(Gleboznawstwo leśne), faza gazowa gleby, trzeci komponent trójfazowego jej układu, to powietrze wypełniające wolne przestrzenie w glebie, nie zajęte przez wodę. Powietrze glebowe jest niezbędne do prawidłowego zaopatrzenia w tlen korzeni roślin i zwierząt glebowych. Procesy oddychania mikroorganizmów glebowych i korzeni roślin składają się na aktywność respiracyjną gleby. Jest ona uzależniona od wilgotności, temperatury, dostępności składników, w tym materii organicznej, ilości i jakości roślin i ich aktywności życiowej związanej np. w lasach z typem siedliska. Skład chemiczny powietrza glebowego różni się od składu powietrza atmosferycznego. O ile procentowy udział tlenu w powietrzu atmosferycznym i glebowym jest zbliżony, to zawartość dwutlenku węgla w powietrzu glebowym jest kilkakrotnie większa niż w powietrzu atmosferycznym. Wynika to z intensywności procesów życiowych drobnoustrojów i zwolnionego tempa mieszania się powietrza z tych dwóch ośrodków. W powietrzu glebowym stwierdzono niewielkie ilości zredukowanych form połączeń gazowych, jak etylen, N2O. Człowiek stosuje od dawna różne zabiegi agrotechniczne i melioracyjne dla poprawy natlenienia gleby.
Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.
Bednarek R., Dziadowiec H., Pokojska U., Prusinkiewicz Z. 2004. Badania ekologiczno-gleboznawcze. PWN Warszawa.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.
Powszechna encyklopedia PWN. Warszawa: PWN, 2010.