gatunek ssaka z rodziny jeżowatych (Erinaceidae). Morfologicznie bardzo podobny do jeża wschodniego. Długość ciała 18-31 cm, masa 260-1400 g. Na grzbiecie kolce, na piersi brązowa, szara lub szarobrązowa plama. Czaszka masywna, długości 5-6 cm, z silnie rozwiniętymi łukami jarzmowymi i dużymi otworami w tylnej części podniebienia kostnego. Zębów 36, wzór zębowy 3133/2123. Zęby ukorzenione, o ograniczonym wzroście, siekacze i przedtrzonowce słabo zróżnicowane. W pokarmie głównie owady, ślimaki i dżdżownice, ponadto płazy, gady, młode ssaki, padlina, rzadziej pokarm roślinny. Występuje przede wszystkim w zachodniej części Polski. Stwierdzany również w innych częściach kraju. Zamieszkuje brzegi lasów liściastych i mieszanych, zarośla, ogrody i parki. Unika wnętrza dużych kompleksów leśnych i otwartych pól uprawnych. Prowadzi samotniczy tryb życia. Nie jest terytorialny. Areały osobnicze nachodzą na siebie. Aktywny o zmierzchu i w nocy. Zimą hibernuje (X-IV). Gniazdo w ziemi, pod korzeniami drzew, kupami gałęzi. Gniazdo z liści, mchu i trawy. Sezon rozrodczy III-VIII, młode rodzą się w III/IV-VIII/IX. Ciąża 31-35 dni, liczba miotów w roku 1-2, liczba młodych w miocie 2-10. Młode rodzą się nagie, ślepe, głuche, z białymi kolcami ukrytymi pod skórą (kolce wychodzą kilka godzin po porodzie). Dojrzałość płciowa po 11-12 miesiącach. Maksymalna długość życia 7-10 lat. Mało naturalnych wrogów. Wysoka śmiertelność na drogach. Objęty ochroną gatunkową częściową.
Amori G. 2016. Erinaceus europaeus. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T29650A2791303. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T29650A2791303.en
Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I., Skibińska E. (red.) 2014. Fauna Polski. Charakterystyka i wykaz gatunków. Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, Warszawa.
Pucek Z. 1984. Rząd: Owadożerne - Insectivora. W: Z. Pucek (red.), Klucz do oznaczania ssaków Polski: 60-84. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt. Dz. U. z 2016 r. poz. 2183
Wilson D. E., Reeder D-A M. (eds.) 2005. Mammal species of the World. A taxonomic and geographic reference. Johns Hopkins University Press, Baltimore. https://www.departments.bucknell.edu/biology/resources/msw3/
Amori G. 2016. Erinaceus europaeus. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T29650A2791303. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T29650A2791303.en
Atlas ssaków Polski. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Kraków https://www.iop.krakow.pl/ssaki/gatunki
Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I., Skibińska E. (red.) 2014. Fauna Polski. Charakterystyka i wykaz gatunków. Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, Warszawa.
Cichocki W., Ważna A., Cichocki J., Rajska E., Jasiński A., Bogdanowicz W. 2015. Polskie nazewnictwo ssaków świata. Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, Warszawa.
Kowalski K., Krzanowski A., Kubiak H., Rzebik-Kowalska B., Sych L. 1973. Mały słownik zoologiczny. Ssaki. Wiedza Powszechna, Warszawa.
Mitchell-Jones A. J., Amori G., Bogdanowicz W., Krystufek B., Reijnders P. J. H., Spitzenberger E., Stubbe M., Thissen J. B., Vohralik V., Zima J. (eds.) 1999. Atlas of European mammals. Academic Press, London.
Pucek Z. 1984. Rząd: Owadożerne - Insectivora. W: Z. Pucek (red.), Klucz do oznaczania ssaków Polski: 60-84. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt. Dz. U. z 2016 r. poz. 2183
Wilson D. E., Reeder D-A M. (eds.) 2005. Mammal species of the World. A taxonomic and geographic reference. Johns Hopkins University Press, Baltimore. https://www.departments.bucknell.edu/biology/resources/msw3/