaływania planu urządzenia lasu na środowisko i obszary Natura 2000 wraz z wymaganymi opiniami do tej prognozy;
4) pisemne podsumowanie zawierające zakres zagadnień wymagany na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku.
Plan urządzenia lasu, zawierający co najmniej składniki wymienione powyżej oraz oryginał decyzji w sprawie jego zatwierdzenia, przechowywany jest w archiwum RDLP, w odpowiedniej składnicy dokumentacji urządzeniowej. Formę (elektroniczną względnie analogową) przechowywania poszczególnych składników planu oraz zasady udostępniania materiałów archiwalnych ustala dyrektor RDLP.
Do nadleśnictw przekazuje się obowiązkowo, w formie ustalonej podczas NTG, komplet składników planu urządzenia lasu, w tym opisy taksacyjne i mapy numeryczne przenoszone do SILP-LAS elektronicznie (w postaci bazy danych, po przeprowadzeniu wymaganej kontroli).
Miejsce (RDLP, względnie nadleśnictwo) i formę (elektroniczną, względnie analogową) przechowywania dokumentacji do planu urządzenia lasu ustala sporządzający ten plan. Pożądane jest, aby oryginały ważniejszych dokumentów wchodzących w skład dokumentacji do planu urządzenia lasu przechowywane
były w archiwum RDLP.
Uwaga: przewodniczący KZP może uznać za konieczne, dla usprawnienia zarządzania gospodarką leśną, dodatkowe tradycyjne drukowanie programu ochrony przyrody, opisów taksacyjnych i map przeglądowych dla poszczególnych leśnictw (w tym np. mapy gospodarczo-przeglądowej drzewostanów i cięć rębnych lub mapy przeglądowej obszarów ochronnych i funkcji lasu); ustalenia w tej sprawie są zapisywane w protokole KZP i odpowiednio ujmowane w SIWZ; niniejsza instrukcja nie reguluje zakresu i sposobu wykonania dodatkowych załączników na potrzeby zarządzania gospodarką leśną.
Projekt planu urządzenia lasu staje się planem urządzenia lasu po jego zatwierdzeniu, w drodze decyzji, przez ministra właściwego do spraw środowiska. Oryginał decyzji o zatwierdzeniu planu urządzenia lasu załącza się do dokumentacji, zaś kopie – potwierdzone za zgodność z oryginałem – traktuje się jako integralny załącznik do każdego egzemplarza planu urządzenia lasu (jeżeli elaborat jest w formie analogowej, to wskazane jest wklejenie tej decyzji na początku opisu ogólnego).
Dyrektorowi regionalnemu ochrony środowiska przekazuje się decyzję o zatwierdzeniu planu urządzenia lasu oraz w formie elektronicznej (na dysku CD) ten sam zbiór dokumentów, jaki przekazywany jest we wniosku do ministra właściwego do spraw środowiska, o zatwierdzenie planu urządzenia lasu.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Podiceps nigricollis, ang. Black-necked Grebe) ptak z rodziny Podicipedidae (perkozy), zaliczanej obecnie do rzędu Phoenicopteridae (flamingi). Długość ciała 28-34 cm, masa ciała 213-450 g. Głowa wysklepiona z krótkim czubem. Dziób czarny, nieco zadarty. Tęczówka czerwona. Wyraźny polifenizm (występowanie u obu płci barwniejszej szaty godowej i skromniejszej spoczynkowej). W szacie godowej ubarwienie czarne z z rdzawokasztanowymi bokami ciała. Po bokach głowy za oczami pęki żółtopomarańczowych piór. W szacie spoczynkowej ubarwienie ciemnoszare z jaśniejszymi bokami oraz z białym gardłem i bokami głowy, ale okolica oka ciemna, a przód szyi szary. W Polsce słabo rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje płytkie, zarośnięte jeziora i obficie zarośnięte stawy. Gniazdo zakłada na wodzie (pływająca platforma z roślin). Gniazduje kolonijnie. W okresie V-VI składa 3-4 jaja, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 20-22 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza jeden, czasem dwa lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-V i VIII-XI, zimuje w zachodniej Europie i basenie Morza Śródziemnego. Pożywienie: głównie bezkręgowce wodne (owady), rzadziej drobne ryby. Liczebność w Polsce szacowana na 4-5 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), graniczna dla rozwoju korzeni zawartość powietrza w glebie wynosi ok. 5%, przy optimum ok. 18–25%. Zniekształcone systemy korzeniowe są formowane przez krótsze korzenie szkieletowe, które nie zapewniają właściwego poziomu statyki drzew. Brak tlenu może być związany z pokryciem powierzchni gruntu warstwą nieprzepuszczalną, zagęszczeniem gleby, brakiem osłony gleby i niszczeniem jej struktury podczas ulewnych opadów deszczu, występowaniem w glebie warstw nieprzepuszczalnych, przesuszeniem gleby. Przedłużający się stan dużego uwodnienia gleby prowadzi do powstania warunków beztlenowych, które w rezultacie prowadzą do akumulowania się substancji toksycznych dla rośliny. Odwrotnym zjawiskiem, również powodującym niekorzystne zmiany w obrębie systemu korzeniowego, jest przesuszenie gleby, spowodowane często ograniczoną przestrzenią życiową, brakiem połączenia rejonu bryły korzeniowej z głębiej położonymi warstwami gleby oraz obniżeniem poziomu zwierciadła wody gruntowej.
Zobacz więcej...
(inżynieria leśna, hydrologia), cząsteczki o wymiarach przekraczających wymiary koloidów, tworzące w wodzie niestabilny, często niejednorodny układ, zwykle podlegający naturalnej sedymentacji. Zawiesiny mogą być substancjami mineralnymi (cząsteczki krzemionki, minerałów ilastych, wodorotlenków żelaza itp.) i organicznymi, w tym również mikroorganizmami. Zawiesiny występują głównie w wodach rzecznych, w wodach gruntowych mogą pojawiać się okresowo (roztopy, powodzie) lub przy zbyt intensywnym pompowaniu wody. Zawiesiny często mają silne zdolności sorpcyjne, sprawiające, że przy uwzględnianiu ich w analizie wody możemy uzyskać zmieniony skład chemiczny wody. Obecność zawiesiny w wodzie podwyższa jej mętność, ogranicza przezroczystość, może też wpływać na pojawienie się pozornego zabarwienia wód. ang. suspension
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Anemone – rodzaj z rodziny rodzaj z rodziny Ranunculaceae (jaskrowate), reprezentowany w Polsce przez 4 gatunki. Zawilec gajowy (Anemone nemorosa L.) – wczesnowiosenna bylina o długich, brunatnych i wałeczkowatych kłączach oraz łodydze, do 25 cm wysokości, z jednym okółkiem trzech 3-5-dzielnych, ogonkowych liści. Odcinki blaszki 3-wrębne, nierówno ząbkowane. Kwiaty na szczycie łodygi, zwykle pojedyncze, z okwiatem złożonym z 6 działek (3+3), białe, często spodem liliowo nabiegłe. Pospolita roślina w żyznych lasach liściastych, grądach, buczynach i łęgach z klasy Querco-Fagetea. Zawilec żółty (Anemone ranunculoides L.) różni się od z. gajowego przede wszystkim żółtymi działkami okwiatu oraz krótkoogonkowymi, prawie siedzącymi liśćmi. Kwiaty po 1 lub 2. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Fagetalia sylvaticae (żyzne i średnio żyzne lasy liściaste – łęgi, grądy, buczyny i żyzne jedliny, zboczowe lasy lipowo-jaworowe). Zawilec wielkokwiatowy (Anemone sylvestris L.) jest byliną z wrzecionowatym, krótkim kłączem, osiągającą wysokość do 40 cm. Liście 5-dzielne, odziomkowe na długich ogonkach, łodygowe po 3 w okółku, krótkoogonkowe. Kwiaty szczytowe, pojedyncze, duże (do 6 cm średnicy). Działki okwiatu białe. Gatunek ciepłolubny i światłożądny. Rośnie na siedliskach suchych i słonecznych, preferuje gleby zasobne węglan wapnia. Występuje na rozproszonych stanowiskach nizinnych, najczęściej na Wyżynie Małopolskiej i Lubelskiej oraz nad dolną Wisłą i Odrą, a także na Pojezierzu Mazurskim. Jest charakterystyczny dla ciepłolubnych muraw okrajkowych ze związku Geranion sanguinei. Zawilec narcyzowy (Anemone narcissifolia L.) osiąga wysokość do 80 cm, ma łodygę odstająco jedwabiście owłosioną i 3 liście łodygowe 3-dzielne i siedzące, usytuowane w jednym okółku pod kwiatostanem. Liście odziomkowe z blaszką 3-5-dzielną są długoogonkowe. Kwiaty po 3-8, na długich szypułkach, występują w szczytowym baldachowatym kwiatostanie. Działki okwiatu białe, od spodu różowawe. Gatunek górski, występuje w traworoślach, ziołoroślach i zaroślach krzewów liściastych piętra subalpejskiego.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 »
Wszystkich stron: 48
