(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), [łac. habituare = nawykać], mechanizm uczenia się zwierząt polegający na wygaszaniu naturalnych odruchów i form zachowania, które nie mają cech przystosowawczych (warunkujących przeżycie); objawia się ignorowaniem powtarzających się lub ciągłych, obojętnych albo mało znaczących bodźców. W miarę powtarzania nowego bodźca, jeśli nie pociąga on żadnych konsekwencji biologicznych, to reakcja zwierzęcia na ten bodziec wygasa. Przykładem habituacji jest zachowanie gołębi na miejskiej ulicy. Nie reagują one na obecność człowieka i miejski hałas.
Łabno G. (2006): Ekologia. Słownik encyklopedyczny. Wydawnictwo Europa, Wrocław.
Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.