Ilość znalezionych haseł: 53
(Ochrona przyrody), siedlisko przyrodnicze zagrożone zanikiem na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, za którego ochronę Wspólnota ponosi szczególną odpowiedzialność z powodu wielkości jego naturalnego zasięgu mieszczącego się na terytorium tych państw.
W Polsce występują cztery leśne siedliska priorytetowe:
9180 Jaworzyny i lasy lipowo-klonowe na stokach i zboczach (Tilio platyphyllis-Acerion pseudoplatani)
91D0 Bory i lasy bagienne (Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis, Vaccinio uliginosi-Pinetum, Pino mugo-Sphagnetum, Sphagno girgensohnii-Piceetum i brzozowo-sosnowe bagienne lasy borealne)
91E0 Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe)
91I0 Ciepłolubne dąbrowy (Quercetalia pubescenti-petraeae).
W wielu dokumentach siedliska priorytetowe oznaczone są „gwiazdką” - *.
Zobacz więcej...
(Ekologia lasu, siedlisko i środowisko leśne), w skład środowiska leśnego wchodzą te same czynniki nieożywione (siedlisko) i ożywione (biocenoza), z których składa się ekosystem leśny w danym miejscu. Ekosystem i środowisko występują w tej samej przestrzeni. Jeśli jednak mówiąc o ekosystemie mamy na myśli jakiś fragment kompleksu leśnego i interesuje nas jego struktura i funkcjonowanie, o tyle w przypadku środowiska interesuje nas jakie warunki życia stwarza ten system dla osobników i populacji różnych gatunków tworzących biocenozę leśną.
Środowisko leśne (związane z danym ekosystemem leśnym) jest bardzo dynamiczne. Wszystkie organizmy, które je zasiedlają wpływają wzajemnie na siebie oraz na klimat i glebę, przez co układ ten w całej swej przestrzeni podlega pulsacji lub zmianom kierunkowym. Na przykład drzewa ocieniające zarówno siebie nawzajem, jak i dno lasu, zmieniają się przez cały czas, z wiekiem kształtując coraz to inne warunki klimatyczne. To rzutuje na podszyt, runo, aktywność edafonu czy warunki życia zwierząt w przestrzenie nad glebą. Podobne zależności występują w procesach fluktuacji, regeneracji czy sukcesji. Niekiedy pojęcie środowiska utożsamiane jest z pojęciem habitatu lub biotopu. W zasadzie biotop jest synonimem środowiska, ale jeśli jest określany jako siedlisko zmodyfikowane przez organizmy żywe (biocenozę), to jest to definicja niepełna. Biotop, w rozumieniu środowiska, jest siedliskiem modyfikowanym przez organizmy żywe wraz z bezpośrednimi wzajemnymi oddziaływaniami tych organizmów, tworzących biocenozę.
Problemy z terminologią ekologiczną biorą się głównie z tego, że nie jesteśmy w stanie objąć jednocześnie całej złożoności przyrody, której elementy są ze sobą ściśle powiązane i pozostają w wielostronnych sprzężeniach zwrotnych. Często zwracamy uwagę tylko na wybrany aspekt przyrodniczej rzeczywistości i usiłujemy go nazwać, używając pojęć w takim a nie innym kontekście. Złożoną rzeczywistość próbujemy ująć w proste schematy, rozpatrując na przykład oddzielnie czynniki ożywione i nieożywione, gdy tym czasem w ekosystemie są one ze sobą nierozerwalnie i dynamicznie powiązane.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), gleby morfologicznie podobnie do gleb murszowych, położone w terenie niskim, podmokłym lub płaskim, ale odwodnionym i skutkiem tego o przerwanym procesie bagiennym oraz postępującej humifikacji i mineralizacji murszu. W profilu glebowym występuje warstwa organiczna lub mineralno-organiczna, murszowa lub murszowata, która uległa już częściowo lub całkowicie humifikacji jako skutek odwodnienia, stanowiąc poziom diagnostyczny → melanic. Pod tym poziomem występuje poziom → gleyic. Miąższość poziomu → melanic wynosi co najmniej 30 cm i zawiera on poniżej 11,6% węgla organicznego (→ fotografia). Dopuszcza się w części tego poziomu zawartość C organicznego powyżej 11,6%. Obecność w części poziomu melanic warstwy murszu o zawartości węgla organicznego powyżej 11,6%, w granicach 11,6- 5,8% i poniżej 5,8% i miąższości poniżej 30 cm, jak również ich odczyn są podstawą wydzielania podtypów gleb murszowatych (→ rysunek). Gleby murszowate są kwaśne i lekko kwaśne. Odczyn w całym profilu wynosi pH w H2O poniżej 6,5. Tak ujęte właściwości geochemiczne tych gleb rozdzielają je od typu → czarne ziemie, które morfologicznie są do nich podobne. Właściwości geochemiczne gleb murszowatych dzielą je na odmiany eutroficzne, mezotroficzne i oligotroficzne. Odmiany eutroficzne tworzą siedliska lasu wilgotnego i lasu łęgowego. Są to potencjalne zbiorowiska niskich grądów (Tilio - Carpinetum circaeaetosum i astrantietosum) oraz łęgu wiązowo - jesionowego (Ficario – Ulmetum). Odmiany mezotroficzne gleb murszowatych to siedlisko olsu i lasu mieszanego bagiennego. Są to potencjalne zbiorowiska typowego olsu porzeczkowego (Ribo nigri – Alnetum) i olsu tofowcowego (Sphagno squarrosi – Alnetum). Odmiany oligotroficzne gleb murszowatych tworzą siedlisko boru mieszanego wilgotnego z potencjalną roślinnością trzęślicowego kontynentalnego boru mieszanego (Querco roboris - Pinetum molinietosum). Morfologię i pełną dokumentację tych gleb prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski i → Muzeum Gleb.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 »
Wszystkich stron: 4