jesion

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Fraxinus) rodzaj z rodziny oliwkowatych (Oleaceae) obejmujący około 65 gatunków na półkuli północnej. W Polsce jeden gatunek. Jesion wyniosły (Fraxinus excelsior L.). Drzewo do 50 m wysokości. Korowina na młodych pniach gładka, popielata, na starszych podłużnie spękana, ciemnoszara. Pędy grube, spłaszczone, rozszerzone w węzłach, zielonkawoszare i matowe. Pąki zróżnicowane: liściowe szerokostożkowate, kwiatowe kopulaste i trójdzielne. Pąki szczytowe ustawione po 3, z których środkowy jest większy od bocznych. Łuski zewnętrzne czarne, brązowo obrzeżone, wewnętrzne gęsto okryte brązowym kutnerem. Liście nieparzystopierzaste, do 40 cm długości, 7-15-listkowe. Listki jajowatolancetowate, odwrotniejajowate lub lancetowate, na szczycie zaostrzone, u nasady klinowate, brzegiem karbowanopiłkowane. Blaszki z wierzchu ciemnozielone, pod spodem jaśniejsze, owłosione, zwłaszcza wzdłuż nerwu głównego. Kwiaty różnopłciowe, bezokwiatowe, zebrane w wiechy. Owoce (skrzydlaki) lancetowate, na wierzchołku tępe lub wycięte. Występowanie – zachodnia, środkowa i południowa Europa oraz południowo-zachodnia Azja. W górach do 1800 m n.p.m. (Pireneje). W Polsce na całym obszarze do wys. 800 m n.p.m. Siedliska żyzne i wilgotne. Gatunek lasotwórczy: na niżu w łęgach jesionowo-olszowych i wiązowo-jesionowych, na pogórzu w podgórskich łęgach jesionowych.