górna granica lasu

(Ekologia lasu, las jako zjawisko geograficzne), górna granica lasu (alpejska granica lasu) to najwyżej położony pas niskich drzew (około 8 m), rosnących w luźnym zwarciu. W polskich górach za graniczne zwarcie przyjmuje się 0,4. Tam gdzie zwarcie spada poniżej tej wartości las się kończy, a zaczynają się grupy drzew. Wysokość górnej granicy lasu zależy głównie od szerokości geograficznej, ale również od wielkości masywu górskiego. Generalnie im bliżej równika i im większy masyw górski, tym granica ta przebiega wyżej. Na samym równiku górna granica lasu jest obniżona (efekt długotrwałego zachmurzenia) i nie przekracza tam 4000 m n.p.m. Najwyżej przebiega ona w okolicach zwrotników, przy czym na półkuli północnej (gdzie utworzona jest z drzew iglastych) - na wysokości 5 000, a na półkuli południowej (gdzie utworzona jest z drzew liściastych) - na wysokości 4 500 m n.p.m. W Alpach górna granica lasu osiąga 2 200, w Tatrach przebiega średnio na wysokości około 1550, a w Karkonoszach na wysokości około 1250 m n.p.m.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Jerzy Modrzyński (na podstawie: Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa;
Otto H-J. (1994): Waldökologie. UTB, Stuttgart)

Publikacje powiązane tematycznie

Kornaś J., Medwecka-Kornaś A. (2002). Geografia roślin. PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.