bór sosnowy suchy

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny w typie siedliskowym boru suchego z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion o zasięgu obejmującym niziny i wyżyny, z wyjątkiem obszarów nadmorskich, gdzie występują bory bażynowe, przede wszystkim jednak zachodnie i środkowe części kraju. Stosunkowo najliczniej występuje w Borach Tucholskich oraz w Puszczach: Noteckiej, Kozienickiej, Solskiej i Zielonej Kurpiowskiej. Typowe warunki to skrajnie ubogie i suche siedliska piaszczyste, najczęściej piaski wydmowe, rzadziej piaski i żwiry akumulacji wodnolodowcowej, czyli sandry oraz piaski rzecznych tarasów akumulacyjnych, a gleby – arenoslole: inicjalne, właściwe i bielicowane. Drzewostan buduje niemal wyłącznie sosna, rzadko brzoza brodawkowata. Z krzewów zdarza się czasami jałowiec. Warstwa zielna jest słabo wykształcona, i składa się przede wszystkim z borówki brusznicy i traw, np. szczotlichy siwej lub kostrzewy owczej. Obficie wykształcona jest natomiast warstwa przyziemna, nadająca wyraźne piętno fizjonomii zespołu. Gatunki charakterystyczne – liczne porosty, zwłaszcza chrobotki, np.: leśny, widlasty, wysmukły, najeżony oraz wątrobowiec piórecznik rzęskowy. Ponadto często występują mchy: widłoząb zwodny, rokiet cyprysowaty, bielistka siwa i porost – płucnica kolczasta. Bór sosnowy suchy zwany jest także borem chrobotkowym.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Matuszkiewicz J.M. 2007. Zespoły leśne Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.