fosfor, fosfor glebowy

(Gleboznawstwo leśne), fosfor (P) jest niemetalem. W wodzie jest prawie nierozpuszczalny, słabo rozpuszcza się w etanolu i chloroformie, dobrze w dwusiarczku węgla. Fosfor obok azotu (N) i potasu (K) jest jednym z trzech głównych makroelementów potrzebnych do życia roślin. Fosfor wchodzi w skład kości, kwasów nukleinowych oraz wielu związków przekazujących energię na poziomie molekularnym, takich jak ATP. Rośliny pobierają fosfor przede wszystkim w postaci rozpuszczonych w wodzie jonów fosforanowych. Niedobór fosforu dostępnego dla roślin powoduje u nich różnego rodzaju objawy niedożywienia – spowolnienie wzrostu, rachityczność, mniejszą ilość syntetyzowanych substancji. Dlatego też wiele nawozów sztucznych to nawozy NPK. Ważne minerały fosforu to → apatyt i → fosforyty. Fosfor tworzy szereg kwasów, z czego najważniejszym jest kwas fosforowy H₃PO₄. Związki fosforu są stosowane jako nawozy sztuczne. Fosfor w glebach silnie kwaśnych (pH<5,5) występuje głównie w postaci fosforanów żelaza, glinu i manganu, a w pozostałych – fosforanów wapnia i magnezu. Większość fosforu glebowego to fosfor w związkach organicznych pochodzący z rozkładu szczątków organizmów. Fosfor organiczny ulega mineralizacji i dopiero wtedy jest dostępny dla roślin.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Gorlach E., Mazur T. 2001. Chemia rolna. Podstawy żywienia i zasady nawożenia roślin. Wyd. Nauk. PWN, Warszawa, ss. 347.

Publikacje powiązane tematycznie

Gorlach E., Mazur T. 2001. Chemia rolna. Podstawy żywienia i zasady nawożenia roślin. Wyd. Nauk. PWN, Warszawa, ss. 347.
Gorlach E. 2003. Przewodnik do ćwiczeń z chemii rolnej. Praca zbiorowa pod redakcją Eugeniusza Gorlacha. Skrypt. Wydanie III poprawione, Wyd. AR Kraków, ss. 162.
Mercik S. 2004. Chemia rolna. Podstawy teoretyczne i praktyczne. Wyd. SGGW, ss. 287.