(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), dekompozycja jest przejawem oddychania organizmów w ekosystemach, rozkład wielkocząsteczkowych związków organicznych, wyprodukowanych przez organi¬zmy samożywne, na proste związki nieorganiczne: dwutlenek węgla, wodę, jony wodorowe, aniony i kationy, z uwolnieniem energii cieplnej, z udziałem tlenu. Dekompozycje realizują wszystkie organizmy żywe. Rośliny dekomponują połowę zsyntetyzowanych przez siebie związków organicznych, konsumenci i destruenci doprowadzają do formy mineralnej większość pobranej z otoczenia materii organicznej. Częściowa, powolna dekompozycja dokonuje się również bez udziału organizmów żywych, pod wpływem działania tlenu atmosferycznego; pożary lasów i stepów również są formą dekompozycji biomasy. Ostatecznej dekompozycji największej części materii organicznej wyprodukowanej w biosferze dokonują destruenci, czyli organizmy odżywiające się martwą materią organiczną i dokonujące jej częściowej lub ostatecznej mineralizacji. Dekompozycja jest procesem wieloetapowym, nie zawsze doprowadzającym do pełnej mineralizacji. Produktami niepełnego rozkładu materii organicznej są m.in. kwasy humusowe, w wodach także wolne cukry i lipidy. Na lądach produkty niepełnego rozkładu materii organicznej wchodzą w skład gleby jako próchnica (humus), w oceanach i głębokich jeziorach większość zdegradowanej materii organicznej pozostaje w formie rozpuszczonej, zawiesina osadza się na dnie, gdzie w warunkach beztlenowych tworzy się tzw. sapropel.
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.
Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.