iglicznia

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Gleditsia) rodzaj z rodziny strączkowych (Fabaceae) i podrodziny brezylkowych (Cesalpinioideae) obejmujący około 12 gatunków występujących w Ameryce Północnej, wschodniej Azji oraz w tropikalnej Afryce i Ameryce Południowej. W Polsce najczęściej uprawiana jest iglicznia trójcieniowa (Gleditsia triacanthos L.). Drzewo do 35 m wys. Korowina ciemna, podłużnie spękana. Na pniach często zgrupowania trójdzielnych cierni, które występują też na długopędach nad pąkami. Korona luźna i ażurowa o egzotycznym wyglądzie przypominającym prawdziwe akacje (Acacia sp.). Liście zróżnicowane na pierzaste i podwójnie pierzaste (czasami pośrednie) o dł. do ok. 15-25 cm. Owoce (niepękające strąki) długie, do 50 cm, taśmowate, skręcone, pozostają na gałęziach przez zimę i opadają wiosną. Występowanie – wschodnia część USA – od środkowej Pensylwanii na wschodzie po Nebraskę i Teksas na zachodzie oraz Alabamę, Missisipi i Luizjanę na południowym wschodzie, w górach do 1525 m n.p.m. Gatunek sporowadzony do Europy ok. 1700 r. (Anglia), do Polski  ok. 1780 r. (Dobrzyca). Ze względu na oryginalne pokrój, oraz  liście, owoce jest dość często uprawianym u nas drzewem ozdobnym, zalecanym do sadzenia w miastach i rejonach przemysłowych. Iglicznia zwana jest też glediczją.