fluktuacja biocenoz leśnych

(ekologia lasu, dynamika biocenoz leśnych), fluktuacja biocenozy leśnej związana jest głównie z fluktuacją jej fitocenozy (a zwłaszcza drzewostanu), której towarzyszy fluktuacja zoocenozy. Jest to proces przebiegający w nierównomiernych cyklach, wynikających z biologicznego wieku drzew. Stabilizuje on biocenozę (zapewnia dynamiczną równowagę) w końcowym stadium jej sukcesji. W naturalnej, klimaksowej fitocenozie najsłabsze (zazwyczaj najstarsze) drzewa lub ich grupy (znajdujące się w różnych miejscach biochory) stopniowo zamierają, odsłaniając zajmowany dotychczas fragment dna lasu. W miejscu tym, korzystając z lepszego dostępu do światła i wody, rozwija się z lokalnych propagul płat roślinności leśnej, z runem, podszytem i drzewami, z których ostatecznie prawdopodobnie tylko jedno z nich wypełni w biochorze przestrzeń po swoim poprzedniku. Tam gdzie przedtem rósł buk może pojawić się jodła, ale w innym płacie na miejscu jodły może pojawić się buk. W ten sposób biomasa i skład gatunkowy całej fitocenozy pozostają przez setki lat w równowadze z warunkami środowiska, kształtowanymi przez klimat, glebę i ukształtowanie terenu. Dzięki fluktuacji biocenoza może się też ewolucyjnie dostosowywać do zmian środowiska, przebiegających w dłuższym czasie, na przykład do globalnego oziębiania lub ocieplania się klimatu.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Jerzy Modrzyński (z wykorzystaniem: Faliński J.B. (2001): Przewodnik do długoterminowych badań ekologicznych. PWN. Warszawa;
Falińska K. (2004): Ekologia roślin. PWN, Warszawa)

Publikacje powiązane tematycznie

Falińska K. (2004): Ekologia roślin. PWN, Warszawa.;
Faliński J.B. (2001): Przewodnik do długoterminowych badań ekologicznych. PWN. Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.