Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej

buczyny storczykowe

(botanika leśna, fitosocjologia), zbiorowiska leśne z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae, związku Fagion sylvaticae oraz podzwiązku Cephalanthero-Fagenion. Ciepłolubne lasy występujące na glebach bogatych w węglan wapnia – rędziny lub pararędziny. Typowe płaty związane są z wychodniami starych skał wapiennych, choć zbiorowiska takie mogą się rozwijać także na glebach wytworzonych na kredzie jeziornej, trawertynach lub glebach wzbogaconych w wapń przez eoliczne nanoszenie pyłu marglistego. W typowych postaciach drzewostan jest bukowy, w górach niekiedy również bukowo-jodłowy lub nawet jodłowy. Charakterystyczny jest stały udział kilku gatunków storczyków, a także gatunków ciepłolubnych, wiążących ten typ buczyn z ciepłolubnymi dąbrowami. W Polsce stwierdzono występowanie buczyny storczykowej w kilku izolowanych rejonach – w Tatrach Zachodnich, Pieninach, na terenie Małopolski, w Sudetach, na Pomorzu oraz na klifie wyspy Wolin. Wyróżnia się następujące zespoły: pienińską buczynę storczykową (Carici albae-Fegetum Panc.-Kotej. in W.Mat. 2001), małopolską buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Cruciata glabra), sudecką buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Hypericum maculatum), kaszubską buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Cypripedium calceolus) i nadbałtycką buczynę storczykową (Cephalanthero rubrae-Fagetum Piotr. et  Olacz. 1978). Buczyny storczykowe zwane są także ciepłolubnymi buczynami storczykowymi.  

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Perzanowska J. 2004. Ciepłolubne buczyny storczykowe (Cephalanthero-Fagenion). W: W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. Red. J. Herbich. Ministerstwo Środowiska, Warszawa: 82-86.

Zdjęcia

Rysunki

Tabele

Mapy

Filmy

Pliki

Indeks alfabetyczny:

POPRZEDNI NASTĘPNY

Indeks tematyczny:

POPRZEDNI NASTĘPNY



Zgłoś uwagę do hasła

Maksymalny rozmiar: 5MB
Kontakt

Szybki kontakt