bór sosnowy nadmorski

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o naukowej nazwie Empetro nigri-Pinetum Wojt. 1964, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion. Występuje tylko w wąskim pasie nadmorskim o szerokości od kilkuset metrów do 1-3 km, wyjątkowo do ok. 5 km (okolice Łeby) lub 8 km (wyspa Uznam), głównie na mierzejach.  Siedliska stanowią piaski luźne pochodzenia morskiego, najczęściej przewiane piaski na mierzejach, tworzące „szare wydmy”, ale również piaski nawiane na klifowe wybrzeża utworzone z utworów piaszczysto-gliniastych pochodzenia lodowcowego, gleby – arenosole (siedliska najuboższe), bielicowe właściwe i bielice właściwe (siedliska świeże), glejobielicowe  murszaste i torfiaste (siedliska wilgotne). Drzewostan buduje sosna oraz pojedynczo brzoza brodawkowata, ma zwarcie umiarkowane, a drzewa są często nisko ugałęzione o zdeformowanych koronach przez wiatry wiejące od morza. Warstwa krzewów obejmuje podrost sosny i brzozy z jarzębiną, wierzbą piaskową oraz w postaci wilgotnej także woskownicą europejską. W runie występuje tajęża jednostronna, zimoziół północny, listera sercowata, gruszyczka jednokwiatowa (gatunki charakterystyczne) oraz borówka czarna, brusznica, łochynia, bażyna, wrzosiec bagienny, wrzos pospolity, śmiałek pogięty i paprotka zwyczajna. Warstwa porostowo-mszysta jest dobrze rozwinięta; w postaci suchej dominują krzaczkowate porosty, w postaci świeżej mchy typowe (jak w innych borach), w postaci wilgotnej mchy z udziałem torfowców. Bór sosnowy nadmorski zwany jest także nadmorskim bórem sosnowym lub nadmorskim bórem bażynowym.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Matuszkiewicz J.M. 2007. Zespoły leśne Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.