ciepło gleby

(gleboznawstwo leśne), źródłem ciepła dostarczanego do powierzchni gleby jest energia słoneczna. Ilość ciepła wchodzącego do gleby jest niewielka i wynosi kilka do kilkanaście procent ilości ciepła jaka dociera do jej powierzchni. Przenoszenie ciepła w glebie odbywa się w kierunku pionowym przez przewodzenie, promieniowanie, ruch wody lub powietrza, zmiany stanu skupienia. Najwięcej energii cieplnej przenoszona jest przez przewodnictwo. Ze względu na dobowy cykl dopływu energii słonecznej do powierzchni gleby, akumulacja ciepła w glebie w dzień jest z reguły dodatnia, a w nocy ujemna. W okresie wiosenno-letnim następuje nagrzewanie gleby, a w okresie jesienno-zimowym jej ochładzanie. Gleby suche, porowate o małej pojemności cieplnej (piaski, lessy) szybko się nagrzewają i szybko stygną i noszą nazwę gleb ciepłych. Przeciwieństwem są gleby zwięzłe, wilgotne i ciężkie ogrzewające się wolniej, nazywane glebami zimnymi.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.

Publikacje powiązane tematycznie

Bednarek R., Dziadowiec H., Pokojska U., Prusinkiewicz Z. 2004. Badania ekologiczno-gleboznawcze. PWN Warszawa.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV. Powszechna encyklopedia PWN. Warszawa: PWN, 2010.