Ilość znalezionych haseł: 21
(botanika leśna, ochrona roślin), w ujęciu projektu IPA (Important Platnt Areas) – teren o charakterze naturalnym lub półnaturalnym wyróżniający się wyjątkowym bogactwem botanicznym i/lub stanowiący siedlisko dla wyróżniającego się zestawu rzadkich, zagrożonych i/lub endemicznych gatunków roślinnych i/lub zbiorowisk roślinnych o dużej wartości botanicznej. Słowa „roślina” i „roślinny” obejmują tu swym znaczeniem poza dziko rosnącymi roślinami naczyniowymi, również mszaki i glony makrofityczne, a także grzyby wielkoowocnikowe, porosty i śluzowce. Ostoje roślinne są wyznaczane w ramach projektu IPA wpisanego w Europejską Strategię Ochrony Roślin z 2001 roku (European Plant Conservation Strategy). Celem projektu IPA jest identyfikacja obszarów najważniejszych z punktu widzenia zachowania różnorodności szaty roślinnej kontynentu. Sieć ostoi roślinnych nie konkuruje z żadnym z istniejących formalnie systemów ochrony obszarowej, takich jak krajowa sieć obszarów chronionych czy sieć Natura 2000. Nie jest też ograniczona ramami politycznymi czy administracyjnymi. Projekt nastawiony jest raczej na identyfikację i opis przy pomocy międzynarodowych kryteriów, obszarów ostojowych mających podstawowe znaczenie dla ochrony flory i roślinności Europy. Co ważne, odwołując się do znanych międzynarodowych standardów (jak obecność gatunków i/lub siedlisk z aneksów do Konwencji Berneńskiej czy Dyrektywy Siedliskowej), sięga zarazem do niewykorzystywanych dotychczas kryteriów, pozwalających na uwzględnienie różnorodności biologicznej o znacznie jednak szerszym znaczeniu. Przy typowaniu ostoi uwzględnia się bowiem różnorodność wszystkich grup roślin i grzybów. Proces typowania ostoi jest całości przedsięwzięciem krajowym prowadzonym w ramach określonych przez Kryteria IPA. W Polsce wyróżniono 116 ostoi IPA o łącznej powierzchni 2 117 000 ha (6,8% powierzchni kraju).
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), zgodnie z zapisami ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody art. 60 ust. 3 - regionalny dyrektor ochrony środowiska może ustalać i likwidować, w drodze decyzji administracyjnej:
1) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk roślin objętych ochroną gatunkową,
2) strefy ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną gatunkową,
3) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk grzybów objętych ochroną gatunkową.
Granice stref ochrony oznacza się tablicami z napisem, odpowiednio: „ostoja roślin”, „ostoja zwierząt” albo „ostoja grzybów” i informacją: „osobom nieupoważnionym wstęp wzbroniony”.
W strefach ochrony, bez zezwolenia regionalnego dyrektora ochrony środowiska zabrania się:
1) przebywania osób, z wyjątkiem właściciela nieruchomości objętej strefą ochrony oraz osób sprawujących zarząd i nadzór nad obszarami objętymi strefą ochrony, oraz osób wykonujących prace na podstawie umowy zawartej z właścicielem lub zarządcą;
2) wycinania drzew lub krzewów;
3) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli nie jest to związane z potrzebą ochrony poszczególnych gatunków;
4) wznoszenia obiektów, urządzeń i instalacji.
Rozporządzenia o ochronie gatunkowej zwierząt, roślin i grzybów określają: listy gatunków dla których mogą być wyznaczone strefy ochronne oraz wielkości stref dla poszczególnych gatunków. W przypadku zwierząt istnieje dodatkowy podział na strefy całoroczne i okresowe oraz terminy ochrony okresowej dla poszczególnych gatunków. Rejestr stref ochrony prowadzi regionalny dyrektor ochrony środowiska.
Aktualnie według rozporządzeń o ochronie gatunkowej z 2014 roku, strefy ochronne można tworzyć dla 12 gatunków roślin, 11 gatunków porostów (grzyby zlichenizowane) i 29 gatunków zwierząt oraz zimowisk, w których w ciągu 3 ostatnich lat choć raz stwierdzono ponad 200 osobników.
Zobacz więcej...
(siedliskoznawstwo leśne), Duży obszar leśny w północno-wschodniej części kraju, na pograniczu Polski, Litwy i Białorusi. W Polsce na terenie województwa podlaskiego, w granicach powiatów: augustowskiego, suwalskiego grodzkiego i ziemskiego oraz sejneńskiego. Puszcza Augustowska zajmuje rozległe tereny Równiny Augustowskiej a także płn.- wsch. część Kotliny Biebrzańskiej oraz środkowo- południowy fragment Pojezierza Wschodnio-Suwalskiego). Obszary leśne są głównie w zarządzie nadleśnictw Lasów: Suwałki, Pomorze, Szczebra, Płaska oraz Augustów. W granicach puszczy są także lasy Wigierskiego Parku Narodowego (powierzchnia ogólna 15,0 tys. ha, w tym 9,4 tys. ha lasów) oraz północno-wschodnie tereny Biebrzańskiego Parku Narodowego. Współczesny obszar Puszczy Augustowskiej na terytorium Polski to tereny leśne oraz przyległe do nich inne grunty w granicach określonych przez następujące miejscowości i obiekty liniowe: Kaletnik - Piotrowa Dąbrowa – Żubrówka Stara – Buda Ruska - Pomorze - Bierżniki – południowe obrzeża Jeziora Bałądź - granica państwa – Bartniki – Skieblewo – północno-wschodnie obrzeża Lipska - rzeka Biebrza – Kanał Augustowski - wschodnie obrzeża Augustowa – droga 664 – Dowspuda - Białe - droga 655 - południowe obrzeża Suwałk – Lipniak – Kaletnik. W opisanych granicach Puszczy Augustowskiej są między innymi jeziora: Necko, Dąbrówka, Krzywe, Wigry, Dowcień, Jurkowo, Pomorze, Sajno i Kolno; a poza granicami jeziora Żubrowo, Gremzydy, Głuche oraz Dmitrowo. Jest to obszar o powierzchni ogólnej 185 tys. ha, z czego ponad 110 tys. ha (ponad 60 %) zajmują lasy. Na obszarze P. Augustowskiej jest kilkanaście rezerwatów przyrody. Z jej areałem w znacznej części pokrywają się m.in. obszary Natura 2000 PLB 200002 Puszcza Augustowska i PLH 200005 Ostoja Augustowska Nazwa na mapie 'Polska mapa krajobrazowa' terenów leśnych w płn.-wsch. części województwa poddlaskiego, na wschód i płn-wsch. Augusowa
Zobacz więcej...
(siedliskoznawstwo leśne), Puszcza Borecka leży w północno-wschodniej Polsce, na Pojezierzu Ełckim, na terenie województwa warmińsko-mazurskiego w granicach gmin Kruklanki, Kowale Oleckie, Gołdap oraz Pozedrze. Ogólna powierzchnia tej puszczy podawana w literaturze szacowana jest na 18-23 tys. ha. W ujęciu historycznym obszar ten krótko opisał Zaręba (Zaręba, 1986). Za współczesny obszar puszczy uznać należy w szczególności trzy większe kompleksy w okolicach Kruklanek. W granicach największego – w jego cz. wschodniej są miejscowość Czerwony Dwór i Borki; w kolejnym, leżącym na zachód od poprzedniego, są lasy położone na północ od jez. Gołdapiwo, a trzecim – najmniejszym, lasy pomiędzy miejscowościami Kierzki i Boćwinka.
Współczesne granice w Puszczy Boreckiej wyznaczają miejscowości: Piłaki Wielkie - Grodzisko – Boćwinka – Dunajek - Zawady Oleckie - Rogajny - Jelonek – Orłowo – Możdżany – wch. i płn. obrzeża Jez. Gołdopiwo – Przerwanki – wsch. obrzeża Jez. Wilkus – Kuty - Piłaki Wielkie. W wymienionych granicach nie leży jest Jez. Gołdapiwo.
Opisywany teren pokrywa się w znacznym stopniu z terenami obszarów Natura PLH 280016 Ostoja Borecka oraz PLB 280006 Puszcza Borecka ; o
W przyjętych granicach jest to obszar o powierzchni 25 000 ha, z czego …% zajmują lasy.
Na omawianym terenie ….% lasów jest w zarządzie RDLP Białystok nadleśnictw Borki (obręb Przerwanki i Borki ), Czerwony Dwór (obręb Czerwony Dwór) oraz Olecko (do Puszczy Boreckiej zaliczono małą część obrębu Jucha I). Nazwa na mapie 'Polska mapa krajobrazowa' terenów leśnych w płn.-wsch. części województwa mazursko-warmińskiego, na płn. wch. od Gizycka
Zobacz więcej...
(siedliskoznawstwo leśne), Puszcza Goleniowska znajduje się w północno-zachodniej Polsce, na wschód od Zalewu Szczecińskiego, w województwie zachodniopomorskim na terenie powiatów goleniowskiego, miejskiego szczecińskiego – cz. płn., kamieńskiego i stargardzkiego. Jest to obszar położony głównie na Równinie Goleniowskiej; część zachodnia znajduje się na Równinie Nowogardzkiej, a część północna na Równinie Gryfickiej. Współczesny obszar Puszczy Goleniowskiej to tereny położone na wschód od Szczecina; których północną granicę stanowi drogę nr 108 na odcinku Piaski–Płoty, wschodnią droga nr 28 na odcinku Płoty – Nowogard, która dalej na południe biegnie do Lipnika, a następnie drogą nr 10 w okolice Szczecina do skrzyżowania z drogą nr 3. Zachodnią granicę puszczy wyznaczają wschodnie obrzeża zwartej zabudowy Szczecina, wschodni brzeg Odry - do Stepnicy. W centalnej części puszczy ,jest miasto Goleniów, od którego pochodzi jej nazwa. W przyjętych granicach jest to obszar* o powierzchni ogólnej około 145 tys. ha, w którym 80 tys. ha (55%) zajmują lasy, z czego 60% to lasy iglaste. Prawie wszystkie lasy są w zarządzie Lasów Państwowych, w granicach nadleśnictw: Rokita (obręby Golczewo, Rokita), Nowogard (obr. Czermnica i Nowogard) oraz Kliniska. Puszcza Goleniowska jest w granicach LKP Puszcze Szczecińskie. Charakteryzuje się interesującą przyrodą, na jej obszarze wyróżniono między innymi kilka obszarów obszary Natura 2000, z których największe powierzchniowo to Ostoja Goleniowska oraz Puszcza Goleniowska --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- * w latach 80. XX wieku Zaręba (1986) powierzchnię ogólną Puszczy Goleniowskiej oceniał na 63 tys. ha; powierzchnia puszczy podawana w literaturze to najczęściej to 60 - 63 tys. ha
Zobacz więcej...
1 2 »
Wszystkich stron: 2
