interpolacja przestrzenna

(geomatyka), określanie wartości szacunkowych w miejscach, gdzie próba terenowa nie była pobierana, z jednoczesnym założeniem istnienia autokorelacji przestrzennej – tym silniejszej, im mniejsza jest odległość między lokalizacją danych. Interpolacja przestrzenna pozwala na podstawie danych punktowych obliczyć wartości zjawiska w całym analizowanym obszarze. Uzyskany wynik charakteryzują ciągłe, a nie skokowe zmiany wartości w przestrzeni, bardziej typowe i właściwe dla opisywanej rzeczywistości.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

„Słownik geomatyczny” zawarty w publikacji „Geomatyka w Lasach Państwowych – Część II. Poradnik praktyczny”, CILP, Warszawa 2013 r.