epoka brązu

(gleboznawstwo leśne), okres w prehistorii, następujący po epoce kamienia, a poprzedzający epokę żelaza. Najwcześniejsze wykopaliska z tej epoki pochodzą z południowego Kaukazu i z obszaru Morza Egejskiego, następnie z Egiptu i Bliskiego Wschodu. Za początek epoki brązu przyjmuje się umownie rok 3400 p.n.e., w Europie Południowej 2800 p.n.e., na terenach wschodnich Niemiec i zachodniej Polski 2200 p.n.e. Koniec epoki brązu przypada na lata 1000 – 700 p.n.e. Nazwa epoki pochodzi od używanych wówczas powszechnie narzędzi z nowo wprowadzonego surowca – brązu, czyli stopu miedzi z cyną, jak: siekiery, dłuta, młoty, motyki, sierpy, noże i inne.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Gedl M. 1985. Epoka brązu i wczesna epoka żelaza w Europie, Wydawnictwo UJ. Kraków.

Publikacje powiązane tematycznie

Gedl M. 1985. Epoka brązu i wczesna epoka żelaza w Europie, Wydawnictwo UJ. Kraków.
Mojski E. J. 2005. Ziemie polskie w czwartorzędzie. PIG Warszawa.