CMYK

(geomatyka), (akronim z ang.: Cyan, Magenta, Yellow, Black) Sposób opisu barwy obrazów cyfrowych używany najczęściej w druku (gdzie najważniejszą rolę odgrywa pochłanianie światła przez farbę drukarską), polegający na podaniu liczbowego natężenia każdego z czterech podstawowych kolorów: niebiesko-zielony (C – z ang.: cyan), czerwono-niebieski (M – z ang.: magenta), blada żółć (Y – z ang.: yellow), niezbyt głęboka czerń (z ang.: black – oznaczona literą K dla odróżnienia od blue – niebieski w systemie RBG), zgodnie z zasadą przyporządkowania liczbowej wartości piksela do jasności jednego z tych czterech kolorów podstawowych. Wartości poszczególnych składowych są znormalizowane i przypisywane do odcieni danej barwy na zasadzie kombinacji.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

„Słownik geomatyczny” zawarty w publikacji „Geomatyka w Lasach Państwowych – Część II. Poradnik praktyczny”, CILP, Warszawa 2013 r.