brzezina bagienna

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny w typie boru mieszanego bagiennego o nazwie naukowej Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis Libbert 1933, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion, występujący w północno-zachodniej części Polski. Zasiedla zagłębienia terenu o wysokim poziome wód gruntowych, na podłożu piaszczystym lub piaszczysto-gliniastym z powierzchniową warstwą torfu typu przejściowego lub murszu; często są to brzegi zatorfionego zagłębienia, w którego centrum występuje bór bagienny. Czasami brzezina bagienna jest zespołem samodzielnie zajmującym płytkie zagłębienia albo wchodzi w kompleks z olsami lub acydofilnymi lasami brzozowo-dębowymi. Najczęściej występuje na glebach torfowych torfowisk przejściowych. Drzewostan niemal czysto brzozowy z wyraźną przewagą brzozy omszonej nad brodawkowatą; w domieszce zwykle olsza czarna i sosna. Warstwa krzewów dobrze rozwinięta zwykle z udziałem kruszyny, podrostu brzóz, wierzby uszatej oraz miejscami woskownicy europejskiej. Warstwa zielna zróżnicowana w zależności od wilgotności gleby, w miejscach podtopionych zdominowana przez trawy – trzęślicę modrą i trzcinnik lancetowaty, natomiast w miejscach bardziej suchych ma postać krzewinkową z borówką czarna, brusznicą, borówką bagienną, bagnem zwyczajnym, oprócz których występują między innymi: widłak jałowcowaty, nerecznice – szerokolistna i krótkoostna oraz śmiałek pogięty. W miejscach podtopionych występują torfowce oraz płonnik pospolity; ponadto częste są mchy spotykane w innych zbiorowiskach borowych, takie jak: rokiet pospolity, gajnik lśniący i  płonnik strojny.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Matuszkiewicz J.M. 2007. Zespoły leśne Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.