buczyna żyzna sudecka

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Dentario enneaphyllidis-Fagetum Oberd. 1953, z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Żyzny las bukowy występujący w typowej postaci w piętrze regla dolnego Sudetów, a poza tym na Pogórzu i Przedgórzu Sudeckim oraz w niektórych zachodnich rejonach wyżyn. Zajmuje siedliska związane z bogatym, zasadowym podłożem skalnym, zwykle na sylurskich lub kambryjskich łupkach, karbońskich szarogłazach, permskich melafirach i łupkach oraz paragnejsach, na których wykształcają się średnio głębokie i głębokie górskie gleby brunatne. W drzewostanie panuje buk, a zazwyczaj niewielki udział  mają w nim: jodła, świerk oraz jawor i wiąz górski. W runie dominują dwuliścienne byliny, takie jak: marzanka (przytulia) wonna, gajowiec żółty, zawilec gajowy, konwalijka dwulistna, szczawik zajęczy, szczyr trwały, kopytnik pospolity oraz żywce – bulwkowaty i dziewięciolistny. Z traw występują między innymi: kostrzewa leśna, jęczmieniec, wiechlina gajowa, prosownica rozpierzchła, a w uboższych postaciach także trzcinnik leśny. Paprocie najczęściej reprezentowane są przez nerecznice – samczą, krótkoostną i szerokolistną oraz wietlicę samiczą i zachyłkę trójkątną. Do najczęstszych mchów należą: żórawiec falisty,  dzióbkowiec  Zettrestedta i płonnik strojny.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Matuszkiewicz J.M. 2007. Zespoły leśne Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.