granice biocenoz

(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), biocenozy nie mają zazwyczaj ostrych granic, lecz przechodzą łagodnie jedna w drugą w obszarach wyznaczających granice tolerancji gatunków. Można to zademonstrować opierając się na analizie gradientów występowania, która koncentruje się na badaniu współwystępowania gatunków. Statystyczne metody klasyfikacji i ordynacji (porządkowania) pozwalają na wyznaczenie granic biocenoz przy kontinuum zasiedlenia obszaru. Techniki klasyfikacji pozwalają na wydzielenie ekologicznie różnych obszarów o charakterystycznym, dającym się wyróżnić, składzie gatunkowym. Techniki ordynacji nie pozwalają na wyznaczenie granic, lecz dają możliwość grupowania obszarów lub gatunków na podstawie podobieństwa ich rozmieszczenia przestrzennego.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa

Publikacje powiązane tematycznie

Falińska K. (2004): Ekologia roślin. PWN, Warszawa.
Faliński J.B. (2001): Przewodnik do długoterminowych badań ekologicznych. PWN. Warszawa.
Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.