Gleby ochrowe

(Gleboznawstwo leśne), są glebami reliktowymi, rzadko spotykanymi w Polsce, z poziomem ochrowym o barwie ciemno czerwonej. Powstają w płaskich obniżeniach równin, które wcześniej były glebami zbliżonymi do gleb glejowych i glejobielicowych. Poziom ochrowy jest bogatszy we frakcje pyłowe i iłowe od niżej leżących poziomów G, jest on kwaśny i silnie kwaśny, posiada niskie wysycenie kationami zasadowymi (→ fotografia). Morfologie tego typu można przedstawić poziomami: Ol–Ofh–GoBreA–GoBre–Gorre. W starszych klasyfikacjach gleby takie były łączone z glebami rdzawymi. W Klasyfikacji gleb leśnych Polski [2000] są one wydzielone w odrębny typ, bez propozycji podtypów, występują częściej w północno-zachodniej Polsce. Są to gleby wytworzone z piasków z przemywnym typem gospodarki wodnej, z zasilaniem wodami gruntowymi dopływającymi z sąsiednich terenów. Są to najczęściej gleby odmiany dystroficznej i oligotroficznej tworzących siedliska borów i borów mieszanych. Gleb ochrowych nie należy łaczyć z poziomem → ochric, wprowadzonym przez WRB dla określenia zubożonego w materię organiczną poziomu próchnicznego w wielu typach gleb.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.

Publikacje powiązane tematycznie

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.
Klasyfikacja Zasobów Glebowych Świata 2006. Aktualizacja 2007 World Reference Base for Soil Resources First Update 2006. First Update 2007. Charzyński P., Bednarek R., Kabała C. (tłum. i red.) 2009, ISBN: 978-83-231-2425-2. Published by the arrangement with the FAO and UN by Nicolaus Copernicus University.
Gleby w środowisku przyrodniczym i krajobrazach Europy. 2013. Praca zbiorowa (red. S. Brożek). Wydawnictwo UR Kraków.