Ilość znalezionych haseł: 279
(urządzanie lasu), wieki rębności, wyznaczające czas osiągania celu gospodarowania, określa się jako przeciętne wieki rębności dla głównych gatunków drzew w obrębach leśnych przyjmowane dla: sosny, świerka, jodły, dębu i buka na podstawie wykazu opracowanego przez Instytut Badawczy Leśnictwa, stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 36 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie zmian w „Instrukcji urządzania lasu” zaś dla pozostałych gatunków ustalane podczas KZP. Przyjęcie przeciętnego wieku rębności spoza dopuszczalnego zakresu może mieć miejsce w sytuacjach wyjątkowych; wymagana jest wtedy zgoda Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych na wniosek przewodniczącego KZP, zaopiniowany przez właściwy Zespół Ochrony Lasu.Przeciętne wieki rębności pozostałych gatunków drzew należy – w zasadzie – przyjmować według poprzedniego planu urządzenia lasu, z uwzględnieniem żyzności siedliska i stanu zdrowotnego, w następujących orientacyjnych wysokościach:1) modrzew, klon, jawor, jesion – około 100 lat;2) grab, lipa, brzoza, olsza – około 80 lat;3) osika, olsza odroślowa – około 60 lat;4) topola i olsza szara – około 40 lat.Przeciętny wiek rębności służy przede wszystkim do obliczenia cząstkowych etatów użytkowania rębnego według dojrzałości oraz sprecyzowania pożądanego stanu zasobów drzewnych na koniec planowanego okresu gospodarczego, szczególnie w lasach wielofunkcyjnych nadleśnictwa (gospodarstwo O oraz gospodarstwo G).
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), wieki dojrzałości rębnej drzewostanu lub wieki dojrzałości drzewostanu do odnowienia (zwane także indywidualnymi wiekami dojrzałości rębnej), określane są indywidualnie dla poszczególnych drzewostanów podczas taksacji na gruncie z uwzględnieniem rzeczywistego składu gatunkowego oraz kondycji drzewostanu, lub przyjmowane schematycznie w wielkości wynikającej wprost z przeciętnego wieku rębności przyjętego dla gatunku drzewa, który panuje w danym drzewostanie.
Uwaga: określanie indywidualnego wieku dojrzałości rębnej drzewostanu podczas taksacji zalecane jest przede wszystkim przy projektowaniu zróżnicowanych sposobów odnowienia, pozwala bowiem na odejście od ścisłego stosowania schematycznego podziału drzewostanów na: bliskorębne, rębne i przeszłorębne, w kierunku elastycznego projektowania terminu rozpoczęcia procesu odnowienia w drzewostanie: znacznie wcześniejszego – niż przeciętny wiek rębności gatunku panującego – np. w wypadku przebudowy, ale też znacznie późniejszego, np. w wypadku drzewostanu o dobrym stanie zdrowotnym pełniącego niezastąpioną funkcję w ekosystemie.
Indywidualny wiek dojrzałości rębnej drzewostanu określa się i zapisuje w opisie taksacyjnym z dokładnością do 10 lat, uwzględniając:
1) rzeczywisty skład gatunkowy drzewostanu (proporcjonalnie do przyjętych wieków rębności poszczególnych gatunków wchodzących w skład drzewostanu);
2) jakość techniczną gatunku panującego w drzewostanie (wyższy wiek przy dobrej jakości, niższy przy złej);
3) stopień uszkodzenia drzewostanu oraz zgodność składu gatunkowego drzewostanu z TD (wyższy przy składzie zgodnym w drzewostanach nieuszkodzonych, niższy przy składzie niezgodnym w drzewostanach uszkodzonych);
4) przyjęte okresy: odnowienia, uprzątnięcia lub przebudowy drzewostanu;
5) „Wytyczne w sprawie kryteriów i postępowania przy określaniu indywidualnego wieku dojrzałości do odnowienia drzewostanów”, zamieszczone jako załącznik 2 w rozdziale VIII IUL 2012.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), analizę stanu zasobów drzewnych (według obrębów leśnych oraz łącznie) należy przeprowadzić przez porównanie najważniejszych danych i statystyk z bieżącej (ostatniej) inwentaryzacji z uzyskanymi w wyniku poprzednich inwentaryzacji, a także odpowiednimi wielkościami prognozowanymi na koniec okresu obowiązywania sporządzanego planu urządzenia lasu. Najważniejsze dane oraz statystyki ujmowane są w tabeli XIII i dotyczą:
1) powierzchni leśnej (zalesionej i niezalesionej);
2) sumarycznej wielkości zasobów miąższości na powierzchni leśnej zalesionej i niezalesionej;
3) przeciętnej zasobności na 1 hektar według klas i podklas wieku drzewostanów;
4) przeciętnej zasobności na 1 hektar (iloraz wielkości z pkt 2 przez wielkość z pkt 1);
5) przeciętnego wieku drzewostanów, obliczanego jako średni ważony według wieków panujących poszczególnych drzewostanów (przy czym wagą jest powierzchnia tych drzewostanów, zaś dla gruntów leśnych niezalesionych przyjmuje się wiek 0);
6) uśrednionych przyrostów bieżących (spodziewanego – tabelarycznego oraz uzyskiwanego – użytecznego), odniesionych do jednego hektara oraz jednego roku;
7) przeciętnej miąższości użytków głównych (oddzielnie rębnych i przedrębnych) za okres obowiązywania planu urządzenia lasu, odniesionych do 1 hektara powierzchni leśnej (zalesionej i niezalesionej) oraz do 1 roku (iloraz pozyskanej miąższości – przeliczonej na miąższość brutto – przez powierzchnię zalesioną i niezalesioną z końca okresu oraz przez liczbę lat w okresie);
8) orientacyjnego średniego wieku rębności drzewostanów nadleśnictwa, obliczonego jako średnio ważony z przeciętnych wieków rębności przyjętych podczas KZP dla grup gatunków drzew w nadleśnictwie, przy czym wagą jest powierzchnia grup gatunków drzew o jednakowym wieku rębności.
Do określenia pożądanego kierunku rozwoju oraz pożądanego stanu docelowego zasobów drzewnych nadleśnictwa należy rozważyć wnioski wynikające z analizy gospodarki leśnej za okres obowiązywania dotychczasowego planu urządzenia lasu oraz wnioski z porównania, o którym mowa powyżej.
Analizę stanu zasobów drzewnych wraz z określeniem pożądanego docelowego stanu tych zasobów na koniec planowanego okresu gospodarczego sporządza się dla danego nadleśnictwa na podstawie wszechstronnie rozeznanych warunków przyrodniczych i ekonomicznych oraz przewidywanych przedsięwzięć gospodarczych, jak też ochronnych, dotyczących m.in. stopniowego zmniejszania istniejących różnic pomiędzy:
a) rzeczywistym i pożądanym, odpowiednio do siedliskowych typów lasu oraz siedlisk przyrodniczych, składem gatunkowym drzewostanów;
b) rzeczywistą i pożądaną, odpowiednio do wymagań trwałości lasów i ciągłości ich użytkowania, budową lasu oraz strukturą wiekową drzewostanów;
c) rzeczywistym i pożądanym, odpowiednio do wymagań stabilności lasu, stanem zdrowotnym i sanitarnym drzewostanów;
d) rzeczywistą i pożądaną, odpowiednio do wielkości użytecznego przyrostu bieżącego miąższości, wielkością zasobów miąższości drewna;
e) rzeczywistą i pożądaną, odpowiednio do możliwości produkcyjnych lasu oraz potrzeb pielęgnowania, przebudowy i odnowienia drzewostanów, podażą surowca drzewnego.
Do wyszczególnionych wyżej wymagań nie można zastosować znanych rozwiązań i obliczeń modelowych. Analiza stanu zasobów drzewnych, wraz z określeniem pożądanego docelowego stanu tych zasobów na koniec planowanego okresu gospodarczego, ma bowiem charakter indywidualnej ekspertyzy opisowej, do której można wprowadzić uzasadnioną korektę na każdym etapie planowania urządzeniowego.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), wiek drzewostanu utożsamiany jest w planowaniu urządzeniowym z wiekiem średnim gatunku panującego w drzewostanie i jest kryterium tworzenia wyłączeń taksacyjnych. Określa się go z reguły przez dodanie liczby lat, jakie upłynęły od czasu inwentaryzacji poprzedniego planu urządzenia lasu. Podobnie określa się wieki średnie dla grup generacyjnych oraz pozostałych gatunków drzew (współpanujących i domieszkowych). W wypadku dostrzeżenia błędów wiek należy sprawdzić i skorygować. Wiek ustala się z dokładnością:1) 1–2 lat w uprawach i młodnikach Ia klasy wieku,2) 2–4 lat w młodnikach Ib klasy wieku,3) 4–6 lat w drągowinach II klasy wieku,4) 6–10 lat w drzewostanach III i IV klasy wieku,5) 10–20 lat w drzewostanach starszych.W wypadku znacznej rozpiętości wieku drzew danego gatunku należy je podzielić na dwie lub więcej grup generacyjnych i, w zależności od udziału każdej z tych grup, podać skład gatunkowy oraz przeciętny wiek, np.: drzewostan jodłowy o rozpiętości wieku od 80 do 150 lat można podzielić na trzy grupy generacyjne: 80–100 lat, 100–130 lat, 130–150 lat, zaś w opisie taksacyjnym podać: np. 5 Jd 90 l, 3 Jd 120 l, 2 Jd 140 l.Jeżeli w drzewostanie wszystkie gatunki wykazują różnowiekowość, to dla każdego gatunku określa się wiek według zasad podanych wyżej. Przy określaniu średniego wieku nie należy brać pod uwagę wieku pojedynczych drzew młodszych lub starszych.W uprawach i młodnikach sztucznego pochodzenia, założonych w minionym okresie gospodarczym, wiek należy określać z dokładnością do 1 roku; wieku pojedynczych drzew starszych (przedrostów) oraz młodszych (pochodzących z poprawek i uzupełnień) nie należy brać pod uwagę. Wiek upraw trzeba określać według faktycznego wieku sadzonek (nie należy się kierować tylko rokiem założenia uprawy).W zestawieniach tabelarycznych wieki zestawia się w klasy, obejmujące okresy dwudziestoletnie, zapisywane cyframi rzymskimi (I, II, III, itd.), a klasy od I do V dzieli się na 10-letnie podklasy wieku, oznaczając je, w ramach klasy, literami: a, b.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), Metoda trzebieży opracowana przez Schaedelina, traktująca trzebieże jako cały system pielęgnacji drzewostanu, prowadzący od nalotu lub uprawy aż po wiek rębności, tak aby podczas każdej fazy rozwojowej przyrost odkładał się na najlepszych zarówno pod względem jakości, jak i potencjału wzrostowego i by do wieku użytkowania rębnego dotrwały drzewa technicznie bezbłędne, o pożądanych wymiarach, stanowiące o najwyższej wartości pozyskiwango surowca. Przygotowaniem do trzebieży jest stosowanie we wczesnych fazach wzrostu drzewostanu selekcji negatywnej tak, by wprowadzić do tyczkowiny i cienkiej drągowiny możliwie dużą liczbę drzew dorodnych, zwanych przez autora "kandydatami". Po wejściu drzewostanu w okres trzebieży przechodzi się do trzebieży o charakterze pozytywnym, wyrażającej się w wyborze i popieraniu drzew najlepszej jakości z górnej warstwy drzewostanu i o dużym przyroście, rozmieszczonych możliwie równomiernie w całym drzewostanie z jednoczesnym popieraniem biogrup drzew tworzących szkielet drzewostanu i majacych szansę przetrwania do wieku rębności. Realizuje się to przez systematyczne usuwanie drzew przeszkadzających prawidłowemu rozwojowi drzew najlepszych wraz z osłoną zapewniającą im stabilność.
Zobacz więcej...
(ekologia lasu, las-naturalny zbiornik węgla), wiek, związany z danym gospodarstwem drzewostanowym lub grupą gospodarstw drzewostanowych, z zastrzeżeniem gospodarstw drzewostanowych, w których odbywa się użytkowanie ciągłe lasu :1) drzewostanu o danym składzie gatunkowym, lub2) homogenicznej części tego drzewostanu, jeżeli składa się on z drzew w różnym wieku,uzasadniający – ze względu na zmniejszający się strumień użytków materialnych i użyteczności niematerialnych (produktów niematerialnych) - usunięcie lub rozpoczęcie usuwania w drodze wycinki wszystkich drzew tego drzewostanu lub jego homogenicznej części (wycinka drzewostanu starego pokolenia) w celu stworzenia warunków do dalszego rozwoju drzew, tworzących w nim drzewostan nowego pokolenia, lub w celu wyhodowania drzewostanu nowego pokolenia z uprawy leśnej, powstałej w drodze siewu, sadzenia lub doprowadzenia do samosiewu na powierzchni po wycince drzewostanu starego pokolenia (potocznie wiek rębności).
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), w planie urządzenia lasu do określania jakości wyróżnia się trzy grupy drzewostanów:1) uprawy otwarte, w wieku 1–10 lat, dla których – określa się jakość hodowlaną upraw otwartych;2) uprawy podokapowe (w tym na gniazdach po cięciu uprzątającym), młodniki oraz drzewostany niewymienione w pkt 3, dla których określa się dwucyfrową jakość na podstawie cech zdrowotności oraz cech wzrostu i rozwoju, nazywaną jakością hodowlaną drzewostanów;3) pozostałe drzewostany, w tym:a) rębne i starsze oraz niektóre bliskorębne, to jest zaliczane do drzewostanów rębnych i starszych, a od wieku rębności 90 lat także do połowy drzewostanów bliskorębnych (dotyczy drzewostanów o wieku gatunku panującego mniejszym od wieku rębności o 20 do 29 lat),b) zaliczone do klasy odnowienia (KO), do klasy do odnowienia (KDO) lub do budowy przerębowej (BP),c) kwalifikujące się do przebudowy pełnej, dla których określa się jakość techniczną drzew w drzewostanach.Jakość techniczną określa się także dla pojedynczych drzew zaliczonych do przestojów nasienników, przedrostów lub występujących na płazowinach.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), wartość użytkowa drzewostanu w planie urządzenia lasu określana jest wskaźnikami (cyframi) od 1 do 4, odrębnie dla grup rodzajowych drzew (gatunków iglastych i liściastych), w drzewostanach:
a) rębne i starsze oraz niektóre bliskorębne, to jest zaliczane, na podstawie kryteriów ujętych w tabeli, do drzewostanów rębnych i starszych, a od wieku rębności 90 lat także do połowy drzewostanów bliskorębnych (dotyczy drzewostanów o wieku gatunku panującego mniejszym od wieku rębności o 20 do 29 lat),
b) zaliczone do klasy odnowienia (KO), do klasy do odnowienia (KDO) lub do budowy przerębowej (BP),
c) kwalifikujące się do przebudowy pełnej, dla których określa się jakość techniczną drzew w drzewostanach,
a także dla pojedynczych drzew zaliczonych do przestojów nasienników, przedrostów lub występujących na płazowinach, według kryteriów podanych w tabeli wskaźników jakości technicznej drzew w drzewostanach.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), część planistyczno-prognostyczna planu urządzenia lasu dotycząca sformułowania celów oraz zadań ochronnych i gospodarczych, a także sposobów realizacji tych zadań, w tym: wykazy i zestawienia przewidywanych czynności ochronnych oraz gospodarczych, prognozy, symulacje, a także programy wraz z odpowiednimi mapami i syntetycznym opisaniem ogólnym.Ze względu na brak jednoznacznych modeli, metod oraz matematycznych formuł planowania i prowadzenia trwale zrównoważonej, wielofunkcyjnej gospodarki leśnej należy w planie urządzenia lasu konkretnego nadleśnictwa wykorzystywać pomocniczo wszystkie uznane dotąd wskaźniki i metody dotyczące regulacji zasobów drzewnych oraz pozyskania drewna (w tym przeciętny wiek drzewostanów, średni wiek rębności gatunku panującego, średni przyrost, podział na gospodarstwa, obliczenia wynikające z formuł matematycznych itp.) bacząc jednak, aby nie przypisywać im cech, których nie mają, szczególnie aby nie nadawać im cechy obligatoryjności, która może stać w sprzeczności ze współcześnie rozumianymi wartościami dotyczącymi różnorodności biologicznej, ochrony przyrody oraz elastycznego gospodarowania w lasach.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), w pracach taksacyjnych powierzchnie próbne kołowe mające charakter czasowy, jednak do celów kontrolnych powinny być oznaczone w terenie. Usytuowanie powierzchni należy przedstawić na szkicu, podając współrzędne odczytane z odbiornika GPS i/lub domiary do punktów charakterystycznych.
W drzewostanach dwuwarstwowych o dużej liczbie drzew w dolnej warstwie dopuszcza się zakładanie powierzchni koncentrycznych o dwóch promieniach. Obszar poszczególnych powierzchni koncentrycznych wynika z wieku drzew górnej i dolnej warstwy. W drzewostanach KO i KDO powierzchnie kołowe lokalizuje się poza gniazdami.
Przyjmuje się następujące wielkości powierzchni próbnych w klasach i podklasach wieku:
1) IIa – 0,005 ha (promień r = 3,99 m),
2) IIb – 0,01 ha (promień r = 5,64 m),
3) IIIa i IIIb – 0,02 ha (promień r = 7,98 m),
4) IVa i IVb – 0,03 ha (promień r = 9,77 m),
5) Va i Vb – 0,04 ha (promień r = 11,28 m),
6) VI i starsze oraz KO, KDO i BP – 0,05 ha (promień r = 12,62 m).
Kształt powierzchni w zasadzie kołowy; w drzewostanach młodych, w których widoczne są rzędy, kształt powierzchni może być prostokątny.
W wypadku zakładania powierzchni kołowej na stoku przed jej założeniem określa się kąt nachylenia terenu w celu zachowania przyjętych wielkości powierzchni w rzucie poziomym; zależnie od stopnia nachylenia stoku koryguje się promień powierzchni.
Na powierzchniach próbnych mierzy się pierśnice wszystkich drzew żywych, wysokość wybranych drzew żywych poszczególnych gatunków (z wyróżnieniem warstw wiekowych tych gatunków), a dodatkowo – jeżeli tak wynika z ustaleń KZP – odpowiednie wymiary drewna martwego. W razie potrzeby koryguje się wiek określony dla danego drzewostanu w opisie taksacyjnym.
Pomiarem pierśnic – o zmiennym kierunku pomiaru (wyskalowane ramię średnicomierza zawsze w kierunku środka powierzchni) – należy objąć wszystkie drzewa o pierśnicy od 7 cm wzwyż, z dokładnością do 1 mm, pamiętając o stosowaniu zrektyfikowanych średnicomierzy oraz o zaznaczeniu drzew pomierzonych (poziomym znakiem na korze, na wysokości pomiaru).
Wiek drzewa na powierzchni kołowej przyjmuje się według określonego w opisie taksacyjnym, uzyskanym z SILP-LAS; jeżeli jednak na powierzchni występują znaczne różnice wiekowe, to wiek dla poszczególnych gatunków oraz dla grup wiekowych w ramach tych gatunków określa się zgodnie z zasadami stosowanymi w taksacji leśnej.
Mając wiek i wysokość drzewa, określa się jego bonitację.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), kategoria w rodzaju użytków gruntowych „lasy”, do której – zgodnie z zasadami ewidencji gruntów w Lasach Państwowych – zalicza się grunty: w produkcji ubocznej, do odnowienia, pozostałe grunty leśne niezalesione i nieprzewidywane do odnowienia. Opisy taksacyjne gruntów leśnych niezalesionych (bez gruntów związanych z gospodarką leśną) sporządza się na takich samych formularzach, jakie obowiązują dla gruntów zalesionych, podając:1) dane adresowe, wielkość powierzchni i grupę użytków gruntowych;2) opis siedliska oraz TD;3) główną funkcję lasu, strefę uszkodzeń gospodarstwo i wiek rębności określony dla głównego gatunku TD;4) opis występujących drzew (podobnie jak przedrostów, przestojów lub nasienników na gruntach zalesionych) oraz krzewów (podobnie jak podszytu na gruntach zalesionych), z zastrzeżeniem, że na plantacjach choinek lub krzewów oraz na płazowinach należy również zapisywać wskaźnik zadrzewienia (na plantacjach także jakość);5) ewentualne kępy oraz osobliwości przyrodnicze;6) wskazania gospodarcze.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 »
Wszystkich stron: 19
