badylarka

(zoologia leśna, ssaki), (Micromys minutus Pallas, 1771) gryzoń z rodziny myszowate (Muridae) w podrodzinie Murinae, z rodzaju badylarka (Micromys). Najmniejszy gryzoń na świecie. Masa ciała dorosłych osobników wynosi 5-10 g, długość ciała 50-75 mm, długość ogona 40-68 mm, długość tylnej stopy 12-16 mm. Ogon krótszy od ciała, słabo owłosiony od spodu, pełni rolę organu chwytnego. Uszy krótkie (7-10 mm), nieznacznie wystają z futerka, z klapką. Klapka - trójkątny fałd skórny na zewnętrznym brzegu ucha, może zamykać ucho. Średnica gałki ocznej około 3 mm. Ubarwienie ciała zmienne. Zwykle grzbiet i boki ciała cynamonowo-rude, czasem jaskraworude lub czerwonorude z brunatnym albo szarym odcieniem. Spód ciała zawsze jasny - białawy, żółtawy lub szary. Ogon dwubarwny. Długość czaszki 15-17,8 mm. Zębów 16, wzór zębowy 1003. Na diastemie możliwe występowanie słabo wykształconych kostnych guzków. Badylarka zamieszkuje wilgotne łąki turzycowe, zarośla nad brzegami wód, pola, rzadziej lasy. Chętnie przebywa wśród wysokich traw. Doskonale się wspina, posługując się przy tym ogonem. Dobrze biega, dobrze skacze, potrafi pływać, ale pływa niechętnie. Aktywność wielofazowa, w 2/3 dzienna. Pokarm zróżnicowany, zależnie od pory roku: wiosną - zielone części roślin, latem - głównie bezkręgowce, jesienią i zimą - nasiona roślin oleistych, zbóż, chwastów i drzrew. Gniazdo kuliste z łodyg i liści traw i innych roślin, zawieszone między źdźbłami traw ponad ziemią. Rozród IV-X. Liczba miotów: 2-4, liczba młodych w miocie: 3-7. Brak rozrodu zimowego. Maksymalna długość życia w warunkach naturalnych 16-18 miesięcy, przeciętna długość życia dużo krótsza, w hodowli 2-4 lata. Wrogowie naturalni: drobne ssaki drapieżne, sowy, ptaki drapieżne, krukowate. Objęta ochroną gatunkową częściową.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Kowalski K. i Ruprecht A. L. 1984. Rodzina: myszowate - Muridae. W: Z. Pucek (red.) Klucz do oznaczania ssaków Polski: 194-220. Wydawnictwo Naukowe PWN. 
Wilson D. E. & Reeder D-A M. (eds.) 2005. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference [on-line]. Johns Hopkins University Press, Baltimore. [dostęp 24 listopada 2013] 
Rozporządzenie ministra środowiska z dnia 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt. D.U. 2011 nr 237 poz. 1419

Publikacje powiązane tematycznie

Mitchell-Jones A. J., Amori G., Bogdanowicz W., Krystufek B., Reijnders P. J. H., Spitzenberger E., Stubbe M., Thissen J. B., Vohralik V., Zima J. (eds.) 1999. Atlas of European mammals. Academic Press, London.
Kubik J. 1952. Biologische und morphologische Untersuchungen über die Birkenmaus in Naturschutzpark von Białowieża. Ann.Univ.M.Curie-Skłodowska, Sect.C 7(1): 1-63.
Jędrzejewska B. i Jędrzejewski W. 2001. Ekologia zwierząt drapieżnych Puszczy Białowieskiej. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.