W leśnym budownictwie drogowym dominują technologie polegające na stosowaniu konstrukcji składających się z kilku warstw kruszyw. Bez zastosowania spoiwa (np emulscji asfaltowej) konstrukcje te, przy dużym obciążeniu ruchem mają tedndencje do koleinowania. Emulsja jest dyspersją małych cząsteczek jednej cieczy w drugiej, w tym wypadku asfaltu w wodzie. Emulsje zawierają 20-30% wody. Pełną wytrzymałość nawierzchnia uzyskuje po całkowitym odparowaniu wody (i właściwie dopiero wtedy może być użytkowana).
W warunkach leśnych emulsja asfaltowa umożliwia wzmocnienie konstrukcji poprzez stabilizację kruszywa powierzchniowo lub wgłębnie. W zależności od zastosowanego rodzaju stabilizacji i poniesionych kosztów uzyskuje się różne parametry nawierzchni.
Przy stosunkowo niskich nakładach finansowych można stabilizować konstrukcję istniejącą lub nową. Zastosowanie emulsji jest zasadne szczególnie na drogach silnie eksploatowanych Zaletą tej technologii jest szybkość realizacji inwestycji, szczególnie, gdy modernizuje się istniejącą już drogę z kruszywa łamanego.
W przypadku stabilizacji wgłębnej konieczne są maszyny drogowe przeznaczone do ciężkich prac drogowych, czyli recyklery samobieżne lub agregowane z ciągnikami wysokiej mocy (wyposażonymi w skrzynie biegów z przełożeniami pełzającymi).
Gaweł I., Kalabińska M., Piłat J. (2014). Asfalty drogowe. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności sp. z o.o. Warszawa.