epoka żelaza

(gleboznawstwo leśne), okres dziejów w prehistorii następujący po epoce brązu, w której żelazo stało się głównym surowcem w wytwarzaniu narzędzi. Żelazo jest materiałem znacznie bardziej dostępnym niż brąz. Najpopularniejszą odmianą żelaza w starożytności były tzw. rudy darniowe o zawartości żelaza od 30% do 50%. Były łatwo dostępne, bo występowały one przy powierzchni. Do dziś można spotkać płytkie pokłady żelaza występujące jako → ruda darniowa, a nawet gleby z jej nazwą (→ gleba gruntowoglejowa z rudą darniową). Żelazo otrzymywano poprzez wytapianie w dymarkach. Do Europy żelazo dotarło już w epoce brązu przez tereny półwyspu Bałkańskiego oraz Kaukaz.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Powszechna encyklopedia PWN. Warszawa: PWN, 2010.

Publikacje powiązane tematycznie

Powszechna encyklopedia PWN. Warszawa: PWN, 2010.
Mojski E. J. 2005. Ziemie polskie w czwartorzędzie. PIG Warszawa.